Roller Değişti...

İlk göz ağrım büyümüş,okumayı öğrenmiş de kardeşine kitap mı okurmuş...

Şükür bugünleri gösterene...

En Büyük Abi Bizim Abi...

Dün gece sabaha kadar uyumayıp,ellerim kızarana dek alkış tutarak bu tezahüratı yapasım vardı,

Hiç abartısız.

Neden mi?

Öyle bir sahne yaşandı ki bizim evin ikiz yatak odasında,keyfime keyif,huzuruma huzur kattı.

Dün akşam,bayram tatilinde şehir dışında olan dayımızın canının fena halde bizi çekmesinden mütevellit,ısrarlı davetine kayıtsız kalamayıp evini ziyarete gittik.

Dönüşte saatin uyku zamanını çoktan geçmiş olması hasebiyle,alel acele pijamalarımızı giyip,sütlerimizi içtikten sonra dişlerimizi zoraki fırçalayarak geçtik yatağımıza.

Yapılan kitap okuma pazarlığı sonucu bu gece ki paylaşım:

YA'ya ben,RU ve ZE'ye babaları okuması şeklindeydi.

Ben hazırlığımı yapıp(bir yandan da makinaya çamaşır doldurmakla meşguldüm) işimi bitirdikten sonra odalarının kapılarına vardığımda bir de ne göreyim;

Canımız kanımız bir tanecik abimiz,almış eline kitabı ve kurulmuş kardeşlerinin yatak odalarındaki sandalyeye başlamış bir güzel masal okumaya.

"Bu gece kardeşlerime ben okumak istiyorum anne"dedi,

"Tabi memnuniyetle oğlum"dedim.

Nasıl mutlu oldum,nasıl duygulandım kelimelerle tarifi yok.

Hemen duyduğum memnuniyeti dile getirip,bu gece,sayesinde daha az yorulacağımı ve iyi ki kendisinin var olduğunu,kardeşlerinin de bu işten çok keyif alacağını taraflarınca da onaylatıp çıktım odadan ve geçip kendi odama dinlemeye başladım masalını.

Acaba yarıda bırakıp sıkılıp çıkacak mıydı yoksa sonuna dek tamamlayarak,onları uyutup öyle mi geçecekti kendi odasına???

Şişşşşşştttt sessizce bekleyip görelim...

(Aynen kendi kurduğu cümleler ile)

"Bir varmış bir yokmuşşş,evvel zaman içinde tavşan Rabbit adında bir tavşancık varmış.Birgün sinemaya* gitmek istemiş.Sinemaya giderken yolda arkadaşları inek Meşiş ve Moşuş'u görmüş(isimleri söyledikten sonra hoşlarına gitmiş olacak ki kıkırdıyorlar beraberce).Meşiş ve Moşuş tavşan Rabbit'e nereye gittiğini sormuşlar.O da sinemaya gittiğini ve kendisininde onunla beraber gelmek isteyip istemediklerini sormuş.Onlar da gelmek istediklerini söylemişler.Yolda giderken diğer arkadaşları horoz,eşek,kedi ve ördeğide görmüşler (bunların herbirinin ismi varmıydı onu anımsayamadım maalesef) onlarda kendileriyle gelmek istemişler.Ve hep beraber sinemaya gidip çooookkk eğlenmişler.Dönüşte yolda çiçek toplamışlar,ama çiçeklerden "biri ne olur beni koparma yoksa canım çok acır hem benim annem babam ve kardeşlerim var bana zarar verirsen onlar çok üzülür demiş"(ben genelde bitki ve hayvanlara zarar vermemeleri gerektiğini öğütlerken bu yöntemi kullanıyordum,kulağında yer etmiş demek ki) Onlar da koparmaktan vazgeçmiş.Çiçek çok mutlu olup teşekkür etmiş.Masalda burda bitmişşşşşşş"

dedi ve kapıyı kapatarak usulca çıktı odadan,görevini başarıyla ifa etmiş komutan edasında...

Bende bulunduğum yerden çıkıp "uyudular mı oğlum kardeşlerin?" diye sorduğumda "evet" dedi yine aynı kısık ses tonuyla.

İnanamadım,gidip kontrol ettim.

Ve evet uyumuşlardı.

Görev layıkıyla yerine getirilmişti ve ortaya çıkan sahne muhteşemdi.

