Een elfje dat opvalt

Een sjaal, dat verliest ze steeds en de haar aangeboden exemplaren prikten of jeukten of waren te warm of te koud. 

Dus nam ik een breiring en maakte haar een kraag. Ze paste hem, vers uit bad, en vond hem warm en niet prikkend en handig. 

Zij vond mij lief. Ik mocht een foto trekken. Af en toe mag een mama eens verliefd zijn op haar broedje. Ik vond haar net een elfje.

Een elfje dat opvalt! Want bij daglicht is het ding ordinair rood:

Maar zet er een fotoflits op (of schijn eens met je koplampen), en de reflectiedraad in de wol zorgt er - hopelijk - voor dat er geen auto's tegen mijn elfje zullen rijden. 'Opvallen in het verkeer' blijkt wel wat een blogthema, hier. De wol heet 'Lumio' en vond ik bij Veritas.

Ik maakte de kraag in de cafetaria van de sportzaal. Terwijl Zanne zich bekwaamde in de 'chassé' en andere balletpasjes, dronken wij koffie en chocomelk. 

Elk met 'onze brei'. 

Zij gewoon rechtdoor. 

Ik zo goed als even gewoon, met wat rechten en averechten.

Zij maakt, traag maar zeker, een muts. Voor haar baby. 

Ik maakte een kraag. Voor mijn baby.

De winter kan denk ik niet warmer en gezelliger worden.

Pimp your bike: een extra paar ogen

Ze fietsen graag, onze dochters. Ikzelf zit glimlachend naast hun knutseltafel en noteer ijverig de taalkronkels die hun brein bedenkt, mijn wederhelft is dan weer in zijn nopjes als hij zijn kroost op weg ziet op hun tweewielers. Elk zijn ding, zeker? 

Ik moet toegeven dat ik de begeleidingstaak van twee kleuters op de baan eigenlijk toch het liefst aan die wederhelft overlaat. Eentje van drie en eentje van bijna vijf, dat wil nog wel eens niet stabiel zijn of niet zo rijk aan verkeersinzicht. (Of soms gewoon te koppig om toe te willen geven dat 'het midden van de straat' geen goede plaats is voor fietsende kinderen.)

Op weg met alles erop en eraan, dus! We kiezen zo veel mogelijk voor het echte fietswerk: oefening baart kunst.  En opvallen baart ongeschonden nageslacht. Ik vertelde wel eens eerder dat wij hier nogal principieel aan fluo doen: hoe opzichtig en onelegant die zichtbaarheidsdingen soms ook zijn, een kind stuur je niet 'in zijn nakie' het verkeer in. 

De mensen van Mobiel 21, die maken daar werk van. Mobiel 21 doet waarschijnlijk niet meteen bij iedereen een belletje rinkelen, maar misschien kent u wel deze slang? 

Ik denk dat Sam, samen met de Autovrije Zondag, misschien wel hun bekendste actie is. Maar ze hebben er nog interessante en plezante!  Ik weet dat. Want ik ken de mama van Mitte, een van de mobiele eenentwintigers. En die kan daar zeer bevlogen over vertellen. Wat dacht je bijvoorbeeld van inspiratie voor een fietssuite? Dat lees je goed: suite als in 'de mooiste kamer van het hotel': wie van zijn fiets houdt, verzorgt ook best de stal. 

Enfin, die dames en heren van Mobiel 21 hebben een Facebookpagina om in het oog te houden dus. En dat is exact wat ik deed, net voor de kerstvakantie. En kijk, dat bracht me niet alleen nuttige info, ik won er ook een Pimp-Your-Bike setje voor de Zanne en Liv! Helemaal ons kopje thee: knutselen voor fietsen. De dames gingen meteen aan de slag met de spaaksterren. Iets zoals spaakkralen, maar dan zonder het gerammel.

En verder bevatte het pakket ook dingen als pluimen, stickers en een heleboel wiebeloogjes. Net wat je nodig hebt als je op pad bent met kinderen op de fiets: een extra paar ogen!

Ook zin in een passagier voor op je fietsstuur? Ze zijn zò gemaakt en leveren prima werk bij het geven van speelse maar kordate fietsinstructies: onze kinderen kijken nu samen met hun beest 'uit hun doppen' als we op pad zijn.

Een beest maken gaat zo: knip een hartje uit vilt.

Plooi het dubbel en geef twee knipjes in het midden.

Rijg een pijpenrager door de twee knipjes.

Kleef met contactlijm een pomponnetje op het hartje. Kleef hierop twee wiebeloogjes.

