veg

pusabeistet er ute på tur. enten hører han ikkje at eg mjauar på han, eller så er han for opptatt. det tek til å regne. og eg tenkjer at eg likegodt kan ta meg ein liten tur gjennom parken for å sjå om eg ikkje møter pusabeistet. i parken ser eg plutseleg at det er utroleg mange vegar her, pinnsvinvegar, fugleluftvegar. maurveg rett fram for meg. lydlause og usynlege kattespor kan eg berre ane meg fram til. mens eg står der hører eg eit kjennt mrrr..., da har pusen funne meg istedenfor. det er jo lettere for han. menneskevegar tek jo mest plass.

pusabeistet er blitt eldre

..... også blir han alltid så glad når han kjem inn igjen, gjennom kjøkkenvindauget. lager sånne søte mrrr lyder, halen til værs. hehe. er glad i denne lille fyren. han hilste på meg, og så rett på matskåla.
har vel blitt kattefrelst.

han har litt dårleg ånde.....

pusabeistet og eg

det var ikkje planlagt å ha katt. det har berre blitt sånn. pusabeistet vart funne i parken og ingen ville ha han. da har eg gitt han eit heim. han er ikkje takknemlig, men det er fordi han er katt. han tek det for gitt at han er kongen i huset. og det er han. pusa-kongen.
me har det bra, me. eg kjem når han mjauer på meg. og han kjem når eg mjauer på han. er i gang og bygger katteluke og kattestige fordi han blir meir og meir voksen kvar dag. han skal jo kunne vera sjølvstendig.
akkurat no ligg han der og dreg seg. Det er jo så slitsam å vera katt!
(eg skal prøve å bli katt til neste liv.)
skrotnissen

pusabeistet

det er pusabeistet.