MinnieMie: land of oh

maandag 13 maart 2017

Let's go bananas

Mijn eerste Lena smaakte naar meer; het kriebelde om een tweede jurkje te knippen.

Ik dook in mijn voorraad en vond een lap zomersweat met bananenprint. Geïnspireerd op de beroemde banaan van Andy Warhol als u het mij vraagt :-)

Ongeveer drie jaar geleden kocht ik deze stof bij een overzeese webshop, en nu zette ik er mijn schaar in.

Over scharen gesproken, we gingen dit weekend naar de kapper en Eloise kreeg wat ze wou: een bijgeknipte frou-frou.

De lolly kreeg ze ook van de kapper. Omkopen voor foto's moet ik al een poosje niet meer doen :-)

Het zonnetje kwam dit weekend voor het eerst piepen, en deugd dat dat deed! Eindelijk konden we dus terug naar buiten om foto's te nemen. Halleluja!

Wat de Lena betreft; ik naaide deze keer de 4 jaar voor Eloise (104) maar verlengde tot 110.

Deze keer ging ik ook voor de korte mouwen.

Die plooi op de rug blijft toch wel een leuk detail vind ik...

Voor wie er nog aan twijfelt om dit jurkje te naaien: het zit echt in een wip in elkaar!

Patroon jurk: Lena (gratis patroon via WenSJe)

Stof: lang geleden gekocht bij Land of Oh

... oh en let's go bananas?
Zo dus :-)

De coole schoenen met lichtjes zijn trouwens de TwinkleToese van Skechers, ik scoorde heel veel mama-punten, dat moet ik niet vertellen zeker? :-)

woensdag 25 maart 2015

Thunder & Lightning

Toen Oliver in november ons gezin vervoegde zorgde hij voor een blikseminslag.

Van drie-mensen-onder-1-dak naar vier.

Van oneindige moederliefde voor één kind naar een dubbele portie overlopende, allesomvattende moederliefde voor de twee meest geweldige kinderen ter wereld.

Van zorgen voor één kind, naar zorgen voor een opstandige kleuter en een kleine ieniemienie baby.

Van rustige avonden aan mijn naaimachine naar uren wandelen rond het keukeneiland met een ontroostbare, krijsende zoon. Soms tot 4uur 's nachts.

"Broertje is niet blij" zei Eloise.

De dokters stelden ons gerust, 'dat gaat over'. Fysiek was er niets aan de hand, maar Oliver huilde de hele dag, weken, maanden aan een stuk, met een piek tussen 17u en 24u.

Het was hier de afgelopen maanden niet altijd rozengeur en maneschijn.

Soms wel. Vaak niet.

"Wij maken kinderen met karakter', fluisterden wij elkaar meermaals toe.

Met trillende stem.

Ik zat op een wolk.

Met mijn gezinnetje, mijn bloedjes van kinderen, mijn alles-en-niks-is-belangrijker-dan-hen, ... maar die wolk was licht- tot donkergrijs.

Ik zocht en vond naaitijd.

Niet veel maar ik dwong mijzelf daartoe. Een gestolen uurtje per week aan mijn naaimachine, en patroontjes knippen deed ik terwijl ik met mijn voet zijn wippertje ritmisch liet bewegen. Ik deed het om niet gek te worden, want daar was ik bang voor. Ik vroeg me vaak af hoe lang een mens kan functioneren met maar 2 uur slaap per nacht.

Maar het loste zichzelf op.

Toen Oliver 14 weken oud werd, verscheen de zon. De zon in de vorm van onze zalige zoon, mijn lachertje, mijn vrolijk ventje die verliefd is op zijn mama. En zijn mama op hem. Ik geniet van hem. Ik geniet zo. En volgende week ga ik terug werken. That's life. Dus deze laatste week genieten we extra hard.

Maar dat de bliksem insloeg, dat mag duidelijk zijn.

Ik zie er de humor wel van in, en zorgde voor een toepasselijke outfit.