Gebruik de pijpenrager om het beestje vast te maken aan het stuur. Draai hem stevig rond het stuur: het dier is bedoeld als extra paar ogen maar die van Liv keek na een tijdje naar de grond. (Wat een beetje voorbij gaat aan het doel maar wat ze verder enkel hilarisch vond).

De uiteinden van de pijpenrager kan je helemaal opdraaien, of naar boven plooien met een knikje, zodat je voelsprieten krijgt.

Ook op zoek naar tips om op pad te gaan met kinderen, van heel klein tot iets groter, op de fiets? Misschien is deze brochure interessante lectuur! Wie goed zoekt, ontdekt in het boekje hoe fietsen er bij onze kroost met de paplepel is ingegaan.

Al wilde ik soms dat ze nog zingend achterop mijn fiets zat, het heeft toch ook wel iets, zo'n kleuter apentrots zelf met de fiets naar school, haar pluizenbeest vrolijk in de wind.

Ik kan fietsen

Ik kan fietsen,
ik kan fietsen,
ik hou mijn evenwicht.

Wat een vrijheid,
wat een vrijheid,
en die wind in mijn gezicht.

Nu moet ik voor me kijken,
nu is de wereld daar,
mijn handen op het stuur,
we fietsen naar elkaar.

Mijne fiets, mijne fiets, mijne fiets, mijne fiets,
mijne fiets heeft twee pedalen,
daar ga je met je voet op staan om snelheid mee te halen.

Uit: De Zomer van Kapitein Winokio. Dé zomerhitsplaat anno 2013, als je het Zanne vraagt. Track 23 mag ze sinds gisteren, met recht en rede en uit volle borst, meezingen. Haar fietsbel als vrolijk begeleidend instrument. Een mijlpaal, alweer.

Recykleren en fluoresceren

Ik vertelde Boomie wat ik recykleergewijs van plan was. Ze wees me er meteen op dat het geen nieuw idee is. En inderdaad, ze heeft een punt. Ik ben niet de eerste die een kinderfluovestje maakt van een exemplaar voor volwassenen. Ik ben ook niet de eerste die het blogt, het werd me door een naamgenoot voorgedaan, ook helemaal recycle!

En toch zag ik geen reden om koers te wijzigen. Vooreerst omdat de nood aan het eindproduct ten huize Liv wel degelijk aanwezig is. Vanaf november wordt ze een van de vele bakvissen in de school-om-de-hoek. Waar men tot ons groot plezier een van onze 'paplepels' van ons overneemt: duurzaam en veilig schoolverkeer staat hoog op de agenda. Het straatbeeld kleurt hier 's ochtends zo fluo dat het elke slecht verteerde kater hoofdpijn bezorgt.

Niet dat we geen hesjes in huis hadden. Ik telde meer exemplaren dan huisgenoten. Recykleerreden nummer twee! Want er was ooit zo'n moment waarop fluo-in-de-wagen verplicht werd. Dat zorgde voor een creativiteitsblock op menige marketingafdeling in Vlaamse bedrijven: "ik heb een origineel idee, laten we fluovestjes bedrukken en massaal uitdelen!".

De feiten.

1. Ik haat hesjes. Ze doen me denken aan teamverdelers bij balsporten. En ik haat balsporten. (Voor zover er van mij enige participatie wordt verwacht.) Elke vorm van afweerreflex is mij vreemd. In de plaats daarvan, ben ik gezegend met een joekel van een in-elkaar-duik-reflex. Tot groot jolijt van mijn middelbareschoolgenoten. En al proberen mijn collega's me op vriendelijker wijze balgevoel bij te brengen, ook nu nog ben ik onderwerp van spot als het gele oefenstressballetje weer eens wordt bovengehaald. Geen hesjes aan de ontbijttafel. Ik wens niet gewekt te worden met gefilosofeer over mijn gebreken.

2. Fluohesjes zijn vormloos, door hun kleur per definitie lelijk en zelden of nooit op kindermaat. Ook kinderhesjes zakken standaard van de schouders. De normen schrijven een bepaald percentage reflecterend materiaal voor en geen enkele producent pakt dat creatiever aan dan een koppel strepen. De reclamebedrukingen op de exemplaren in ons bezit, waren op z'n zachtst uitgedrukt geen esthetische verbetering. De enige die een beetje vernieuwing bracht was Walter Vanbeirendonck met zijn ontwerp voor jeugdbewegingen. Maak dat is alweer een hele tijd geleden. En ook dat bleven 'hesjes'.

