Son bir ayda, 32 yıllık hayatımda duymadığım kadar çok hayır duydum. En sık kullandığı diğer kelimeler ise men (ben) ve bizim. Bunların dışında -canı isterse- etrafında ki herşeyin adını biliyor, söylüyor. Ama cümle kurmuyor henüz. İşaretlerle, mimiklerle derdini anlatmayı tercih ediyor. 9 aylıkken konuşan bir anne olarak kafama çok taktığım bu durum hakkında, 2 yaş kontrolünde doktordan -Konuşmaya ihtiyaç duymuyor ki...Anlamayın biraz uyarısı almıştım. Sevgili Çiğdem ve Banu'nun uyarılarıyla da farkettim ki -ıhh ıhh'daki ı'nın tonundan anlayıveriyorum ne dediğini...Ama ben anlamamazlıktan gelsem, haftanın 5 günü birlikte olduğumuz anneanne, dede, teyzelerden biri çözüyor ne istediğini...
Son günlerde en favori oyuncakları Çınar'ın annesi Sermin'in doğumgününde aldığı, etek-bluz-ayakkabılardan farklı kombinasyonlar yapıp kızı giydirdiği puzzle ve sponsoru Aslıhan Teyzesinin (biraz tuzluca) aldığı Melissa & Dough ahşap mıknatıslı giydirme oyunu. Zeynep şimdiye kadar çok az oyuncakla bu kadar uzun süreli ve severek oynadı. 
Eline boya, kağıt almadığı gün geçmiyor gibi. Annemlerde daha masum çalışmalar yapıyoruz, kendi evimizde ise sulu boyalar, parmak boyaları, keçeli kalemler çıkıyor ortaya...Dün akşam elma baskısıyla başladık, parmaklarla serbest boyama, sünger baskısı derken, fırçayla tırnaklarına kendince mavi oje sürmeye başlayınca bitirdik. 
Eylül ayında Zeynep evimize 3 dakikalık mesafede bulunan, çalıştığım kurumun kreşine başlayacak. Geçen hafta dilekçeyi verdim ve geri sayıma başladık...
