Noorwegen 2012 - dag 9 - Oslo en naar huis

Klik hier voor een overzicht van de reis.

Route: Oslo - Zaventem
Afstand: 1078 km met vliegtuig
Activiteiten: bezoek aan Oslo en terugkeer naar huis
Weer: zonnig
Overnachting: thuis

We hebben tijd tot 15u om Oslo te verkennen alvorens we onze vlucht naar huis moeten halen. We starten met een wandeling tot aan het nieuwe Opera House, vlak aan het hotel. Het gebouw dateert van 2008 en is een knap staaltje architectuur gelegen aan het water. Het voelt wel of we maken deel uit van een bouwmaquette met de typische mensen die er wandelen en kuieren.

We wandelen verder langs de winkelstraten, waar de winkels helaas allemaal gesloten zijn (het is zondag), en komen terecht op de "Stranden" promenade aan het water. Rondom ons is er een overvloed aan nieuwbouwappartementen. We hadden het hier wel wat gezelliger verwacht.

We besluiten dan maar een bezoekje te brengen aan het Akershus slot, een middeleeuws kasteel dat jarenlang dienst heeft gedaan als gevangenis. Nadat we ook het slot bezocht hebben, keren we terug naar het hotel. We zijn weinig enthousiast over de hoofdstad van het anders zo mooie Noorwegen. De opera lijkt dan ook het enige interessante aan de stad.

Vanuit het hotel nemen we de bus en dan de trein naar het vliegveld. Het is eventjes krap omdat de trein later vertrekt dan gepland, maar uiteindelijk komen we ruim op tijd toe aan het vliegveld. 

Na een korte vlucht komen we toe in Zaventem waar Jo's zus ons opwacht en ons naar onze auto brengt. Na een korte rit zijn we terug thuis. Tijd om de trekschoenen en vrijetijdskledij weer om te ruilen voor hakken, handtassen en kleedjes!

Noorwegen 2012 - dag 8 - Rond het Storekraekkja meer

Klik hier voor een overzicht van de reis.

Route: Geilo - Fagerheim - Oslo 
Afstand: 13 km te voet, 320 km met auto, trein en bus
Activiteiten: wandeltocht rond het Storekraekkja meer
Weer: afwisselend bewolkt en zonnig
Overnachting: Comfort Hotel Borsparken, Oslo

We staan op na een laatste nacht in de Knutebu-hut en verzamelen na een lekker ontbijt alle spullen in de auto. Wim en Jo's spullen worden afgezet in de kleinere hut waar ze de komende nacht zullen spenderen en we vertrekken voor een laatste keer naar de Hardangervidda voor een laatste wandeling tesamen. 

bron: Wandelgids Noorwegen

We parkeren de auto aan de Fagerheim hut en starten de wandeling rond het grote Storekraekkja meer.

 

Langs de noordelijke oever van het meer loopt een duidelijk aangegeven en goed begaanbaar pad door het mos van de H'vidda. De wandeling gaat vlot en we komen al snel toe aan het punt waar we tussen het Storekraekkja meer en het Orterenmeer wandelen.

Vanaf hier stijgt de weg lichtjes tot we op een mooi uitzichtpunt staan waar we eventjes pauzeren om een boterham te eten. In de verte zien we de witte sneeuwvlakte van de Hardangerjokulen en de Prestholtskardet waar we de vorige dag nog bovenop stonden.

We stappen voorbij het hoogste punt van de Svonuten en naderen, na een gevaarlijk gladde rivier-oversteek, de Kraekkjahytta van DNT. In de hut drinken we een koffie en krijgt Oskar een papje.

Na een uitgebreide pauze in de hut stappen we verder langs het meer langs de zuidelijke oever. Er is geen gemarkeerde route maar de weg spreekt vanzelf aangezien we steeds langs het meer blijven stappen en er ten alle tijden een pad zichtbaar blijft. 


We steken nog enkele rivieren over en stappen meermaals over de sneeuwvelden.  

