Pasja of Jasiusvlinder

Vorige maand zag ik een grote vlinder in de tuin, die ik niet eerder had gezien. Zijn tekening en kleuren vond ik niet zo bijzonder en zijn vleugels waren al behoorlijk versleten. Ik weet nog dat de eerste keer dat ik een vlinder zag waarvan de kleuren begonnen te vervagen en de vleugels te rafelen indruk op me maakte, de tand des tijds zo duidelijk zichtbaar op een gracieuze kleurrijke vlinder. 

Van de week zat er weer een grote vlinder in de tuin en die had prachtige kleuren en ook zijn vleugels waren nog in perfecte staat. Nu heb ik verschillende boekjes over insecten en vlinders maar ik kan er nooit in vinden wat ik zoek. Ik moest dan ook een beroep doen op anderen om te weten te komen welke vlinder het was. Het blijkt te gaan om één en dezelfde vlinder namelijk de Jasiusvlinder, meer bekend onder zijn naam “Pasja”.

  

De Jasiusvlinder (Charaxes jasius) is een dagvlinder uit de familie Nymphalidae, de vossen, parelmoervlinders en weerschijnvlinders. Met een spanwijdte niet zelden groter dan 100 millimeter is het de grootste dagvlinder van Europa.

De Jasiusvlinder komt voor op droog kalkgrasland en steppe in het Middellandse Zeegebied. De vlinder vliegt in twee generaties per jaar van april tot en met oktober.

Waardplant van de rupsen is de aardbeiboom. De vlinders voeden zich met sappen uit rottend fruit.

Met zijn dubbele staarten en contrasterende kleuren lijkt de Jasiusvlinder wel wat op een Konings- of Koninginnenpage, maar hij is daar totaal niet aan verwant.  

Rondje Marina-Alta, Wolkenluchten

Maandag wist ik het zeker, we zouden weersverandering krijgen. De strakblauwe lucht was verdwenen, dreigende wolken doken op en in de verte klonk gerommel. Vlug er op uit want je ziet hier maar zelden echte wolkenluchten dus daar moest ik van zien te profiteren. 

Op het binnendoor weggetje van Moraira naar Benitachell staat een huisje waarin een boertje zijn gereedschappen bewaard. Hij heeft er tegenwoordig ook altijd een pot witte verf staan want ieder keer zit zijn huisje onder de graffiti. Ik weet nog dat er jaren geleden een artikel in “De Telegraaf” stond van een mevrouw die een tabakszaak had in Amsterdam en naar Moraira was verhuisd en het daar zo leuk vond omdat je er nergens graffiti zag. Als ik hier nu ergens graffiti op de muur zie gekalkt moet ik altijd aan dat artikel denken want het was natuurlijk een onzin verhaal. Stilstand is niet altijd achteruitgang, we hebben het hier nu ook. In Amsterdam waren ze gewoon wat eerder met graffiti en de bijkomende verloedering, hoewel ik moet zeggen dat er soms ware meester-werkjes tussen zitten.

Tussen Jávea en Jesus Pobre ligt ook zo’n binnendoor weggetje. Leuk om te rijden want je hebt er prachtige vergezichten, maar o zo slecht voor je autolak. Aan berm maaien doen ze hier niet zoveel en sommige paden groeien dicht. Berm maaien is hier natuurlijk ook wat lastiger dan in Nederland of België vanwege de vele stenen in de berm, die bij het maaien soms met hoge snelheid weg stuiteren. De wijngaarden beginnen ondanks de hoge temperaturen toch al wat te verkleuren.  

In Pinos – Gemeente Benissa – begint het echt donker te worden, het zal wel gaan regenen. Maar als ik deze morgen de luiken opensla blijkt het stralend weer te zijn en wijst de temperatuur op het midden van de dag zelfs 31ºCelsius aan. Niets weersverandering, weer een warme dag en weg mooie wolkenluchten.

Alleen boeren houden van regen

Ik ben waarschijnlijk een boer want ieder jaar rond eind augustus begin ik sterk naar regen te verlangen. Aan het einde van de zomer begin je genoeg te krijgen van de maanden van zon, warmte en droogte. Vrijwel ieder jaar word ik op mijn wenken bediend en gaat het eind augustus ook echt regenen. Maar dit jaar geeft het weerbericht al dagen regen aan maar valt er nog geen druppel.

