W gonitwie codzienności, w rozterkach pomiędzy mieć a być znajduje się nasze człowieczeństwo, tak sobie myślę. Pracuję z wieloma osobami, moja codzienność to tysiące ludzkich historii i niejednokrotnie dramatów, uśmiech i grymas. Sprawy do załatwienia dla kogoś i za kogoś, pomoc drugiemu.
Dziś usłyszałam, że jestem człowiekiem...
"Dorośli są zakochani w cyfrach. Jeżeli opowiadacie im o nowym przyjacielu, nigdy nie spytają o rzeczy najważniejsze. Nigdy nie usłyszycie:, „Jaki jest dźwięk jego głosu? W co lubi się bawić? Czy zbiera motyle?” Oni spytają was: „Ile ma lat? Ilu ma braci? Ile waży? Ile zarabia jego ojciec?” Wówczas dopiero sądzą, że coś wiedzą o waszym przyjacielu. Jeżeli mówicie dorosłym: „Widziałem piękny dom z czerwonej cegły, z pelargoniami w oknach i gołębiami na dachu” – nie potrafią sobie wyobrazić tego domu. Trzeba im powiedzieć: „Widziałem dom za sto tysięcy franków”. Wtedy krzykną: „Jaki to piękny dom!”
Ja patrzę sercem a świat postrzegam tylko w pastelach...
Tak jest dobrze:)
Mocno was pozdrawiam, uśmiecham się szeroko i do usłyszenia!
I pamiętać należy, że kolce nie służą do niczego. To tylko złośliwość kwiatów.
Polinka