Eduardo Mendoza "Król przyjmuje"

trylogia Zasady Dynamiki, tom 1

Król przyjmuje Eduardo Mendozy jest otwarciem trylogii Zasady Dynamiki. Zasada pierwsza to, zasada bezwładności. Jak będzie się ona miała do bohatera książki żyjącego w czasach przemian, a więc oddziaływania rozmaitych sił? Sprawdźcie sami.

Javier Sierra "Niewidzialny płomień" - recenzja

Święty Graal rozpala wyobraźnię od dawna. Jego istnienie (lub nieistnienie) wiąże się z mnóstwem tajemnic, legend, domysłów. Jest bohaterem popkultury. Szukali go Pan Samochodzik i Indiana Jones. Wzięła go na tapet ekipa od Monty Pythona, nawiązywał do niego Dan Brown, a Grailknights, zgodnie ze swoją nazwą, opierają na nim swoją muzyczną działalność. W powieści Niewidzialny płomień Javiera Sierry, stanie się on przedmiotem poszukiwań prowadzonych przez pewną nietuzinkową grupę.

Carme Chaparro "Nie jestem potworem" [RECENZJA]

seria z Aną Arén, tom 1

Niesłychanie rzadko szpital pachnie cudem. Nie to, że cud się tam nie zdarza. Albo cuda. Zdarzają się. Ale my ich nie wyczuwamy, bo ból zawsze jest intensywniejszy niż radość. Płacz - niż śmiech. Żal - niż nadzieja. Cuda przechodzą niezauważone przez tych, którzy nie stoją po stronie dobrych wieści[1].

Eduardo Mendoza "Co z tą Katalonią? [RECENZJA]

Zgodnie z ukutym stereotypem Katalończyk jest pracowity, trochę umysłowo ociężały i dość skąpy. Szorstki w obyciu. Archetyp katalońskiego mężczyzny w średnim wieku przedstawia się następująco: ma on wyraźnie zarysowany brzuch, łysinę, jest pogodny, modli się do Madonny z Montserrat i od kołyski kibicuje klubowi piłkarskiemu Barça. W porównaniu z zabawnym i próżnym Andaluzyjczykiem, madryckim cwaniakiem, prawym i pryncypialnym Baskiem, upartym Aragończykiem lub bystrym, ale niewyrazistym Galisyjczykiem stereotypowy wizerunek Katalończyka nie jest wcale taki zły[1].

Rosa Ribas, Sabine Hofmann "Granatowe mundury" [RECENZJA]

trylogia z dziennikarką Anną Martí, tom 3

- Sąd, garota i zbiorowa mogiła. Lepiej zmieńmy temat. Mam wiadomość na krótką notkę i byłbym bardzo wdzięczny, gdybyś wzięła tę informację. (...) Młoda szwaczka, która powiesiła się we własnym domu.

- Samobójstwo? - przerwała mu znowu Ana. - Nie przejdzie... Nie masz nic solidniejszego?

Nie płacono jej za artykuły napisane, ale nieopublikowane. Ostatnio sporo traciła z powodu cenzury.

- Zależy, jak przedstawimy to cenzorowi. Ta historia ma morał. Wiem, że nie jest to wielka sprawa, ale wystarczy żeby nią zapchać dziurę.*

Núria Pradas "Barcelońskie sny" [RECENZJA]

Woda i światło.

Magia. Magia, która oświetlała ostatnie momenty kwitnącej Barcelony, zostawiającej za sobą szczęśliwe lata dwudzieste, nieświadomej, że jej marzenia mają wkrótce zostać zmiażdżone przez zbliżający się nieuchronnie kryzys i recesję.

Blaski.

Cienie[1].

Jordi Sierra i Fabra "Dwa dni w maju" [RECENZJA]

cykl z inspektorem Mascarellim, tom 4

Kto nie ma nic, ten nie boi się niczego stracić. Lecz ten, kto coś ma...

Bycie z Patro równało się największemu bogactwu.

Spokój, miłość... Czego można chcieć więcej?

Demokracji, tak, i jeszcze śmierci dyktatora. Ale to już zupełnie inna sprawa.

Hiszpania kręci się w błędnym kole od czasów królów katolickich: wojny, dyktatury, królowie płodzący idiotów z kuzynkami, ciotkami i siostrami przyrodnimi. Do tego Kościół, jak wieczne zakotwiczenie w przeszłości, wojskowi i kolejne wojny, więcej księży i więcej ciemnoty...[1].