Het plan.

Om de recykleer-uitdaging maximaal aan te gaan, wilde ik het aangekochte materiaal tot een minimum beperken. Mijn enige aankopen toonde ik hier. In normale omstandigheden was ik gewoon biais en velcro gaan kopen. En had ik me zeker niet bezig gehouden met het fabriceren van paspel uit gerecykleerd refectielint. Maar het vergroot wel het hergebruikeffect. En dus ook de voldoening. Ik tornde drie hesjes volledig uit elkaar. Dat lijkt onoverkomelijk, maar het gebeurde op de trein en leverde, buiten vreemde blikken, een relatief aangename tijdvullende bezigheid op. En verder een heleboel fluostof, meters fluobiais, wat velcro en een paar banden reflectielint.

Ik kon niet om de fluo heen. Dus 'mooi' in de zuivere definitie van het woord kon het bezwaarlijk worden. Maar ik gaf het wel 'vorm'. Ik gebruikte het patroon van Livs jasje als basis. Maar ik nam voor de breedte twee maten groter en ik veranderde de lengteverhoudingen, zodat het over een jas kon. Ik maakte de armsgaten groter en boordde ze af met gerecykleerde bias.

Ik verstopte reflectielint in de stolplooien, stikte paspel in de deelnaad, en voegde een kap toe om zo ver mogelijk van de hesjesvorm weg te zwemmen. Na een infoavond op de kleuterschool voorzag ik op vraag een 'grote lus' voor zelfstandig kapstokhangen. (Op de buitenkant. Misschien ook handig voor 'snel van de straat gritsen als ze weer eens lopen gaat'.) Ik voorzag een jasstropper, maar niet helemaal op het randje, zodat de kap in vastgetrokken versie Liv niet tegen een paal zou doen fietsen. (Wat niet de eerste keer zou zijn.)

Eerst was ik een sluiting van plan met een grote strik. Maar de traditionele velcro leek me iets jufvriendelijker. En kon bovendien ook uit de hesjes gerecykleerd worden.

Livs reactie was eerst "dat is voor vake!". Wat het effect bewijst van het geven van het goede voorbeeld: Livs vake fiets de 35 km naar zijn werk in fluo en dat was haar, euh, opgevallen. Dat het jasje voor haar was maakte haar dus apentrots. Vervolgens stelde ze opgetogen: "dat is geel!" Haar favoriet. Ze straalde dus, op weg naar de bakker. Op alle mogelijke manieren...

Door netjes tussen de bedrukking door te knippen, was mijn hesjesverbruik wel groot. Zoveel afval in een recykleerproject, dat konden we niet dulden. Bovendien leerde ik van Mamasha altijd de reflex te maken om ook na te denken over een jongensalternatief. 'De overschot' was grotendeels bedrukt. Maar als je de reflectiestroken aan elkaar maakt, kan je die logo's prima wegwerken. U ziet hier een vis?

Ik zie het logo van mijn werkgever. Maar dan een beetje verstopt. Neefje Stan behoort sinds kort ook tot de schoolgaande jeugd, dus na het weekend krijgt u van mij meer dan deze vissenblik op de jongensversie! En een aantal 'tips&tricks' voor wie zelf aan de slag wil. Is het u trouwens opgevallen dat fluo bijzonder moeilijk te fotograferen valt? Ik wacht in spanning op deze handleiding, maar vrees dat fluo niet tot het lessenpakket zal horen... Het ziet er op elke foto anders uit. En als je flitst? Dan krijg je dit.

Zijn functie bewezen. Dat dan weer wel.

Fluorecykleren: jongensversie

Zoals ik bij het ter perse scherme gaan van Livs fluojasje beloofde: hier de jongensversie. Gemaakt uit wat ik overhield van de drie uit elkaar gehaalde fluohesjes. Hip fluo voor een jongen is eigenlijk helemaal niet moeilijk: de patronen vallen misschien ook bij u maandelijks in de bus. Zoek in Knippie, Ottobre, of een andere patronenverschaffer gewoon een voorbeeld van een bodywarmer en u kan aan de slag. Eén maatje groter nemen in de lengte, en drie maten in de breedte.

De grote vissen zijn misschien iets té. Maar ze dienen, zoals ik al vertelde, ter bedekking van een nogal groot logo. In deze versie iets meer aangekochte fournituren: gestreept boordstof en een rits. Ook voor Stan een kap met jasstropper en een grote kapstoklus. De afwerking is niet je dat. Een kwestie van werken tegen de klok. Maar u begrijpt het idee. Om nog minder 'hesje' te zijn, zou ik de volgende keer ook de mouwen met boordstof afwerken.

