Tylko dobre wiadomości.

Świat wokół nas nagle zwolnił, przycichł, jakby chciał odpocząć i przypomnieć nam, co tak naprawdę jest ważne. Taki "przymusowy" stan zwolnienia, już kiedyś przeżyłam i chociaż nie był to dla mnie dobry czas, to wiele dobrego mnie nauczył. Bo przecież nie ma tego złego;-) wszystko ponoć dzieje się po coś, tylko czasu i cierpliwości potrzeba, by ten ukryty za niełatwą codziennością cel odszukać.

Na szczęście mamy swój drugi świat, który skutecznie uwalnia od rzeczywistości i zdecydowanie lepszym, bardziej kolorowym się wydaje. Dziś, po krótkiej przerwie od tego lepszego, blogowego świata, trochę na przekór temu co wokół, mam dla Was tylko dobre wiadomości;-)

A mianowicie...

Trochę serdeczności, w postaci kolejnego kolorowego, quillingowego serduszka

i trochę samochwalstwa, bo tak się złożyło, że w blogowych zmaganiach ostatnio moje quillingowe serduszka  mają dobrą passę. Zaliczyły podium w lutowym wyzwaniu w Szufladzie>>;

i u Agnieszki>> w quillingowym, serdecznym konkursie też na podium się wdrapały.

W sercowym temacie pozostając zwrócę waszą uwagę, że na bocznym pasku pojawił się dziś u mnie serdeczny banerek.

Kieruje do nowej podstrony mojego bloga>>, gdzie będą dostępne wzory moich haftów, tych które wyszywamy w zabawie, Abecadło z igły spadło>>. Po dopracowaniu usterek wychwyconych przez hafciarki, które się z nami bawią, postanowiłam udostępnić wzory wszystkim. Aby taki wzór haftu otrzymać trzeba tylko zrobić dobry uczynek czyli zasilić konto, na którym Renia zbiera pieniądze na wsparcie rehabilitacji swojej córki Lili>>. Mam nadzieję, że jacyś chętni się znajdą;-) Efekty pierwszego testowania możecie dziś podziwiać u Ani>>

I to by było na tyle, jeżeli idzie o solidną porcje dobrych wiadomości, a na deser zostawiam Wam  wiosnę, którą jak co roku przywitałam w miejscu dla mnie bardzo symbolicznym, pełnym życia i nadziei na lepsze jutro. Ci którzy tu zaglądają dobrze je znają bo od kilku lat (w co trudno czasem uwierzyć mnie samej)  Was tam zabieram. I chociaż ten pierwszy raz, który zupełnie niespodziewanie okazał się dla mnie kopniakiem do "nowego" życia minął dawno temu, to co roku jest tam dla mnie tak samo pięknie  i już nie umiem sobie wyobrazić powitania kolejnej wiosny bez widoku tego śnieżycowego dywanu.

Życzę Wam spokoju i zdrowia.

Dbajcie o siebie, bądźcie rozważni i rozsądni, 

tym bardziej jeżeli, nie możecie jutro zostać w domu.

 

Pozdrawiam:-) 

Fioletowe krokusy i banda zająców;-)

Tak wczesnej wiosny nie pamiętam jak żyję, a to już trochę trwa;-) Krokusy i przebiśniegi kwitną pełną gębą, te które jako pierwsze otworzyły kwiaty już zdążyły przekwitnąć.

Nieśmiało w tulipanowych rozetach liści pokazują się  pierwsze pąki, a dziś  odkryłam z niedowierzaniem kilka drobniutkich kwiatków na szczodrzeńcach, które wedle opisu gatunku, kwitnąć winny na przełomie kwietnia i maja. Wichury i kolejne deszczowe niże trochę  trzymają w ryzach temperaturę dając przy okazji nieźle w kość meteopatom. Na pogodę niewiele poradzić można, pozostaje się cieszyć coraz dłuższym dniem i pierwszymi zwiastunami galopującej wiosny, o ile, syndrom przesilenia daje od siebie trochę odpocząć;-)
Ania  ma chyba jakieś chody "u góry", bo ze swoimi tematami na kartkową zabawę>> wstrzeliła się w pogodowe anomalie wyśmienicie. W tym miesiącu królują krokusy, fiolety i zając. Tego ostatniego mój psiak gonił dziś bez opamiętania po polu, podczas niedzielnego spaceru, ale przynajmniej krokusy mają chwilę spokoju, bo taki "wybiegany" wrócił z tej przechadzki, że grządkom ogrodowym obchód wyjątkowo odpuścił.

