Arkasını ne için döndüğünü hatırlamıyorum, ben ve kızım arabaya biniyorduk, kızımın minik dudaklarından aldığım öpücüğün neşesine gömülmüş keyifle onu araba koltuğuna oturtuyordum. Karımda geçirdiğimiz huzurlu günün keyfiyle gülümseyerek bizi izliyordu. Ona bakıp ne kadar şanslı bir adam olduğumu düşündüm ve sonra;
Neden dönmüştü arkasını, hatırladığım acı bir korna, kırmızı bir araba ve arabanın arka koltuğunda sarı saçlarını gördüğüm ama yüzünü göremediğim bir kadın. Bütün kemiklerinin kırıldığını duyabiliyordum. Bir kağıt parçası gibi yere serildi ve veda etmeden beni ve kızımı bırakıp gitti.
Bütün bedeni kan içerisindeydi. Onu öylece yerde bırakıp gerçek onu aramaya gitmek istiyordum. Sanki yerde yatan 7 yıllık eşim değildi. Her zamanki duru beyaz teni kırmızıya boyanmış, kendi kanı üzerine kırmızı bir örtü gibi serilmişti. O olamazdı yerde yatan benim aşkım olmazdı. Beni ve kızımı bırakıp gitmiş olamazdı. Ben grip olduğumda bile hayatımdaki diğer şeylerle nasıl baş edeceğini bilemeyen bir adamken, o bana bunu yapmış olamazdı.