Als ik dinsdagmorgen - vanaf het dakterras - richting het binnenland kijk zie ik donkere regenwolken uit de richting van de Jálon-Vallei komen. Ik besluit er heen te rijden want er is een bosbrand geweest op de Muntanyeta in Llíber - zie ook Wonen in Spanje - en wil kijken of mijn favoriete stekje bij de oevers van de Río Jalón-Gorgos niet heeft geleden onder de bosbrand. Van verre zie ik de geblakerde bergwand, maar vuur en rook zijn gelukkig niet meer te bekennen. Zo te zien valt het aan deze kant gelukkig nog mee.

Bij het stukje waar normaal veel vogels zitten is het nu doodstil, er is geen vogeltje te zien. Het beetje water wat nog in de rivier staat is bedekt met een dikke laag kroos en zelfs insecten zijn niet te vinden, maar het is gelukkig intact gebleven. Als ik langs het pad verder rij naar het dorp Llíber kom ik langs een brandweerwagen met een paar manschappen zittend langs de berm van het weggetje, zij controleren of het vuur niet opnieuw oplaait. Bij Llíber begint de lucht steeds donkerder te worden maar druppels vallen er nog niet. Ik besluit om via Gata de Gorgos naar de Marjal te rijden, want daar zitten in ieder geval vogels.

Ook in de Marjal hangen donkere luchten boven de rijstvelden, maar ook hier nog geen druppel regen te bekennen. De rijst is haast rijp om geoogst te worden en dieselgemalen pompen het water weg, daarbij vallen de akkers droog zodat de zware combines het land op kunnen. In de droogvallende rijstvelden blijven veel karpers en rivierkreeften achter. 

Reigers en Ibissen, hebben een makkelijk maaltje, de vogels zijn constant op de rijstvelden aan het foerageren. De Witwangstern (Chlidonias hybrida) patrouilleert boven de akkers en duikt steil naar beneden als hij een vis of een rivierkreeft op de half drooggevallen akkers ziet.

Ondanks dat de jongen van de Witwangstern al zelfstandig kunnen foerageren, krijgen ze toch nog regelmatig door de oudervogels een rivierkreeft of een visje toegespeeld. De jonge vogels hebben ook meer vet op te botten dan de ouders, die werkelijk constant in de lucht zijn. De Witwangstern broedt in meren, moerassen en langs rivieren in Zuid- en Midden-Europa, tot diep in Azië en zelfs in Australië. Binnenkort vertrekken de Europese Witwangsterns weer naar Afrika. 

Ondertussen zijn er wel dreigende luchten maar valt er nog geen druppel regen in de Marjal de Pego-Oliva en daar was ik nu juist voor op pad gegaan. 

Gelukkig zie ik een Sprinkhaan die een spelletje met me wil spelen. Ieder keer als ik hem wil fotograferen gaat hij aan de andere kant van de stengel zitten. Het is een exemplaar wat ik nog niet eerder ben tegengekomen met zijn rood, wit en blauwe achterpoten. 

Ik besluit om maar op huis aan te gaan want het weer in de Marjal begint zelfs op te klaren. Regen zal er wel niet meer vallen vandaag.

Woensdag schijnt het zonnetje weer volop boven de plek in Moraira waar ik woon, weggaan heeft geen zin er valt toch geen regen vandaag. 

’s Middags zie ik op het nieuws dat er hagelstenen zo groot als pingpongballen zijn gevallen in de provincie Alicante, ruiten van auto’s en huizen zijn verbrijzeld. Later in de middag komen er berichten van stortbuien met wateroverlast in onder andere Alcoy, Dénia en Jávea. Bij ons valt er nog steeds niets tot 23:00 uur, het moment dat ik deze blog wil posten. Dan begint het te kletteren en te onweren, de elektriciteit valt prompt uit. Honderden zo niet duizenden liters water stromen langs het huis en door de tuin. Het gaat te snel, de naar vocht snakkende aarde kan het niet opnemen. Om 24:00 uur trekt het onweer weg, de regen stopt, de elektriciteit doet het weer. De volgende morgen schijnt als vanouds de zon, want alleen boeren houden van regen en die wonen hier niet. Hoewel? 

Vrijdag 30 augustus 03:00 uur. Het begint te onweren en te regenen en dat doet het rond 12:00 uur nog steeds. Het is een prima regentje die recht naar beneden valt, weg droogte en gevaar voor bosbrand. Hulde aan Onze Lieve Heer!  

Net een patatje, maar dan heel anders

Ze zitten in ouderwets puntzakje,

gemaakt van gerold velletje vetvrij papier. De eerste keer dat ik een dergelijk soort patatkraam (Churreria) zag, kreeg ik een onweerstaanbare trek in een heerlijk zakje patat. Ik vond het wel vreemd dat ik geen pot mayonaise maar een kom chocolade zag staan. En ik nergens de tekst "patates frites" maar wel die met "churros" tegenkwam, maar ik was er zo van overtuigd dat het patat was dat ik een zakje bestelde.