Karteczki wykleiłam cztery, w większości jednak bez krokusów, za to z cała bandą zająców.

Są  pierwsze, nieśmiałe próby zajączków paseczkowych...

a do tego trochę krzyżyków, żebym nie zapomniała jak się tą igiełką macha.

 

Na tej kartce udało mi się chyba nawet zmieścić wszystkie trzy wytyczne, o ile kwiatka za krokusa uznać można;-)

Na ostatniej, oprócz fioletów i zająca, jest także serduszko i koszyk, jak sobie zażyczyła Renia  w lutowym odcinku swojej rękodzielniczej zabawy>>.

Wszystkie cztery karteczki w komplecie posyłam oczywiście do Ani.

 Pozdrawiam prawie wiosennie:-)

 

Komunikacja obrazkowa.

Śmiało można by rzec, że komunikacyjna rzeczywistość, w której przyszło nam żyć, wróciła do sięgających starożytności korzeni. Tysiące lat po tym, jak zrezygnowaliśmy z hieroglifów znów w naszej codziennej komunikacji zaczynają zdecydowanie dominować obrazki. Ręka do góry, kto pisząc esemesowe pozdrowienia z wakacji nie dołącza zdjęcia rajskiej plaży tudzież innego widoku, który właśnie nas zachwycił, zamiast to wszystko opisywać używając setek słów. Dostępność i łatwość dokumentowania rzeczywistości za pomocą obrazów sprawia, że słowa pisanego używamy coraz mniej. Obraz jest szybszą, i jak się okazuje, zdecydowanie łatwiejszą w odbiorze dla naszego mózgu informacją. Poczynając od telewizji, internetu, portali społecznościowych a kończąc na instrukcji obsługi pralki, wszędzie wokół dominuje komunikacja zdjęciowo - filmowa, a sieciowe emotikony stały się globalnym językiem piktogramowym.

Czy to źle? Cóż, jako humanistka z przekonania;-) i przedstawicielka pokolenia wychowanego na podwórku a nie w sieci, bywa, że za słowem pisanym tęsknię (czego namacalnym dowodem są z pewnością moje przydługie posty:-)) ale myślę, że każda forma komunikacji ma swoje wady i zalety, a swego czasu krasomówca Platon, głosił wielką krytykę słowa pisanego, jako ubogiej formy komunikacji.
Z tej tęsknoty za słowem, słowem polskim szczególnie, zrodził się kiedyś w mojej głowie lekko szalony pomysł. Konkretniej mówiąc,  zrodził się pewnego upalnego popołudnia, kiedy próbowałam odszukać w sieci wzoru haftu, z krótką sentencją w języku polskim. Niestety mimo przekopania bogatych internetowych złóż, nie znalazłam nic wartego uwagi i naglona terminem skorzystałam z zapisanej krzyżykami sentencji w języku angielskim.
Pomysł na wzory haftów z językiem polskim w roli głównej przysnął zaś sobie w głowie tak szybko jak się narodził. Sygnał pobudki dała któregoś wieczoru, podczas internetowych pogaduszek, Ania>>, która wsparta aplauzem pozostałych współrozmówczyń, zmobilizowała mnie do przekucia pomysłu w czyn.
W ten oto sposób powstał plan na blogową zabawę "Abecadło z igły spadło" (zasady zabawy>>), 

którą logistycznie postanowiła ogarnąć Ania. Chwilkę później powstał mój pierwszy, bardzo amatorski i niepozbawiony błędów,  wzorek haftu  z sentencją o urokach domowych powrotów.
Zabawa z założenia ma być twórcza więc i ja swoje, kolorowe trzy grosze z uśmiechem do własnego wzoru dorzuciłam. Poprawiłam też błędy, które wyłapały dziewczyny (szczegóły opisała Justynka>>) oraz te, które sama dostrzegłam (dopracowałam odstępy między literami w słowie najpierw) i tak oto mam wersję haftowaną swojego wzorku.

