Nog voor je aan kinderen begint, droom je al over hoe hun leven er zal uitzien. Over waarden en normen, over uitstappen en hobby's, over dagdagelijkse taferelen. Zo ook bij mij. Mijn kinderen zouden worden ondergedompeld in muziek, overladen worden met knuffels, alle eten lusten, graag buitenspelen, noem maar op. Er was één ding dat ze nooit van hun leven zouden mogen. Voetballen. Op één of andere manier heb ik een afkeer van voetbal. Het doet met denken aan een bende huppelende kinders op een plein, zoekend naar de bal, gillende ouders naast de lijn, een tegenpartij die kinderen luidop beoordeeld over hun onkunde, trainers die zo luid roepen dat hun woorden vergezeld zijn van speeksel, weekends doorbrengen in een cantine, roycosoep met beschuit, en chips na elke voetbalpoging ... Neen, dat strookt niet met mijn waarden en normen.. Wat was ik blij toen ik voor de tweede maal een dochter op de wereld zette. Geen voetbal. Dacht ik. Tot vorig jaar. Toen stond er hier een thuis te b...