Kijk uit voor natte voeten op de Passage du Gois

Wie niet snel genoeg is, krijgt natte voeten op de Passage du Gois. Twee keer per dag stijgt het water bij hoogwater minimaal een meter, soms zelfs vier keer zoveel.

De Passage du Gois is een 4,5 km lange oversteek van het vaste land naar het eiland Noirmoutier. Het ligt tussen Beauvoir-sur-Mer en Île de Noirmoutier, in het Franse departement Vendée. De oversteek wordt twee keer per dag overspoeld door de vloed. Pas sinds 1971 is er ook een brug om het eiland Noirmoutier te bereiken, le pont du Noirmoutier.

De Passage du Gois is sinds de 17de eeuw in gebruik en was tot 1971 – het jaar waarin de brug gereed kwam - de enige berijdbare weg naar het eiland. De Gois is gevormd door zandbanken en de naam zou zijn afgeleid van de plaatselijke term goiser (door de modder baggeren). Langs deze overstroombare weg staan tal van vluchtheuvels met palen waarop mensen die worden verrast door het wassende water kunnen wachten tot het eb wordt.

Er worden blijkbaar heel wat mensen verrast worden door het wassende water als je kijkt naar de foto’s die te zien zijn op internet. Auto’s, bussen en campers staan tot het dak in het zoute water. De meeste mensen wachten klaarblijkelijk tot het laatste moment om de Passage du Gois over te steken.

Nochtans staat er een elektronische klok en waarschuwingsborden (in 3 talen), die aangeven wanneer de oversteek veilig kan worden genomen. Er zijn echter ook foto’s te zien van vissersschepen die vastliggen op de droog gevallen weg. Een heel apart weggetje dus en daar kunnen sommige deelnemers van de Tour de France over mee praten.

Alex Zülle zal niet graag worden herinnerd aan de tweede rit uit de Tour van 1999 tussen Challans en Saint-Nazaire. Jaan Kirsipuu behield die dag de gele trui die hij een dag eerder van proloogwinnaar Lance Armstrong had overgenomen. Tom Steels won de massasprint die er geen was, omdat een groot deel van het peloton bij de oversteek van de - door zeealgen - glibberige Passage du Gois onderuit was gegaan.

Alex Zülle, een Zwitser met Nederlandse moeder en favoriet voor de eindzege na onder andere twee eindzeges in de Vuelta, was het grootste slachtoffer: hij verloor ruim 6 minuten en kon de gele trui onmiddellijk vergeten. Desondanks eindigde Alex Zülle in Parijs als tweede. Het verschil met Lance Armstrong, die zijn eerste van uiteindelijk zeven edities won, was maar iets meer dan die 6 minuten. Zonder de Passage du Gois had de had de uitslag van die Tour er wellicht heel anders uitgezien!

Wacht dus niet tot het laatste moment om de Passage du Gois over te steken, je kunt altijd nog de brug nemen.

Marais Poitevin II, Flora & Fauna

Wie de wereld van water en planten van het Marais Poitevin betreedt, komt terecht in een reusachtig doolhof van water en land.

Het Marais Poitevin, is zeer rijk aan flora en fauna. Het moeras heeft vele micromilieus waarin veel plantensoorten kunnen gedijen waaronder waterplanten, oeverplanten en weideplanten. Dichter bij de zee, in het Marais Desséché groeien allerlei soorten planten die typisch zijn voor kustgebieden.

Onder andere Palingen, Snoeken, Baarzen, Zanders, Wulpen, Kluten, Grutto's, en Zilverreigers bevolken dit waterland, waarin de rust alleen wordt verstoord door het gekabbel van een bootje of de schreeuw van een opvliegende reiger.

Het gebied is uniek vanwege de ongekende variëteit aan vogelsoorten die hier het hele jaar zijn te zien.

Ook de Kwak en de Purperreiger kun je tegenkomen in het moeras.

En natuurlijk is ook Blauwe reiger alom aanwezig.

Dichtbij de oceaan, in de verdroogde moerassen tot aan de baai van l’Aiguillon, genieten duizenden steltlopers, wilde eenden en ganzen en andere trek- of standvogels volop van de rust van dit gebied om voedsel te zoeken of een plaats om te rusten of te nestelen.

De variatie aan vogelsoorten is groot, zowel trek- als standvogels vinden hier een ideale leefomgeving: Kwartelkoning, Velduil, Bruine kiekendief, Purperreiger, Grutto, en Groenpootruiter komen er onder andere voor.

