O uporze

Nie zawsze założony cel da się zrealizować. Czasem czynniki zewnętrzne uniemożliwiają odniesienie sukcesu. Tak było i tym razem...

Jestem uparta. Gdy podejmę jakieś postanowienie, rzadko z niego rezygnuję. Czasem może bym chciała, ale duma, poczucie odpowiedzialności, czasem obowiązku, nie pozwalają mi na to. Tym razem zaciętość i upór kazały mi stanąć na starcie o 6:15. W planach 303 km. Czyste szaleństwo, którego jednak byłam pewna. Możliwości skrócenia nie dopuszczałam. Na 60 km przed końcem rozpętała się burza - woda zalewała mi twarz, momentami nie widziałam nic poza ścianą deszczu. Porywisty w tamtej chwili wiatr niemal spychał mnie z drogi. Wkurzona do granic możliwości na pogodę, deszcz, wiatr i własne zmęczenie parłam do przodu. Głupio byłoby zawracać - podjeżdżać pod górkę, z której właśnie zjechałam, jechać pod prąd. Najwyżej zamknę trasę - z taką myślą się już pogodziłam. 

Lepiej

Naprawdę nie trudno jest żyć lepiej - z samym sobą i innymi. Zasada jest banalna, ale jej realizacja często sprawia problemy. Jedyne co trzeba zrobić, to położenie nacisku na wzmocnienia pozytywne. Doceniajmy pracę innych, ich starania i zaangażowanie, a sami w końcu zostaniemy docenieni.

Sukces uskrzydla, tak mówią. Sukces, który udało mi się odnieść (piszę o tym na drugim blogu) nie tylko mnie uskrzydlił, ale sprawił, że znów uwierzyłam we własne możliwości. Planowałam dać sobie już spokój, przyjąć, że nie potrafię i moje projekty po prostu nie przejdą. Ten jednak przeszedł, otrzymam dotację - dla młodego stowarzyszenia - niemałą.