We bevinden ons alweer midden in de typische sompige mossen van de Hardangervidda en doen ons best om niet in de modder en slijk weg te zakken. Dat lukt zonder problemen, tot ik een sprong maak over een modderpoel en uitglij op een steen: ik kom met benen en armen terecht in de koude modderpoel. Gelukkig hou ik er enkel een vuile en natte broek aan over en schieten we allemaal in de lach. De vuilste broekspijp trek ik uit om te laten drogen aan de lucht, en zo komt het dat ik verder wandel met maar één broekspijp aan. Nog een geluk dat we hier toch niemand tegenkomen!

Na mijn val in de modder is het niet ver meer tot we terug aan de Fagerheim toekomen. Tijdens de laatste km van de wandeling komt de zon opzetten waardoor het meer en de omgeving en nog veel mooier gaan uit zien.

Eenmaal bij de hut aangekomen kleden we ons om en rijden we terug naar Geilo. We eten er een erg dure maar ook erg grote pizza bij Peppe's pizza en nemen dan afscheid aan het station van Geilo. Wim en Jo blijven nog wat langer in Noorwegen, terwijl wij via Oslo met het vliegtuig terugkeren naar huis.

We nemen de trein van Geilo naar Oslo en genieten onderweg van de uitzichten over het Tyrifjord, waar we in 2010 ook al een nachtje verbleven.

In Oslo vinden we gemakkelijk de weg naar het Hotel Comfort Borsparken, vlak bij het station, en kruipen we vroeg onder wol in het heerlijk hotelbed.

Noorwegen 2012 - dag 7 - Op de top van de Prestholtskarvet

Klik hier voor een overzicht van de reis.

Route: Geilo - Prestholtseter - Geilo
Afstand:  12 km met de auto, 3 km te voet
Activiteiten: wandeltocht naar de top van de Hallingskarvet
Weer: bewolkt
Overnachting: Knuts Hyttegrend, Geilo

Op het programma van vandaag staat de beklimming van de Prestholtskarvet. De weersvoorspellingen zijn niet zo goed, en wanneer we opstaan is de lucht nog steeds bewolkt. Niet ideaal, want de top van de Hallingskarvet-bergketen kan wel eens verraderlijk blijken wanneer het mistig is: er is op zich al geen pad maar als de mist ook nog het zicht beperkt kan je makkelijk verdwalen.

De Hallingskarvet is een steil aflopende bergrug van 35km lang en tot 5 km breed dat deel uitmaakt van het Hallingskarvet National Park en van Geilo tot Finse loopt. Aan de ene uiteinde ligt de top van de Prestholtskarvet, een relatief makkelijk te bereiken uitzichtpunt op 1855m hoogte. De tocht naar de top van Prestholtskarvet is zo langzamerhand uitgegroeid tot een “nationaal park-klassieker”.

Ondanks het slechte weer vertrekken we na een lekker ontbijt toch met de auto via een tolweg tot de Prestholtseter (1260m), de hut aan de voet van de Prestholtskarvet (1855m).

Vanaf de hut nemen we een goed aangelegd pad dat ons meteen al in de richting brengt van de Prestholtskarvet, naar boven dus.

Na enkele honderden meters verandert het paadje in een trap. Een dergelijk makkelijk begaanbaar pad zijn we in Noorwegen nog nooit tegengekomen! De helling is niet te stijl en met een regelmatig tempo lukt het ons zonder al te veel moeite om hogerop te geraken.

We kijken regelmatig eens om om te genieten van het uitzicht dat steeds wijdser en mooier wordt. Het duurt ook niet lang of we naderen de eerste sneeuwvelden.