Tijdens de vogeltrek kunnen hier wel 50.000 strandlopers rondscharrelen en het aantal Kanoeten kan oplopen tot 40.000 exemplaren. Het is één van de weinige broedplaatsen in Frankrijk van de Kemphaan en de Grutto.

   

Naast de Bruine kiekendief kun je er ook de veel zeldzamere Blauwe kiekendief tegenkomen.

Heel wat zoogdieren tref je aan in het Marais Poitevin, zoals de Grote hoefijzerneus, een vleermuis met een spanwijdte tot wel 40cm. De zeldzame en bedreigde Europese otter lust kikkers, padden en vooral paling.

De Beverrat, leeft dicht bij de oevers in de dichte begroeiing waar hij onder andere waterplanten eet.

Ook reptielen, amfibieën en insecten zijn hier te vinden waaronder: de Ringslang, de Marmersalamander, de Blauwe vuurvlinder, de Alpenboktor en de Elft.

In het Marais Poitevin grazen naast de Moeraskoeien ook Friese en Normandische runderen.

Het moeras heeft te lijden onder de uitbreiding van de graanteelt, waardoor ze geleidelijk uitdrogen: de intensieve landbouw pompt op (te) grote schaal grondwater op en gebruikt meststoffen en nitraten die het ecosysteem in gevaar brengen.

Recent valt het park onder het project Natura 2000 dat probeert de biodiversiteit van kwetsbare natuurgebieden te beschermen.

Marais Poitevin I, Het Groene Venetië

Het Marais Poitevin, is een moerasgebied, dat valt onder drie Franse departementen, de Vendée, Deux-Sèvres en Charente-Maritime en in twee regio’s te weten: Pays-de la-Loire en Poitou-Charentes.

Het Marais Poitevin, is gelegen niet ver van de plaats Niort. Het is een overblijfsel van de vroegere Golf van Poitou, waarvan delen ingepolderd werden. Het gebied heeft een oppervlakte van 1.028 km², waardoor het Marais Poitevin het grootste moerasgebied is nabij de Atlantische Oceaan en het op één na grootste van Frankrijk (na de Camargue).  

Het meest oostelijke deel bestaat uit natte moerassen – ca. 300 km2 - en wordt ook wel aangeduid als “la Venise Verte” (Groen Venetië). De natte moerassen van “la Venise Verte” verkregen het label "Grand Site de France"  wat staat voor de mooiste plekjes van Frankrijk. In 1979 werd het gebied uitgeroepen tot een interregionaal park (Parc Interrégional) maar desondanks loopt het moeras nog steeds gevaar. De laatste jaren komen er steeds meer toeristen naar dit gebied en wordt er volop met bootjes door de moerassen gevaren.

Je kunt er wandelen en fietsen langs de weiden die omzoomd zijn door populieren en wilgen. En versteld staan over het enorme contrast tussen het doolhof van het natte moeras en de uitgestrekte vlakten van het drooggelegde moeras, het “Marais Desséché” dat grenst aan de zee.

De drooglegging van de Golf van Poitou begon in de 13e eeuw met het graven van het Canal des Cinq-Abbés (kanaal van de vijf abten) door lokale monniken om de noordelijke moerassen te draineren. Tijdens de 100-jarige oorlog vielen de werkzaamheden stil, maar zij werden hervat in opdracht van Hendrik IV, onder leiding van Hollandse en Vlaamse ingenieurs. Tot op de dag van vandaag is daar nog het bewijs van terug te vinden in de vorm van het Canal de la Ceinture des Hollandaises dat aan de noordkant loopt. Aan de rand van de Baie de l'Aguillon werden van de 16e tot in de 19e eeuw polders op de zee veroverd.

De meeste huizen hadden aan het water een cale, een soort miniatuurkreek waar de bootjes konden aanleggen. Boten waren namelijk het enige praktische transportmiddel. Zij werden gemanoeuvreerd met een bootshaak (pigouille) of met een korte roeispaan (pelle). Jollen waren licht en slank, men ging ermee naar de markt of de kerk of bracht er de kinderen mee naar school.

Brede massieve vletten werden gebruikt voor het transport van oogst en vee. Op oude foto’s kun je zien hoe de boeren hier vroeger de paarden en koeien overzetten. Voor de vele Nederlanders die hier komen doet het vertrouwd aan en doet het ze denken aan Giethoorn of een gebied als de Biesbosch.