Stan was vrolijk te gast op Zannes verjaardagsfeestje, een goede gelegenheid voor een fotosessie, dacht ik. Maar we kwamen in alle drukte niet verder dan een Stan-in-de-fietskar-kiekje...

Zoals dat gaat bij jongensversies, in alle oneerlijkheid: dit past ook prima voor meisjes.

Een paar tips voor wie zijn kinderen ook wil doen opvallen in het verkeer:

De vorm

- Het komt erop neer om zo veel mogelijk 'echte kleding'-elementen toe te voegen. Volstrekt overbodig voor de functie (opvallen) maar wel drempelverlagend voor eventuele weerbarstige dragers. Ik koos zakjes, een kap, plooitjes en een rits. Maar je kan ook gaan voor een kraag. Of voor echte 'poppetjes': voor een strik of waaiermouwen.

- De combinatie fluo/reflectiestroken is een must. Fluo om overdag zichtbaar te zijn, reflectiestroken voor wanneer het donker is. Die stroken verwerken als paspel kan ook op andere plaatsen dan in zo'n jasje. In een zelfgemaakte boekentas/rugzak bijvoorbeeld of in een regenjasje. Zonder belichting lijken ze gewoon grijs, helemaal niet lelijk in de juiste kleurencombinatie. Krijg je je kind echt geen fluo verkocht, koop dan een witte jas. Heel prettig voor de was.

- Die gigantische fluovestjes die van de schouders zakken, zijn waarschijnlijk bedoeld om meer dan 1 jaar mee te gaan. Ecologisch gezien een te overwegen keuze. Maar enige rekbaarheid in de maat kan je ook al voorzien in een goed passend model. De velcro's in Liv vestje bijvoorbeeld, zitten in de lengterichting vast. Zo geven ze tot 5 cm 'speling'. Ook handig als je het jasje over een dunne én een dikke jas wil kunnen aantrekken.

- Het materiaal liet zich prima strijken. Ik heb het niet geprobeerd, maar misschien kan je er wel op flocken. Zo kan je in samenspraak met je kind een illustratie voorzien en eventueel zelfs kleurtjes toevoegen. Die illustraties kunnen uiteraard ook geappliceerd, al dan niet uit reflectieband.

- Niets houdt je tegen om fluo te combineren met 'gewone' stof. Ik gebruikte voor Stans vestje tailleband. Maar je zou ook voor een combinatie katoen/fluo kunnen gaan. Helder blauw of grijs met fluo lijkt me nog best doenbaar.

- Je zou je kunnen afvragen waarom je zoveel tijd en energie zou stoppen in het maken van 'maar' een fluohesje. Maar het wordt, als alles goed gaat, dagelijks gebruikt! Juist wel de moeite dus om te zorgen dat je toch een beetje vrede kan nemen met de aanblik ervan...

Het materiaal

- Lostornen ging heel vlot, omdat het materiaal zo glad is en je er dus makkelijk met je tornmesje tussen kan. Het enige waar je moet tegen kunnen zijn een reeks blijvende gaatjes. Ook als je fout stikt heb je dat aan de hand: overal waar je naald is doorgegaan, zie je gaatjes.

- Gebruik niet je beste stofschaar. Zeker niet voor de reflectiebanden. De banden en de stof zijn eigenlijk een soort van plastic, je schaar wordt 'zo bot als een hak', zoals mijn grootmoeder zou zeggen.

- Ik vond fluogaren in een fourniturenwinkel in Amsterdam, maar het is vast ook 'bij ons' te vinden. Soms zelfs in de Aldi, liet ik me vertellen.

- Als je de reflectiebanden aan elkaar naait, kan je een groot vlak maken, waaruit je eender welke figuur kan knippen. Zet je tekening, voor je ze vaststikt, met wat Pritt vast op het vestje, tegen het verschuiven.

- Niet alleen jasjes, maar ook rugzakcovers zijn volgens mij makkelijk uit reclamevestjes te fabriceren. Ik bekeek de rugzakcover van mijn man en dat is niet veel meer dan een soort van 'hoeslakenpatroon', maar dan in andere verhoudingen. Ook hier dienen de stroken ter bedekking van lelijke bedrukking.