We houden iets hoger een korte lunchpauze en stappen dan verder naar de top. De beklimming is nu iets moeilijker omdat er geen treden meer zijn en ook geen pad: we klauteren over de stenen en rotsblokken de steile helling op. Voor Wim die de kleine Oskar op zijn rug draagt is het niet zo evident om zijn evenwicht te bewaren, maar hij geeft niet op en stapt voorzichtig tot aan het uitzichtpunt van de Prestholtskardet op 1660m hoogte. En het loont de moeite: we kijken uit over het Hallingskarvet National Park en zien in de verte alleen maar bergen, meren en sneeuw. Met mooi weer kun je hier zelfs de Harteigen van de Hardangervidda zien!

Voorbij de eerste top ligt een vlakte met enkel rotsen en sneeuw.  We wagen ons door dit maanlandschap nog een stukje verder, ondanks het feit dat we geen steenmannetjes meer kunnen onderscheiden. 

We kijken uit op een steile sneeuwhelling en twijfelen even of we het wel veilig is om met Oskar op de rug verder te klauteren. Jo en ik besluiten terug te keren, met Oskar, zodat Wim en Ulrike de volgende top kunnen bereiken. We spreken af dat we in de hut op hen wachten. Als ze om 18h00 niet terug zijn (na 2h30), dan slaan we alarm.

We blijven nog even op de top om te genieten van het uitzicht en we schrijven een berichtje in het Turbuka dat zich in een soort brievenbus op de top bevindt. We zwaaien nog even naar Ulrike en Wim in de verte en keren dan terug naar beneden, waar het minder waait en warmer is.

Ulrike en Wim stappen ondertussen via de steile sneeuwhelling verder over de bergrug, tot ze de Prestholtskarvet bereiken (1855m)

Op de terugweg vinden ze er niets beter op dan op de rugzakhoes de sneeuwhelling af te glijden. Die twee zijn toch ongelofelijk!

Na nog geen uur komen ze al toe in de hut beneden, waar Jo en ik hen hebben opgewacht met lekkere noorse wafeltjes en "sour cream porridge", een lokale specialiteit.

We keren voldaan terug naar ons hutje, waar Ulrike en ik eventjes op Oskar passen terwijl Wim en Jo een logement zoeken voor de komende dagen. Het is helaas onze laatste avond tesamen, want morgenavond keren Uli en ik al weer terug naar huis. Wim, Jo en Oskar blijven iets langer en willen vandaag nog een slaapplekje vinden zodat we daar morgen geen tijd mee moeten verliezen en volop van onze laatste dag kunnen genieten.

Nadat ze vlakbij een hut boeken (ook bij Knuts Hyttegrend), eten we puree met worst en bonen en maken we onze rugzakken klaar voor het vertrek van morgen.



Noorwegen 2012 - dag 6 - Wandelen in een arctische omgeving

Klik hier voor een overzicht van de reis.

Route: Geilo - Finse - Geilo
Afstand:  100 km met de trein, 8 km te voet
Activiteiten: wandeltocht naar de Hardangerjokul gletsjer
Weer: koud maar soms zonnig
Overnachting: Knuts Hyttegrend, Geilo

Na een eerste nacht in de Knutebu-hut staan we op en maken we ons gereed voor een uitstapje naar Finse.

We nemen daarvoor de trein van Bergen tot Oslo in het station van Geilo. De Bergen Railway staat bekend als één van de mooiste treinritten ter wereld. In de trein worden we dan ook omgeven door een mengeling van locals op weg naar het werk en toeristen die van links naar rechts met telelenzen in de aanslag de mooiste foto proberen te maken. Zij het iets discreter, waag ook ik me aan een serie foto's van het voorbij-flitsende landschap.

Al gauw komen we terecht in een landschap dat steeds meer arctisch aandoet. De landschappen worden steeds mooier en de sneeuw steeds meer aanwezig. 
 
De trein stijgt gestaag en we naderen het hoogste punt van de treinrit op 1220m: het station van Finse.

Het station van Finse ligt vlak aan het Finsevatnet, dat nog bijna volledig bedekt is met ijs (en dit midden in de maand juli op maar 1222m hoogte!), en is enkel toegankelijk per trein, fiets of te voet. 

