Matematykę guzika mamy za sobą, teraz czas zabrać się za oznaczanie dziurek. Dziurka jaka jest, każdy widzi. Zazwyczaj jest pozioma, lub pionowa. Pionowe dziurki mają to do siebie, że łatwo je wyznaczyć, ale nie zawsze będą w stanie znieść naprężenie materiału (czy kiedykolwiek rozpinały Wam się guziki w koszuli w miejscu, w którym nie powinny?), natomiast teoria mówi, że poziome dziurki są w tej kwestii stabilniejsze. Niestety są też troszkę bardziej skomplikowane do rozmieszczenia.

Zasada mówi, że przy płaskich guzikach koszulowych małej i średniej wielkości, dziurka powinna być o 3 mm szersza, niż średnica guzika. Te 3 mm luzu są potrzebne, aby guzik, który nigdy nie jest zupełnie płaski, mógł elegancko przejść na drugą stronę. Możecie sprawdzić, czy przy użyciu stopki do wyszywania dziurek, po zamontowaniu do niej guziczka, powstanie dziurka o 3 mm szersza niż jego średnica. Powinna :)

Jak wspominałam, pionowe dziurki są bardzo łatwe do zaznaczenia. Cała filozofia polega na tym, że pionowa dziurka powinna być po prostu wyśrodkowana względem guzika. Nasz przykładowy guzik miał 14 mm, co oznacza, że dziurka powinna być o 3 mm szersza. Daje nam to łącznie 17 mm. 17 mm nie dzieli się ładnie przez pół, ale na wykroju zaznaczymy na linii środka przodu odcinki po ok 8,5 mm względem środka guzika. Te dwa punkty będą naszymi brzegami dziurki. 

Przy poziomych dziurkach jest inaczej. Na wykroju mamy zaznaczony środek guzika i linię środka przodu. Na wysokości środka guzika najlepiej będzie wyznaczyć linię pomocniczą prostopadłą do linii środka przodu. Na tej linii będzie znajdowała się dziurka do guzika. Cały trik polega na tym, że 3 mm luzu dodajemy po jednej stronie od środka guzika w kierunku brzegu zapięcia. Pozostałą długość (równą średnicy guzika) dodajemy po drugiej stronie, od strony szwu bocznego. Znów, brzmi to dosyć zawile, ale poniższa ilustracja powinna pomóc.

Na poniższej ilustracji zaznaczyłam czerwonymi X środki guzików i niebieskimi liniami rozmieszczenie dziurek. Być może zastanawialiście się dlaczego na moim przykładowym wykroju jest zaznaczona listwa zapięcia przodu. Nie bez powodu. Przy bluzkach, czy koszulach z zapięciem, które znajduje się na listwie, trzeba pamiętać, że jeśli zdecydujemy się na poziome dziurki, to im większy wybierzemy guzik, tym jeden z brzegów dziurki będzie bliżej brzegu listwy. 

Być może jest to oczywiste, ale wierzcie mi, że w ferworze projektowania i szycia łatwo przeoczyć ten fakt. Jeśli przyjrzycie się zapięciu w Hawajskiej Betty zobaczycie, że poziome dziurki bardzo niebezpiecznie zbliżają się do brzegu listwy... Otóż drewniane guziczki wygrzebałam z domowych zapasów, beztrosko je wszyłam, po czym przy odmierzaniu i nanoszeniu dziurek (tak, robiłam to na uszytej górze koszulowej!) z przerażeniem zauważyłam, że od brzegu listwy dzielą mnie milimetry. Dramatu nie ma, ale parę milimetrów guzika więcej i dziurki albo przecinałyby brzeg listwy, albo były pionowe i groziły rozciągnięciem i permanentnym rozpinaniem się. 

Dużo gadania za mną, ale mam nadzieję, że ilustracje rozwiązują wszelkie niejasności (a nie na odwrót). 

Z racji wielkości i grubości, guziki i dziurki do płaszczy, czy żakietów rządzą się troszkę innymi prawami. Być może w przyszłości stworzę podobny wpis poświęcony właśnie tego typu zapięciom, ale pozwólcie, że najpierw sprawdzę swoje informacje w praktyce ;)

Jeśli o czymś zapomniałam, coś przekręciłam, z czymś nie możecie się zgodzić, dajcie znać w komentarzu. Jestem tylko człowiekiem :)

Natura ludzka przekorna jest i jakoś tak wychodzi, że post w którym przyznaję szczerze, że mi nie wyszło, cieszy się największym powodzeniem. Dzisiaj też się przyznam, że mi nie wyszło.

MISSION IMPOSSIBLE

Jakiś czas temu postanowiłam podjąć wyzwanie i uszyć płaszcz na podstawie oryginalnego modelu z Postępu Krawieckiego z 1959 roku. Poświęciłam na to naprawdę sporo czasu. Powstał płócienny model, który całkiem dobrze leżał na mnie z jednym wyjątkiem - kołnierz. Kołnierz, niby prosty, a za nic w świecie nie mogłam go dopasować aby wyglądał jak na ocalałej ilustracji. Prób było milion, kilkukrotnie doznawałam objawienia, wszystko na nic. Poddać się? Nigdy!