Opvallen in het verkeer komt, denk ik, ook neer op het goede voorbeeld geven. Het jasje gaat hier nog vlot aan, de helm soms al iets minder. En ja, het is een onding op je hoofd en niet zo kapselvriendelijk. Maar ik kreeg al eens een vrachtwagen tegen mijn tikkenei en had toen maar beter een helm opgehad... Wat dat jasje betreft: ik heb m'n eigen model al in mijn hoofd. En voor wie voor zichzelf liever winkelt dan naait: in het aanbod van Wowow zitten, voor volwassenen, aanvaardbare exemplaren.

Flower Power in Fluo

Er ontsproot een nieuw award aan mijn duistere brein, en nu mag ik het uitdelen!

Wel, ik geef Flower Power aan Meisjesmama.

Niet omwille van haar alom bejubelde meisjeskleedjesmakerij, al verdient die ook een pluim. Maar waar ik echt mijn hoedje voor af neem, is de goesting waarmee ze met 'duurzame mobiliteit' verder gaat dan de theorie.

Om even samen te vatten: Meisjesmama deed haar auto van de hand, en daarmee ook de zegen van de Kardinaal. En verplaatst zich nu met (bak)fiets en het openbaar vervoer. Met haar twee broedjes. Ze is uiteraard niet de enige. Maar haar blog is regelmatig een stukje voorvechterij voor fietsersrechten, uit het leven gegrepen. En daar kijk ik nu net zo naar op: ik stuur ook wel eens een mailtje naar de burgemeester met de vraag het fietspad te strooien, maar als ik verder moet dan tien minuten fietsen, neem ik de wagen. We hebben ook wel eens overwogen om hem weg te doen, maar hoe moeten we dan in het weekend bij mijn ouders op bezoek? Mijn ouders wonen 35 km van ons vandaan. Die van Meisjesmama naar schatting 112.

Vandaar dus! Een bloem!
Een fluo-exemplaar (wat zoals u kan zien niet zo makkelijk te fotograferen valt). Fluojasjes zijn niet bijster modieus, maar wel een must om zichtbaar te zijn. Ondervond ik vandaag nog maar eens. Toen een auto me niet zag en zo dicht naderde dat ik op de ruit kon kloppen. Waarna ik een huilende Liv op mijn buik kon kalmeren, die erg was geschrokken van mijn gekrijs. Een bloem dus, om op zo'n jasje te spelden.

En ook iets kleins voor de inhoud van de bakfiets: Stella en Lili. Kinderen die braaf hun gordel dragen kregen van het BIVV een tijdje 'gordeldieren' uitgedeeld. Dus ik maakte 'bakfietsbabes'. Kleine popjes met linten aan hun kleedjes, om rond de bakfietsgordels te binden.
Poppenkrullen maken leerde ik een tijdje geleden van Tante Hilde. Floortje Fluo kreeg een hemdjurkje, Felle Fien een smockjurkje (toch een knipoog naar de meisjeskleedjesmakerij).

Als ik het adres van Meisjesmama te pakken krijgt, geraakt de award waar hij moet zijn. Ook met de trein.

Baaisikkel baaisikkel baaisikkèèèèl race

Livs kribbe ligt - hoe kon het beter - op mijn fietsweg van thuis naar het station. (Of op de weg terug. Hèhè.) Een fietsweg die ongeveer 2,5 km lang is. De kribbe is dus, op zijn zachtst gezegd, 'dichtbij'.

Livs fietsstoeltje daarintegen is nog niet zo bereikbaar. Ze kan er al in hoor. Zo dik is ze nu ook weer niet. Maar er staat op 'vanaf 9 maanden', dus ze zakt nog een beetje puddinggewijs in elkaar.

Hoe moesten we haar dan met de fiets naar de kribbe brengen? Een fietskar krijg ik moeilijk geparkeerd aan het station (en ik ben ook een beetje bang dat ze zou verdwijnen). En met de draagzak op de fiets is volgens het werk van Livs vake geen goed idee.
Gelukkig heeft een pientere Nederlander de Steco Baby Mee uitgevonden. Vanaf 3 maanden kan je baby veilig mee op de fiets, in de maxi-cosi! Dat hebben we gisteren getest:
En hoewel Liv op deze foto haar welbekende Sint-Bernard-Hangwang-Ik-Vind-Er-Niets-Aan-Gezicht trekt: de rest van de rit vond ze best aangenaam. (Lees: na een minuutje of vijf lag ze in slaap.)

Kribbe, here we come! ('t Is te zeggen, in september we come! Want eerst blijft Liv nog even thuis bij vake.)