Waterhoen (Gallinula chloropus)

Het Waterhoen
is een algemene broedvogel met een opvallend rode snavel met gele punt. Waterhoentjes komen in het grootste deel van Europa voor, maar mijden gebieden boven de Poolcirkel. Het is een typische watervogel die zich thuis voelt tussen de oeverbegroeiing, waarin ze bij gevaar onmiddellijk in wegvluchten. Ze zwemmen schoksgewijs, waarbij het hoofd op en neer gaat. Grote afstanden vliegen ze zelden.

Tijdens het zwemmen 
of lopen is zijn staart omhoog gericht. Het waterhoen broedt in alle vochtige biotopen, als meren, plassen, rivieren, vijvers en sloten, ook in steden en dorpen. Met hun typische moerasvogelpoten kunnen ze over drijvende watervegetatie lopen zonder al te diep weg te zakken.

Zijn voedsel 
bestaat zowel uit plantendelen als verschillende insecten en weekdieren. Maar zoals op bijgaande foto te zien is, versmaden ze ook een aangespoelde vis niet. Het waterhoen zoekt zijn voedsel voornamelijk langs de oevers van het water en loopt daarbij ook over het land, maar verlaat zelden de beschutting van de oeverplanten. In tegenstelling tot de meerkoet duikt het waterhoen, tijdens het zwemmen, maar weinig.

De jongen

zien er in eerste instantie heel anders uit dan hun ouders, ze hebben een rood kopje, wit dons op en om de kop en zwarte pootjes. Het rood en het dons verdwijnen al na 2 weken, de jongen zijn dan eerst bruin aan de bovenkant en bruinwit aan de onderzijde, dan worden ze grijsbruin. Ondertussen beginnen ook de pootjes al te verkleuren.

Pas na een half jaar

zijn ze uiterlijk niet meer van de ouders te onderscheiden. De jongen blijven vrij lang bij de ouders, vaak zo lang dat ze helpen bij het voeren van een volgend nest jongen.

Herrie met de buren

Het Waterhoen is een echte etterbak als het gaat om samenleven, ze zijn erg onverdraagzaam. Om de haverklap is het hommeles met de buren, er hoeft maar iets te gebeuren of ze vliegen elkaar in de haren. En dan gaat het er niet zachtzinnig aan toe. Maar al te vaak resulteert een dergelijke schermutseling in zichtbare verwondingen. 

Waterral - Water Rail, de schreeuwer in het riet

Moerassen zijn al niet de meest behaaglijke plekjes, vooral als het wat mistig of nevelig is. Als dan ook nog de Waterral (Rallus aquaticus) zijn snavel opentrekt dan wordt het wel erg unheimisch. 

Deze circa 25 centimeter grootte, vrij schuwe, watervogel maakt een luid kabaal in het riet, schreeuwend of fluitend, het geluid komt noch het meest overeen met het gegil van varkens.

Waterrallen eten allerlei insecten, schelpdieren en salamanders, maar ook bessen, scheuten en bij voedselschaarste zelfs vogels. Op zijn beurt is de Waterral weer een prooidier voor o.a. de Bruine kiekendief.

Jonge vogels zijn door de kleur te verwarren met het waterhoen, maar bij volwassen vogels vallen onmiddellijk de bruine rug en de lange snavel op.

Dwergarend verschalkt Waterhoen

Een Dwergarend –lichte vorm- staat boven op een Waterhoen die hij met zijn gewicht verstikt. Hoewel de Dwergarenden (Hieraaetus pennatus) ten zuiden van de Sahara overwinteren, blijven er ’s winters toch enkele exemplaren in Spanje. Zoals deze die in de bergen achter de Marjal de Pego-Oliva verblijft.

                          

Het is me trouwens opgevallen dat bij gebrek aan konijnen veel roofvogels gebruik maken van het Waterhoen (Gallinula chloropus) als prooidier.

Meer foto's op; Marjal de Pego-Oliva