Maar wat een tegenvaller,

de churros smaakt niet naar een heerlijk gezouten patatje maar naar een soort donut. Het viel me zo tegen dat ik ze later nooit meer besteld heb.

Maar onlangs

zag ik weer eens een churreria staan en het viel me op dat toch heel wat niet-Spanjaarden ze lekker blijken te vinden.

Maar het viel

me ook op dat het net lijkt of de Spaanse mevrouw van de churreria zelf niet goed begrijpt waarom die buitenlanders de churros lekker vinden.

Churros,

is een snack die oorspronkelijk uit Spanje komt.

Gemaakt van gefrituurd tarwedeeg maar soms ook wel van aardappeldeeg. Ze zijn behalve in Spanje ook populair in Latijns-Amerika, Frankrijk, Portugal, Marokko, de Verenigde Staten, Australië, en de Spaanssprekende Caribische eilanden. Er zijn twee soorten churros in Spanje. De ene is dun (en soms geknoopt) en de andere is lang en dik (porra).

Aan de overkant ligt Afrika

In de zomer

als het al vroeg licht is, kun je er tegen de tijd dat ik mijn ogen open heb nauwelijks tegen inkijken. De Middellandse Zee staat dan te schitteren in het felle zonlicht en de horizon is alleen te zien als je met je rug naar de zee gaat staan en kijkt naar de weerkaatsing van zijn beeld in het glas van de terrasdeur. Maandenlang ziet de zee er dan dagelijks vrijwel hetzelfde uit, trillend van de warmte, fel en hard verlicht.

Maar in de winter

als er bewolking boven de horizon hangt dan veranderen de kleuren en het licht van dag tot dag en van minuut tot minuut.

Lichtstralen

vallen over het water in lichte banen. Het ene moment is de zee hel verlicht, het andere moment angstaanjagend donker. 

Middellandse Zee, 

aan de overkant ligt Afrika.

Het begon vannacht te regenen

Ik hoorde

de regen op de dakpannen kletteren, dat was onverwacht want het was tot nu toe stralend weer. Maar toen ik vanmorgen de luiken opende was er toch maar een enkele wolk boven zee te zien. In de loop van de morgen echter kwamen er uit het binnenland steeds meer wolken aandrijven en werd het een sombere dag.

Op Nieuwjaarsdag

was het prachtig weer met veel mensen en nog meer honden op het strand. Ik zag een stevige mevrouw met tien honden die alle kanten uitrenden, met veel moeite kon ik er zes – tezamen met de mevrouw - op de foto krijgen. 

In de middag

langs de Marjal de Pego-Oliva gegaan maar daar waren de meeste paden weer eens afgezet voor de jagers. Overal hulzen en een vertrapt bord dat er afgelopen 22 december een zwijnenjacht was. Nauwelijks vogels te zien, uitgemoord door - of op de vlucht voor - mannen en vrouwen met groene petjes. Egoïsten die de vogels en dieren als hun persoonlijk eigendom beschouwen en aan hun riem hangen of in een tas proppen. Die gedode zwijnen of herten als statussymbool aan de bumper van de SUV binden en die dan pontificaal midden in het dorp voor het café parkeren. Die lui beginnen me steeds meer de strot uit te hangen, een ''gewijde jager'' ben ik nog maar zelden tegengekomen. Wel ingeschoten ramen en doorboorde verkeersborden als er toevallig geen vogeltje voorhanden was. 

De Kleine zilverreiger

(Egretta garzetta) is aan water gebonden en kan moeilijk de bergen invluchten, dus die waren nog aanwezig. Op deze vogels jagen ze normaal gesproken niet maar als er niets anders voorhanden is om op te schieten dan is deze witte vogel wel heel verleidelijk.

De Roodborsttapuit

(Saxicola rubicola) is de eerste zangvogel dat ik voor mijn lens kreeg in 2.013. Het is een grappig niet erg schuw - circa 12 centimeter groot - vogeltje wat steeds naar zijn vaste uitkijkpost terugvliegt. Alleen hij heeft er niet één maar meerdere, je moet dus een tijdje wachten voordat hij weer op zijn stekje terugkomt. 

Roodborsttapuiten

eten insecten. Door hun gewoonte om vanaf een uitkijkpost de omgeving af te speuren lopen ze het risico gegrepen te worden door roofvogels.