Jordi Sierra i Fabra "Pięć dni w październiku" [RECENZJA]

cykl z inspektorem Mascarellim, tom 3

Pomyślał o tym, co przed chwilą powiedział. O tym, co słowo "pokój" oznacza teraz, w czasach dyktatury trzymającej kraj żelazną ręką i przeciwko której tak niewiele osób chciało stanąć z bronią w ręku. Wojna już nie miała fizycznego wymiaru, lecz moralny. Wojna odczuć. Wielu zwykłych prostych ludzi uważało, że szczęście mogą znaleźć w ciszy.

Lecz pokoju nie otrzymywało się w prezencie.

Pokój trzeba było wywalczyć[1].

Jordi Sierra i Fabra "Siedem dni w lipcu" [RECENZJA]

cykl z inspektorem Mascarellim, tom 2

Czy Barcelona jeszcze istniała? Która Barcelona? Ta ostatnia, ze stycznia 1939 roku nie była niczym innym jak tylko wspomnieniem. Podobna do pięknej kobiety, która choć przeżyła wypadek, jednak wyszła z niego z oszpeconą twarzą. To ciągle ona, lecz zmieniona nie do poznania. Kobieta, która, być może, wolałaby umrzeć[1].

Jordi Sierra i Fabra "Cztery dni w styczniu" [RECENZJA]

cykl z inspektorem Mascarellim, tom 1

Co robić, kiedy nic nie pozostało?

Pomyślał o dwóch kulach w pistolecie.

Otworzył drzwi balkonowe i mimo zimna wyszedł na zewnątrz. Dzień był pogodny, a cisza tak przerażająca jak ta, którą przerywał warkot samolotów lecących nad ich głowami w czasie bombardowań. Spojrzał na domu po przeciwnej stronie. Nikt nie pojawiał się ani w oknach, ani na balkonach. Życie się ukryło. Po lewej, w pustce otwartej przestrzeni, widać było krótki odcinek Avenida Diagonal. Ani jednego samochodu, ani roweru, ani tramwaju.

- Biedna Barcelona - szepnął[1].

Tadeusz Biedzki "Ostatnie srebrniki" [RECENZJA]

Dociekanie prawdy może być niebezpieczne. Czy jest pan na to gotowy?*

A Wy, jesteście gotowi? Tak? No to ruszamy!

Carlos Ruiz Zafón "Gra anioła" [RECENZJA]

cykl Cmentarz Zapomnianych Książek, tom 2

- Kiedy następnym razem będziesz chciał uratować jakąś książkę, naprawdę uratować, nie ryzykuj życia. Po prostu mi powiedz, a ja zaprowadzę cię do takiego tajemnego miejsca, gdzie książki nigdy nie umierają i nikt nie może ich zniszczyć.

Zaintrygowany, popatrzyłem wpierw na ojca, potem na syna.

- Co to za miejsce?

Sempere puścił do mnie oko i obdarował tym swoim tajemniczym uśmiechem, który zdawał się być przywłaszczony z jednego z cykli powieściowych Aleksandra Dumas i jak wieść niosła, był rodzinnym znakiem szczególnym.

- Wszystko w swoim czasie, mój przyjacielu. Wszystko w swoim czasie[1].

Carlos Ruiz Zafón "Labirynt duchów" [RECENZJA PRZEDPREMIEROWA]

Cmentarz Zapomnianych Książek, tom 4

Pod tytułem była dwustronna ilustracja wykonana piórkiem i tuszem. Obraz przedstawiał upiorne miasto, w którym budynki miały twarze, a chmury prześlizgiwały się pomiędzy dachami niczym węże. W powietrzu unosiły się dymy z ognisk i stosów. Nad miastem dominował ogromny płonący krzyż na jednej z pobliskich gór. Alicja rozpoznała na ilustracji obraz Barcelony. Była to jednak Barcelona inna. Barcelona przeistoczona w dręczący koszmar widziany oczyma dziecka. Przerzuciła kolejne strony i zatrzymała się na ilustracji przedstawiającej świątynię Sagrada Familia. Na rysunku bryła budowli zdawała się ożywać: niedokończona katedra pełzała niczym smok, a cztery wieże fasady Narodzenia Pańskiego wiły się, wyciągając ku niebiosom z siarki paszcze ziejące ogniem.*

