Lidwina in Italia

Je hebt stoffenontwerpers. En je hebt kunstenaars die een stoffencollectie uitbrengen. Lotte Martens hoort wat mij betreft bij die laatste categorie. Het stofje dat ik in mijn handen kreeg is dan ook geen gewoontje. Lidwina valt niet meteen onder een noemer te vatten: de heldergele stof met kantachtig bloemenmotief en goud gevlekte print heeft een klein beetje stretch, die door de print wat wordt 'afgeremd'. Dat is een hele mond vol. Maar het is dan ook een héél speciale stof.

Het duurde even eer het allemaal vorm kreeg in mijn hoofd. Ik wist aanvankelijk niet zo goed raad met de randafwerking: elke boord en zoom die ik probeerde of stiksel dat ik toevoegde, deed afbreuk aan het uitzicht van de stof. En toen waagde ik een wastest: de stof bleek helemaal geen randafwerking nodig te hebben. Ze kwam, gewoon geknipt, prima uit een delicate was. 

Mijn oorspronkelijke plan, toen ik een glimp van de stof had opgevangen, was een fine-for-work-top voor mezelf met een volledig Lidwina-rugpand. Maar toen ik ze eenmaal in mijn handen had, bleek een subtieler aanpak noodzakelijk om het niet te feestelijk te maken. Ik tekende een eenvoudige donkerblauwe raglantop, zonder mouwen. Ik ving aan weerszijden een stukje geelgoud tussen buitenstof en voering.

In de rug kwam een blinde rits en daarmee was de kous af en de top klaar. Je zou kunnen zeggen: 'less is more', maar dat spreekwoord is eigenlijk verre van toepasbaar op de stof zelf.

Een speciaal netjes-naar-het-werk-stuk voor mijn kleerkast dus! Met twee mentale notities: Riet, als je nog eens blogshoots op vakantie plant, voorzie dan matching ondergoed als de stof gaatjes heeft...

... en een strijkijzer dat krachtiger is dan dit exemplaar!

I’ve got the blouse, part I: wat doe ik met die lintjes?

Het was een donkere avond in november, maar daar merkten wij niets van. Wij stonden naast ons kersvers boekenboeleke op de boekenbeurs, gewapend met drie naaimachines en een stapel vilt. Wij maakten een voornamelijk jeugdig (en tot onze verbazing overwegend mannelijk) publiek wegwijs in de wondere wereld van het zo-rechtdoor-mogelijk stikken. Menige tiener voorzag zijn smartphone van een vilten hoesje. En zijn kerstwenslijst van het woord ‘naaimachine’. Wonderbaarlijk.

Ik stond - want dat kan ik goed - wat bedrijvig te doen aan de stand. Op de krukken aan onze signeertafel zaten Oon en Vink mijn druk gedoe te aanschouwen. (Oon&Vink, dat klinkt als een hip architectenduo, vindt u ook niet? Maar dit geheel terzijde.) Ze bekeken mij van top tot teen. En dat mochten ze in dit geval, want ik had een van mijn favoriete jurken aan. "Wij," spraken ze als uit één mond "vinden dat jij een patroon moet tekenen van die jurk."

Well allright. Welk weerwoord heb je te bieden als zulke eengezinheid goedkeurend naar je boezem zit te staren? Ik ondernam een poging. Voor het bovenstuk om te beginnen: The Blouse, part I. 

De jurk in kwestie is gemaakt uit erg soepel vallende stof gemaakt van weet-ik-veel-welk-materiaal. Bij Petite Couture kocht ik een lap viscose van Atelier Brunette. Die stof is niet helemaal vergelijkbaar met het origineel, maar in elk geval zeer geschikt voor het maken van een blouse, en ze verwerkt ook heel makkelijk.

De mouwen zijn erg losse raglanmouwen. Ze komen tot net onder de elleboog en bieden zo aardig wat verluchting in een toch niet al te koud model. Vele voordelen, dus. Het 'lijf' stak, raglangewijs, in no time in elkaar. Het patroon heeft geen borstnepen en is eigenlijk zowat recht op recht. Maar door het brede model stoort me dat niet: het zit comfortabel en ziet er niet totaal vormeloos uit. 

Ik overwon dapper mijn polosluitingvrees en probeerde iets aan de hand van de fototutorial van Spiegelstiksels. Zonder patroon was dat niet evident en het eindrusultaat is dan ook niet perfect. Zelfs al betreft het maar een 'valse polosluiting' (voor zover dat bestaat) waarvan de onderkant binnenin is afgewerkt. Maar ik heb de truc nu wel door!

De kraag van mijn jurk loopt uit in twee linten die je knoopt aan de hals. Ze maken op die manier een meer zedige affaire van het van het behoorlijke diepe decolleté. Daar wringt het schoentje bij deze blouse. Dat het decolleté minder diep is dan het origineel, is enkel een probleem in de ogen van de liefhebbers. Maar ik moest de blouse uit een meter stof wringen (want die had ik vrij doelloos gekocht) en dat bleek een te nipte zaak voor een elegante lange 'das': hij is net te kort om, eens geknoopt, mooi naar beneden te vallen. Ik weet dus niet echt een blijf met die linten.

Dus laat ik ze maar open hangen! Misschien wat vreemd, maar het geheel moet dan ook worden geklasseerd onder de noemer 'draagbaar proefmodel'. Ik hoop snel tijd te vinden voor de sequel!

(Edit: ik ben niet van plan om een patroontje van mijn jurk te ontwikkelen en uit te brengen of zo, begrijp me niet verkeerd! Dat zou ik een beetje gek vinden ten opzichte van de ontwerper/ster van het origineel. Het namaken is dus enkel voor persoonlijk gebruik.)