Naadjes en draadjes

Nog voor je aan kinderen begint, droom je al over hoe hun leven er zal uitzien. Over waarden en normen, over uitstappen en hobby's, over dagdagelijkse taferelen. Zo ook bij mij. Mijn kinderen zouden worden ondergedompeld in muziek, overladen worden met knuffels, alle eten lusten, graag buitenspelen, noem maar op. Er was één ding dat ze nooit van hun leven zouden mogen. Voetballen. Op één of andere manier heb ik een afkeer van voetbal. Het doet met denken aan een bende huppelende kinders op een plein, zoekend naar de bal, gillende ouders naast de lijn, een tegenpartij die kinderen luidop beoordeeld over hun onkunde, trainers die zo luid roepen dat hun woorden vergezeld zijn van speeksel, weekends doorbrengen in een cantine, roycosoep met beschuit, en chips na elke voetbalpoging ... Neen, dat strookt niet met mijn waarden en normen.. Wat was ik blij toen ik voor de tweede maal een dochter op de wereld zette. Geen voetbal. Dacht ik. Tot vorig jaar. Toen stond er hier een thuis te b...

Sinds begin dit schooljaar mag ik mezelf voetbalmoeder noemen. Begin van de zomer werd er een meisjesploeg gestart in de buurt, manlief wreef zichzelf in de handen en ik, ik gaf toe. Sporten is gezond. Een beetje teamspirit ook. Dus sinds een paar weken staan wij wekelijks langs de zijlijn toe te kijken hoe onze dames het veld overhuppelen, de bal proberen af te snoepen bij hun tegenstander, verdedigen, lopen, en vooral genieten. Tot nu toe wonnen ze nog geen enkele match, maar dat maakt het voor hun niet minder plezant. Hun trainers weten hen te motiveren, en doen elk kind geloven in zichzelf, mooi om te zien. Vestimentair zijn voetbaloutfits verre van hip. Mijn haar gaat recht omhoog staan als ik de dames zie rondlopen in hun tenu. Ik plande dus om een sportpak te naaien voor hen. De testersoproep van Beth kwam net op tijd. Vorige week lanceerde ze het Alisweatshirt. Ik naaide er een paar weken geleden eentje. En om het plaatje af te maken, kreeg Ella een bijpassende broek. Zo ka...

Ik had dus een keuze , en kroop onvoorbereid (tenzij je een eenmalige training van 40km een deftige training noemt) op mijn fiets voor Kom op tegen Kanker. Mijn derde deelname is intussen een feit. Terwijl ik vorige edities met een groot ei aan de start stond, wist ik nu al wat er van me verwacht werd. Ik ben al dikke vrienden met de koersfiets, reed al een paar keer in een groot peleton, wist dat er om de 30km een stopje voorzien werd, dus allemaal pluspunten. Hetgene waar ik deze keer schrik voor had waren vooral de af te leggen kilometers (125) en de voorspelde zon. Bloed kwam er gelukkig niet aan te pas, zweet en tranen wel. De zonnecrème die we aan de start kregen, werd dankbaar gebruikt. Mijn sneeuwwitjesvel is niet echt bestand tegen langdurige blootstelling aan zonnestralen, dus frequent smeren was de boodschap. En zoals verwacht vielen de kilometers tegen. We reden van Bornem naar Aalst en dan naar Mechelen. De eerste 60km was er geen vuiltje aan de lucht. Maar toen begon h...

Jawel, morgen is het D-Day! Ik liet me weer overtuigen om mee te fietsen voor Kom op tegen Kanker. Een sportieve uitdaging die de voorbije edities steevast voor kippevel zorgden. Enkele jaren geleden werden we op het werk tweemaal van dichtbij geconfronteerd met deze verschrikkelijke ziekte.  Om onze collega's steun te betuigen, besloten we deel te nemen aan de 1000km. Ik, Miss Onsportief, had toen nog nooit een koersfiets van dichtbij gezien, laat staan ermee gereden. Dankzij enkele bereidwillige collega's, brandweermannen en manlief leerde ik de kneepjes van het vak. Ik kwam alles te weten over versnellingen, remmen, zadelpijn, al rijdend drinken uit een drinkbus (ik zie u al rologen, maar ik daag u uit!), slechte benen,  ... Zij deden me grenzen verleggen.  Thank you guy's! Intussen is het de derde keer dat ik deelneem. De allereerste editie werd er heel hard getraind. Wekelijkse ritjes doorheen de regio, kleinere toertjes om technieken te leren, ... Dit jaar zorg...

De laatste dagen is er veel te doen rond Suzanne, het laatste nieuw patroon van Marte . Het goede weer zorgt er echter voor dat ik nog niet aan mijn naaimachine geraak. Want ik heb sinds zaterdag een nieuwe vriendin. Ook een Suzanne. Na veel getwijfel, overleg, gediscussieer en veel testritjes won Suzanne het van de vele andere fietsen die in de toonzaal stonden. Suzanne is van Nederlandse makelij, nen echte Cortina om juist te zijn. Een aluminium frame, naafdynamo, vijf versnellingen zorgen ervoor dat ik vanaf nu meer de auto ga laten staan en het fietske pak. Want Suzanne neemt me mee ...

Maar geen tranen van verdriet deze keer.  Voor de tweede keer namen wij met onze spoedgevallendienst deel aan de 1000km voor Kom op tegen Kanker. Enkele jaren geleden verloor een van onze collega's zijn zoon, en momenteel is een andere collega voor de tweede maal herstellende van deze vreselijke ziekte.  Gedurende vier dagen wordt er in totaal 1000km gefietst, elke rit vertrekt vanuit Mechelen, om daar 's avonds weer toe te komen. Elke ploeg moet 5000 euro inzamelen dat dan geschonken wordt aan KOTK. Dit jaar waren er niet één maar twee kersen op de taart:  Onze collega Jules werd uitgenodigd om samen met Koningin Mathilde het hele gebeuren in te huldigen. En Geel, onze thuishaven was een middagstop, die middag kleurde het hele centrum ook even geel. Zondagnamiddag was het mijn beurt om de slotrit te fietsen.  We vertrokken in Evergem,  en enkele uren (vijf en half uur, jawel) later werden we hartelijk verwelkomd i...