Po trochę zbyt dużej ilości napoju energetycznego, który (wstyd przyznać) pozwala mi ostatnio w ogóle funkcjonować, przejrzałam jeszcze raz wszystkie magazyny w poszukiwaniu czegoś prostszego. Oczywiście nic z klasycznie marynarkowych kołnierzyków mnie nie porwało... Moją uwagę przykuły za to dwa bardzo fikuśne płaszcze.

MODEL D6

Kurtka damska, jednorzędowa, trzyćwierciowa, z kolorowej, grubej wełny, zapinana na dwa guziki. Wyłogi szerokie, okrągło zakończone. Duży, płasko leżący kołnierz zachodzący na pod wyłogi. Plecy krojone z trzech części, z ostębnowaniami. Przody cięte od szwa barkowego do linii kieszeni, w przecięciach poziomych wszyte kieszenie sięgające do szwów bocznych. Rękawy o jednym szwie, od spodu przy dłoni zwężone.

Pierwszy to model D6 z wrześniowego numeru "postępu Krawieckiego" z 1956 roku. Prostu, pudełkowy, z ładnie skrojonymi kieszeniami i wielkim kołnierzem. Ponieważ nie chcę znów marnować czasu na kolejną nieudaną misję myśląc, że przecież "co może pójść nie tak?", postanowiłam spróbować wykroić i skleić model płaszcza z pergaminu.... W skali jak w gazecie - 1:5. Powstało coś takiego:

Płaszcz troszeczkę wygląda jak na Bukę, ale to przez to, że w pierwszej chwili zapomniałam, że modele są rozrysowane z uwzględnieniem zapasów, a ja zaczęłam sklejać linie "na styk". Także płaszczyk oryginalnie byłby węższy i bardziej smukły. Zresztą to wszystko nieważne... Kołnierzyk magicznie dał się dopasować i wywinąć i uważam, że wygląda bardzo obiecująco! Takim kołnierzem aż przyjemnie otulić się zimą.

Z oczywistych technicznych przyczyn pominęłam sklejanie jednoczęściowego rękawa.

Wydaje mi się, że ten model nadawałby się do pokombinowania i pójścia w stronę, w którą Marchwekowa po mistrzowsku przerobiła swój śliwkowy płaszcz z odzysku. Oj, jak mi się marzy takie cudeńko!

MODEL D41

Płaszcz damski dopasowany do figury. Jednorzędowe zapięcie na trzy guziki. Kołnierz duży, fantazyjny. Plecy ze szwem po środku, w stanie pasek. Rękawy gładkie, dwuczęściowe. Kieszenie boczne wszyte ozdobnie do wewnątrz.

Drugi model pochodzi z marcowego wydania "Postępu..." z 1957 roku. Bardzo, bardzo lubię dopasowane kroje. Luźne podoba mi się bardziej na innych. Sama mam wrażenie, że wyglądam w luźnym jak krasnal bez nóg i proporcji... Tak więc wybór padł na taliowany krój i fantazyjny kołnierz z guzikiem. Jest nawet podobny patent na ciekawą kieszeń.

Ilość zaszewek i łuków sprawiła, że model z pergaminu nie miałby większego sensu, więc uszyłam go z resztek bawełnianego batystu. Skala 1:6. Szerokość zapasów na szwy? 2,5 mm... Dlatego musicie wybaczyć niechlujstwo przy łączeniu kołnierzyka, ale ciężko zgrać wszystko co do ułamka milimetra. Z jednej strony wszystko się pięknie zgrało. Rozumiem teraz jak abstrakcyjny rysunek przekłada się na trójwymiarowy model. Kołnierz się "składa" na linii załamania tak jak powinien, a guziki pięknie go zepną (niestety nie jestem tego w stanie pokazać na tym malutkim modeliku, musicie uwierzyć mi na słowo, że to działa). Czarne ciągłe linie pokazują linię ozdobnego stębnowania.

Mini model jest trochę niedoprasowany i przyciasny na modelkę - wieszak na biżuterię z Pepco! Mam nadzieję, że mimo wszystko wizualizacja Wam się podoba.

***

Co sądzicie o modelach odzieży w tej skali? Który model sprawdzi się Waszym zdaniem lepiej podczas zimowych śnieżyc?

KOŃCOWE KROKI

Kiedy wzór jest już odbity, na koniec (lub przed nałożeniem kolejnej warstwy) tkaninę wywieszamy do osuszenia. Trzeba uważać przy rozwieszaniu, aby pokryte farbą powierzchnie nie miały ze sobą kontaktu i wzór się nie rozmazał. Dobrze suszyć na płasko, ale nie na poplamionej gazecie, która służyła za podstawkę, ponieważ w ten sposób zajmie to dużo więcej czasu. Kiedy farba wyschnie trzeba tkaninę jeszcze przeprasować na sucho (można dla ostrożności przez szmatkę). Dzięki temu nasz print jest utrwalony i możemy go prać i dalej przetwarzać.

PRZECIW

Co sądzicie o pieczątkach z ziemniaka? Dopadł Was sentyment z dzieciństwa, czy raczej uważacie tę metodę za stratę czasu? W kolejnych wpisach opowiem o trwalszych pieczątkach z linoleum i wersji dla wygodnych, czyli gotowych stemplach dostępnych w sieci. Zaczynam też poszukiwania jednokolorowej bawełny do patchworków, które powstaną z połączenia w powyższymi chudymi ćwiartkami.