Uykuya dalan kardeşlerin yüzlerindeki ifade huzurla eşdeğerdi.Bana düşen sadece,ufaklıkların açık kalan üstlerini örtmekti.Öperek örtüp çıktım odadan.

Bu muhteşem dakikalara şahit olmamı sağlayan, 5,5 yaşında,cüssesi küçük ama kalbi kocaman bir ABİ idi.

Tamam, biz anneler, çocuklarımız söz konusu olduğunda, tabir-i caizse b.kunda boncuk ararız.En ufak müspet tutumu,mucit olup insanlık adına çok faydalı bir  keşif yapmış coşkusu ve gururuyla karşılarız,kabul,

ama sahiden de, belki insanlık adına değil ama ailemiz adına çok faydalı ve keyif verici bir ilki gerçekleştirmemiş miydi benim kocaman yürekli ABİ kuzum???

Yanına gittiğimde methiyelerime son sürat devam ettim.Yaptığının ne denli güzel bir şey olduğunu övdüm de övdüm.Ve artık kendisinin gerçekten çok büyüdüğünü,bunu bu gece ciddi biçimde ispatladığını anlattım.O da keyifle gülümsedi.

"Her zaman yaparım anne,merak etme" dedi,ve arkasından kendisine kitap okumamı istedi,peşi sıra bitmesini bekleyemeden huzur içinde uykuya daldı.

Sabah kalktığında uzunca süredir problem ettiğimiz bir diğer mevzuda sorun olmaktan çıkmaya başlamıştı artık.Eee o kadarını burada söylemem pek yakışık almaz diye düşünüyorum.

Bu varlıkları bize emanet edene,zorluklarıyla beraber güzel günlerini de gösterene binlerce şükür...

Ek 1:Bu şarkı da içimde uçuşan mavi kuşlara ithafen gelsin...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Yaklaşan Doğum Günü ve Kararsızlık...

4.cü yaş gününden...

9 gün sonra YA nın doğum günü.5 yaşımızı dolduruyoruz.İnanılır gibi değil,annenin gözünde çocukları hiç büyümezmiş ya,ne doğruymuş meğer.

Dün gibi,test çubuğunda çift çizgiyi gördüğümde elim kolumun birbirine karışıp,ağlasam mı gülsem mi bilemeden,aptal saptal ortalıkta dolanışım.Ultrasonda gördüğüm ufacık noktanın giderek şekillenip,her randevuyu sevgilisiyle buluşacak toy genç kız heyecanıyla,iple çekmeme neden oluşu.

Ve her buluşmada O'na olan aşkımın kat be kat artışı...

Hayatımın en güzel günleri diye nitelendireceğim dokuz ayın ardından,

O'nun doğumuyla yeniden doğuşum...

Kucağıma aldığım an,görüp görebileceğim en en en en anın bu an olacağı kanısına varışım...

Her saniyesini tadına vara vara çıkarmaya çalışışım...

İlk gülüşü,ilk aguları,ilk dişi,ilk adımları,ilk ANNE deyişi....vs. tüm ilklerini heyecan ve mutlulukla takip edişim...

Miniminnacık  bir ABİ olduğu ve onları hastanede ilk kucağına aldığı gün duyduğum çelişik obsesyonlar...

Okula başladığı ilk gün hissettiğim karmakarışık duygular silsilesi...

vs. vs. vs.....

Şimdi bebeğim koca bir adam oldu,iki kardeşe birden abi oldu.

Yakın zamanda ilköğretime bile başlayacak

Zaman zalim,hızına yetişmek ne mümkün,

Keşke bazı şeylerin keyfine varabilmek adına hızını kesse biraz,kontrolü bize bıraksa keşke bazen...

Neyse ne,

Sorun bu değil ki şimdi!!

Oğlumun doğum günü için henüz bir planım yok,okulda bir kutlama yapacağız o ayrı,ama aile ve dost çevremizle yapacağımız kutlama için hiç hazırlık yapmadım hala.Üşeniyorum sanırım,işlerin yoğunluğu,vaktimin kısıtlılığı mani oluyor kafamdan geçenlere,hatta kafamdan bile geçirmeye...

Okuldaki yeter diye düşünmüyorda değilim hani,bu yılda böyle olsun diyesim var ama gönlümde razı olmuyor bir taraftan...

Bakalım sonuç ne çıkacak bu gelgit düşüncelerden...

Hadi hayırlısı...