Eindelijk regen in Moraira

Afgelopen zondag

is er eindelijk een fikse regenbui gevallen in ons dorp, wat op een punt in de Middellandse zee ligt. De laatste serieuze regenbui boven ons huis dateert van maart het was dus hard nodig. Probleem alleen is dat door de aanhoudende droogte de grond kei en keihard is geworden en het regenwater er niet gelijk in doordringt. Grote stromen water die de berg afdenderen zijn het gevolg. Soms storten er – vanwege de plotselinge watermassa’s – muren in of ontstaat er andere schade.

Die regenbuien

zijn vaak plaatselijk. Ik kijk dan ook altijd even op het blog van Nederlanders in de buurt of het daar ook geregend heeft. Op het blog van ‘Wonen in Spanje’ kun je zien dat het in Jálon – niet ver van Moraira – ook heeft geregend. En op het blog van ‘La vida en Barbarroja’ zie je dat het in het zuiden van de provincie Alicante droog is gebleven. 

Aan het eind

van de middag ben ik nog even naar het strandje van Benitachell gereden. Er was haast niemand op het strand maar voor sommige mensen was het blijkbaar nog niet nat genoeg.

Fijn hoor

een dagje zonder zon!

Vogelen in Moraira

Dit is het platje de l’Ampolla, het strand van Moraira veertien dagen geleden. Het was tijdens de koudegolf die grote delen van Europa teisterde en die ook aan de Costa-Blanca de temperaturen sterk deed dalen. Met zo nu en dan zelfs een nachtvorstje direct aan de Middellandse zeekust.  

Vlak achter het strandje ligt een klein riviertje, wat vroeger vrijelijk naar zee stroomde maar wat tegenwoordig is ingedamd en nu geleid naar zee stroomt. Het riviertje grenst niet alleen aan het strand maar ook aan een park met kinderspeelplaatsen en aan een drukbereden weg, al met al erg veel rumoer dus. Temeer daar er regelmatig feesten op het strand zijn, met luide muziek en er ook vuurwerk wordt afgestoken. Wie schets dan ook mijn verbazing dat ik er een Woudaap aantrof - één van de kleinste Europese reigersoorten - nauwelijks groter dan een duif. Dat is tweemaal merkwaardig omdat hij om deze tijd nog in Afrika hoort te zitten en omdat hij verstoringsgevoelig is.

  

Woudapen (Ixobrychus minutus) zijn kleine moerasvogels die solitair leven in dichte moerasvegetaties en zich voedt zich met kleine visjes, amfibieën en insecten. Ze broeden in rietkragen en ruigtes met wilgen en biezen, en zijn daarin moeilijk waar te nemen. De wintermaanden worden doorgebracht in tropisch Afrika. Woudapen leiden een zeer verborgen leven. Een ontmoeting met een woudaap is dan ook een zeldzame aangelegenheid. 

De Woudaap is in 2004 als ernstig bedreigd op de Nederlandse rode lijst gezet en staat ook als zodanig op de Vlaamse rode lijst. Internationaal staat de woudaap nog steeds als niet bedreigd op de IUCN rode lijst, maar valt wel onder het internationale natuurbeschermingsverdrag over bedreigde trekvogels. Maar er zitten nog meer pareltjes in dit piepkleine rumoerige gebied langs het strand. 

Zo zitten er ijsvogels die veel minder schuw zijn dan normaal, ze zijn waarschijnlijk gewend geraakt aan de wandelaars en de badgasten. Dat valt me ook altijd op als ik in Nederland kom, in een dicht bevolkt gebied zijn vogels altijd veel makelijker waar te nemen en veel minder schuw. Terwijl ik in Spanje, Portugal en Frankrijk in prachtige uitgestrekte natuurgebieden ben geweest waar je werkelijk geen mens zag maar waar geen vogel zich liet zien, terwijl je ze wel hoorde. Knap frustrerend vind ik dat altijd, wel horen niet zien. Ook frustrerend aan het vogelen is dat als je in de auto zit en je een prachtig vogeltje ziet, je heel voorzichtig je camera pakt en zachtjes het raam opendraait, probeert scherp te stellen op het nog steeds poserende vogeltje, je afdrukt en dan ziet dat je nog net de pootjes op de foto hebt staan. Vogels kunnen soms behoorlijk nieuwsgierig zijn en wachten tot het laatste moment om weg te vliegen, helaas toch nog te snel voor de camera. Vaak kun je dan blijven wachten tot je een ons weegt maar de vogel is gevlogen en laat zich niet meer zien. Heel, heel erg frustrerend is dat ik onlangs 300 kilometer heb gereden, een dag in een ijs en ijskoude schuilhut heb gezeten om een ijsvogeltje te fotograferen en ze, zonder het te weten, vlak bij me om de hoek zitten te poseren. Foute hobby maar wel erg leuk.  