 

Miałam z tym haftem trochę przygód "pralniczych" więc odrobinę zmarnowany jest, ale szczegóły Wam podaruję, ważąc słowa i długość posta:-)
Dodam jedynie, że krytyczne spojrzenie na moją wersję haftowaną zmobilizowało mnie do jeszcze kilku drobnych poprawek technicznych, które właśnie się robią i obiecuję, że każdy kto dołączył do zabawy i pochwali się wykonanym haftem otrzyma ode mnie wersję wzoru "dopieszczoną" i poprawioną. Czas też zabrać się za kolejny wzór, bo mnie Anka do roboty goni:-)

Ale zanim do projektów usiądę i kolejne słowa krzyżykami zapisać spróbuję, zmykam na spacer,
bo wiosna w środku zimy trwa w najlepsze!

Pozdrawiam:-)

Trafiony, zatopiony;-)

Czy wy też tak macie, że fascynuje Was "nowe" mimo iż "stare" jeszcze nie zdążyło się znudzić? Ileż jeszcze jestem w stanie tych rękodzielniczych pasji ogarnąć:-) Efekt jest taki, że ekspert w każdej z tych dziedzin ze mnie kiepski i tak po prawdzie, skaczę sobie z kwiatka na kwiatek próbując zaprzeczyć tezie, że stałość uczuć do świata rękodzielniczych pasji nijak się ma. Czasem chciałabym przystopować i pozostać wierna jednej dziedzinie na tyle, by zgłębić wszystkie jej tajniki i wejść na poziom mistrzowski,  ale to chyba nie jest moja bajka. Bo przecież właśnie tu, w rękodzielniczym świecie, na bycie niestałą i wiecznie poszukującą nowych wrażeń mogę sobie bezkarnie pozwolić, poza tym, tu najłatwiej o realizację, najprostszego ze wszystkich, przepisu na szczęście, który mówi, że wszystko mogę, ale nic nie muszę.
Kiedyś byłam przekonana, że cierpliwe zwijanie quillingowych paseczków jest nie dla mnie. (podobnie jak frywolitka, i haft, i kartkowanie, i szydełko;-)). Raz, że cierpliwości do tego potrzeba anielskiej, a dwa, raczej z moim zamiłowaniem do minimalizmu ten pełen kolorów świat zwijanych paseczków trochę się kłóci. Tylko że ja nieprzewidywalna bywam nawet sama dla siebie i czasem impuls wystarczy bym, przecząc rozumnej psychoanalizie własnej, wkroczyła na ścieżki pozornie niedostępne.  Niewątpliwie mam ostatnio fazę paseczkową i nawet nie próbuję  z tym walczyć, bo i po co? W końcu hobby jest po to, by człowiekowi było przyjemnie, a całą resztę zdroworozsądkowych rozważań można sobie w tym wypadku podarować. No więc zwijam, koloruję sobie szary, nieustająco jesienny świat i dobrze mi z tym:-)
Kolejne quillingowe serduszko zebrało trochę grosza dla Natalki>> i poleciało przyozdobić pokoik malutkiej Kornelci.

 

 

Myślę, że i do Szuflady>>, na serdeczne wyzwanie mogę je posłać.

Moja rękodzielnicza niestałość na codzienność się na szczęście (albo i nie?) nie przekłada i znów udało mi się odpocząć od zgiełku i spędzić przedłużony weekend nad najpiękniejszym morzem na świecie:-)

Bo tej miłości do pustych plaż i potrzebie obcowania z naturą jestem wierna od wielu lat i tego raczej nikt i nic nie zmieni, chociaż, kto to wie...

 Pozdrawiam:-)