[9] Hiszpania 2016: Barcelona - mix

Trudno było się rozstać z Barceloną, choć nie ona była naszym głównym celem podróży. Niecałe trzy dni wykorzystaliśmy maksymalnie. Dwa razy zwiedziliśmy Casa Milà (w dzień i w nocy), włóczyliśmy się uliczkami dzielnicy La Ribera, daliśmy się zamknąć na cmentarzu Montjuïc, uprzednio zaliczając przyjemny spacer po wzgórzu i  bez sensu tracąc kasę na przejazd kolejką. Mieszkaliśmy w hotelu z basenem na dachu i świetnym widokiem, ale wybraliśmy wypad na Turó de La Rovira z fantastyczną panoramą na miasto. Czasami, zmęczeni odpoczywaliśmy na plaży, dzieląc się ostatnim bananem wyciągniętym z dna plecaka.

Aga Sarzyńska "Barszalona" [RECENZJA]

Miejsce brudne i niebezpieczne, tak o Ravalu mówią gównie ci, którzy nigdy tu nie mieszkali. Prawie połowa jego mieszkańców to imigranci. Od Pakistańczyków, poprzez Indonezyjczyków i Markokańczyków, na przybyszach z Europy Środkowo-Wschodniej kończąc. Raval to nie jest Hiszpania. Raval to nie jest Katalonia. Raval to nie jest Barcelona. To miasto w mieście. Jestem imigrantką żyjącą wśród imigrantów. Moja okolica to hybryda Afryki, Azji, Ameryki Południowej i Europy Środkowo-Wschodniej[1].

[8] Hiszpania 2016: Barcelona - nad morzem

Nie lubię barcelońskich plaż. Zwykle zatłoczonych i brudnych miejskich substytutów wybrzeży pozwalających cieszyć się jasnym, drobnym piaskiem i względnym spokojem w otoczeniu natury. W Barcelonie tego nie znajdziecie, ale po całym dniu wędrowania i ta część miasta wydawała się atrakcyjna. Roześmiani ludzie, nagrzany piasek, podwieczorek wygrzebany z czeluści plecaka i statki na horyzoncie. Ot, chwila na podładowanie akumulatorów przed nocną eksploracją miasta.

[7] Hiszpania 2016: Barcelona - La Ribera

Dzielnica La Ribera, to mniej popularna siostra Barri Gòtic. Podczas zwiedzania Barcelony, absolutnie o niej zapomnieć nie można i warto zerknąć na coś więcej niż tylko kościół Santa Maria del Mar, który możecie zobaczyć w nagłówku notki (ten oczywiście też jest wart uwagi, choć sama nie od razu go doceniłam).

[6] Hiszpania 2016: Barcelona - Casa Milà by night

Po wizycie w dzień, czas zajrzeć do Casa Milà (La Pedrera) po zmroku. Jak już Wam pisałam w notce Barcelona - Casa Milà by day, z kilku możliwych opcji zwiedzania budynku zaprojektowanego przez Gaudiego, wybraliśmy wariant La Pedrera: Day and night. W cenie 41 euro od osoby mogliśmy zwiedzić La Pedrerę dwukrotnie - najpierw zapisując się na zwiedzanie dzienne, a później na nocne, czyli Gaudi's Pedrera: The Origin. 

Teledyski kręcone w Barcelonie

Chcesz znaleźć się w słonecznej Barcelonie, ale chwilowo nie masz kasy na bilet, albo szef nie chce się zgodzić na urlop? Wybierz się tam z książką lub filmem, albo... za pomocą muzycznych teledysków. Poniżej kilka podpowiedzi. Zobaczcie, które teledyski były kręcone w stolicy Katalonii. 

[5] Hiszpania 2016: Barcelona - Casa Milà by day

Nie dało się na raz, zwiedzaliśmy więc na raty. Podczas pierwszego pobytu w Barcelonie, wybraliśmy Casa Battló. Zajrzeliśmy też wtedy do Parku Güell. Podczas drugiego nasz wybór padł na bazylikę Sagrada Familia. Trzeci pobyt w stolicy Katalonii zaowocował wizytą (i to dwukrotną!) w Casa Milà, kolejnym ważnym miejscu w dorobku Gaudiego.