Bij een IJsvogel (Alcedo atthis) kun je vrij eenvoudig zien of het een mannetje of een vrouwtje is. De mannetjes zijn van de vrouwtjes te onderscheiden aan de kleur van de basis van de ondersnavel, die bij het vrouwtje dofrood is en bij het mannetje net zo zwart als de bovensnavel. 

Bij het riviertje zit natuurlijk ook de Witte kwikstaart (Motacilla alba) een leuk, vrolijk, altijd bedrijvig vogeltje die je werkelijk overal kunt tegenkomen. Ze rennen vaak over de weg en vliegen pas op het allerlaatste moment op voor de aanstormende auto’s.    

Costa-Blanca, warme winter tot nu toe

Een heel enkele keer ziet de Costa-Blanca er in de winter uit zoals op de bovenste foto en doet ze haar naam eer aan. Maar tot nu toe is daar nog geen sprake van.

 

Ongemerkt werd het woensdag aan het strand van Moraira boven de 20 graden Celsius. Niet bevorderlijk voor de kerstsfeer maar weldadig voor oude botten.

Herfst aan de Costa-Blanca

(De zee bij Moraira)

Zoals ik al eerder schreef merk je aan de kust niet zoveel van de herfst, er zijn vrijwel geen loofbomen te vinden die in herfsttooi staan. De meeste bomen aan de kust zijn de altijd groene pijnbomen en de diverse palmsoorten. Wel is de zee in het najaar veel kalmer – met uitzondering van een najaarsstorm - en het licht is veel zachter. Ook zijn er nu, doordat de zon door de bewolking schijnt, vaak lichtstrepen op de zee te zien en krijgt het water steeds wisselende kleuren. Als het erg veel heeft geregend kleurt het water rood van de aarde die naar zee spoelt. Iets wat me aan het hart gaat want dat is een ernstige vorm van erosie.

(Druivenvelden bij Lliber)

Maar als je vanaf de kust over de berg rijdt naar het binnenland, dan spetteren de herfstkleuren je tegemoet. Vooral de druivenvelden van de Jalón vallei zijn nu op hun mooist.

Gek genoeg gaan de mensen wel naar de amandelbomen kijken als die in bloei staan (over 2 maanden alweer) maar dit prachtige schouwspel interesseert hun duidelijk minder.

 

Aan sommige ranken blijven nog wat druiven hangen, een feest voor de vogels en insecten.

(Druivenvelden bij Jalón

Door de regenval van de laatste weken en de zachte temperaturen krijg je een combinatie van verval en opkomst. Verval van de druivenbladeren die nu afsterven en de opkomst van het onkruid wat al weer in bloei staat.

Ooit stonden hier twee palmbomen broederlijk naast elkaar maar jaren geleden is er bij één de kruin uitgewaaid en zijn stam is in de loop van de tijd vergaan.

 

Op en in de ruïne van de kapel bij Castell de Castells groeien verwilderde vijgenbomen en klimop. De druivenranken die tegen de muren aanstaan, worden wel onderhouden.

Rondom de oude kapel vind je spinnenwebben in alle soorten en maten. Voor slangen hoef je nu niet op te passen want die zijn aan hun winterslaap begonnen.

(Druivenvelden bij Jalón)

De druivenvelden mogen dan rood kleuren, het zal voorlopig niet meer de kleur - na 8 jaar socialistische regering - van het Spaanse politieke landschap zijn. Niet dat ik geloof dat die jongens ter rechterzijde het in deze crisistijd veel beter zullen doen. Het ontbreekt in Spanje aan een goede middenpartij maar die is na het vertrek van Adolfo Suárez - de eerste democratisch gekozen minister-president van Spanje na de dictatuur van generaal Franco - nooit meer van de grond gekomen.

(Schuurtje bij Benigembla )

Spanje staat onder grote druk van de internationale financiële markten om zo snel mogelijk hervormingen door te voeren. Dat betekend dus dat alles duurder gaat worden en de belastingen fors omhoog zullen gaan. Als ik straks diep in het rood kom te staan weet ik nog zo net niet of ik die rode kleur van de druivenvelden wel zo leuk vind. Maar nu nog even wel.

(Druivenvelden bij Lliber)