We stappen uit (de telelens-toeristen reizen verder en hebben duidelijk spijt dat ze in deze prachtige omgeving niet uitstappen) en worden meteen verrast door de koude temperatuur. Finse heeft een arctisch klimaat en dat zullen we geweten hebben! De omgeving doet overigens dienst als trainingsgebied voor vele poolexpedities.

We beginnen meteen aan de tocht richting Hardangerjokulen en stappen langs het Finsevatnet en door een sneeuwveld richting de Fynsehytta.

Via een dam steken we het meer over en volgen we de rode T's doorheen de prachtige omgeving. We hebben al meteen een mooi uitzicht over Finse aan de overkant van het meer.

 
   

Na een korte pauze (boterhammen smullen en Oskar verversen), stappen we verder, dichter naar de gletsjer toe. 
 
 

We beklimmen een steile diepsneeuw-sneeuwhelling en houden ons hart al vast bij de gedachte dat we deze helling zullen moeten afdalen op de terugweg. Slik.

Naarmate we stijgen wordt het uitzicht steeds mooier. We zien in de verte de lange bergketen van de Hallingskarvet, waar we de volgende dag een uitstapje naar gepland hebben. Na het doorkruisen van nog enkele sneeuwvelden komen we toe aan de rivier die we moeten oversteken. Volgens de wandelgids zou hier een brug moeten zijn, maar er is in de verste verte geen brug te bespeuren. De enige manier om over de rivier te geraken is via een stuk sneeuw dat gevaarlijk boven de kolkende rivier '"hangt". We twijfelen even, maar besluiten toch om het risico niet te wagen: we weten tenslotte niet wat de staat van de sneeuwkap is en weten maar al te goed dat smeltende sneeuw gevaarlijk kan zijn. Een val in het ijskoud smeltwater met veel stroming zien we niet zitten (al zeker niet met Oskar op de rug).

 

 

We stappen nog wat verder stroomafwaarts en vinden er tenslotte de brug over de rivier: een paar metalen haakjes en verder een losse kabel die in het water hangt. Aaaah die Noren toch! De zomerbrug is dus nog niet eens gemonteerd.

Het is even balen maar we besluiten dan toch maar om terug te keren, deze keer niet via de DNT-route maar gewoon dwars door het mos en de sneeuw. De zon schijnt ondertussen en dat maakt het uitzicht nog een pak mooier.

We hebben zeeën van tijd en doen het dan ook echt op't gemak. We stoppen een lange tijd en amuseren ons door van de hoge rotsblokken te springen en leuke foto's te maken.

 

  

We stappen nog even verder door de sneeuw en komen toe aan een mooi meertje, waarbij Ulrike spontaan haar schoenen en broek uittrekt en zich in het ijskoude meer waagt, tussen de drijvende ijsbrokken. Wim is iets minder stoer maar is toch zo moedig om met de voeten in het water te gaan staan. Jo en ik passen wijselijk (er moet toch iemand op Oskar letten en voor coole foto's zorgen :-)).

 
 

    

We genieten echt van de prachtige omgeving en het weer dat eindelijk eens meezit.

Na een tijdje keren we terug naar de Finsehytte om er iets fris te drinken. We stappen terug via het Finsevatnet, met prachtige stukken blauw ijs over het meer en ontdekken vlak aan de hut een nogal besneeuwde baan...

 

 

We komen net op tijd toe aan de hut, want eenmaal toegekomen wordt Finse overtrokken door donkere wolken en begint het te regenen.

In de hut krijgen we te horen dat de zomerbrug nog niet gemonteerd is en dat de weg tijdelijk nog over de overhangende sneeuw loopt en veilig is. Nu ja, een goede bergwandelaar neemt geen ongekende risico's en maakt rechtsomkeer indien nodig....

   

Tegen 18h00 nemen we de trein terug naar Geilo, waar we de dag afsluiten met een lekkere chili con carne.