Een natuurlijke tuin en... buren

Hier in Duitsland zijn de kavels over het algemeen genomen veel groter dan in Nederland, wat natuurlijk logisch is in een land dat veel minder dicht bevolkt is (237 vs 511 per km²), er is gewoon meer ruimte. Dat betekende dat toen ik hier kwam wonen, ik eindelijk in plaats van mijn 5x9 postzegeltuintje een échte natuurlijke tuin kon gaan maken. 

Mijn kleine maar groene tuintje

 

 

Zoals ik al eerder in mijn blog heb geschreven, was de tuin toen we hier kwamen wonen ongelooflijk saai. Al het gras tot op de millimeter zonder ook maar het kleinste onkruidje, perfect in haakse hoeken gesnoeide conifeerhaag, allemaal planten die 't hele jaar groen zijn (en er dus jaarrond hetzelfde uitzien), en grote vlakken aangeharkte kale grond ertussen, want dat staat zo lekker verzorgd. Dit in combinatie met een veel te groot terras van gezellige grijze stoeptegels. 

Netjes hoor, maar zo steriel

Mijn droomtuin ligt aan het andere uiterste van het spectrum en kun je voornamelijk in Engeland vinden. Informele cottagetuinen met veel verschillende bloemen, veel groen, een beetje wild, een beetje rommelig, met ruimte voor de egels en de vogels en de insekten. 

Nou mensen, ik heb het taboewoord nu gezegd. "Rommelig". Want we zijn natuurlijk wel in Duitsland. 

Ik krijg soms ongevraagd commentaar van voorbijgangers. De mooiste (of ergste, naar gelang hoe je pet staat): "Jij moet nodig eens wat aan je tuin doen hè. Verderop woont ook een Nederlandse vrouw, die doet OOK nooit wat aan haar tuin." Ik heb maar niet gezegd dat ik gemiddeld twintig uur in de week in m'n tuin steek, want ze zou me toch niet geloven.

Dit is een rommelige tuin

Nu hebben wij natuurlijk ook buren. Gelukkig maar aan één kant, want we wonen op een hoek. Maar het zijn wel streng-precieze Duitse mensen. Hun tuin is een in mijn ogen nogal saai biljartlaken met een paar piepkleine bordertjes met wat keurig gerangschikte bloemen, en verder staan er een paar bomen die elk jaar tot op exact dezelfde hoogte worden gekortwiekt zodat ze nooit eens het zicht op hun dak wegnemen vanuit onze tuin (ik heb dus maar zelf bomen in die zichtlijnen geplant die wél gewoon de hoogte in mogen groeien). 

Ik was dan ook stomverbaasd toen hij op zijn vijftigste verjaardag een cadeau kreeg van een paar goede vrienden met het thema "tuinieren" omdat dat blijkbaar één van zijn grootste hobbies was? Ah, nu begreep ik het. Continu met een nagelschaartje erbovenop zitten om te zorgen dat er geen plant uit de pas loopt is natuurlijk óók een vorm van tuinieren.

Nou ben ik iemand die niet twee keer per week mijn gras kortwiekt. En in mei (No Mow May) al helemaal niet. (Hoewel ik een beetje van dat idee ben teruggekomen toen er vorig jaar een teek op mijn kuit zat). Ik ben ook niet iemand die de planten tot op de centimeter in rijtjes plant, en bij mij mogen toevallige zaailingen en aanwaaiers altijd eerst even laten zien wat ze te bieden hebben voor ik besluit of ze mogen blijven of op de composthoop thuishoren.

Dit vingerhoedskruid vond zelf dat 't hier heel goed bij paste

Op een dag stond de buurvrouw aan de deur. Of ik die paardebloemen aan de voortuin nog weg ging halen. Nou, dat stond toevallig voor het weekend gepland, dus ze hoefde zich geen zorgen te maken. Maar oh nee, dat was véél te ver weg, kon ik het niet nú doen? Onze buren, zoals verderop zal blijken, hebben nogal de neiging te verwachten dat niet alleen al hun wensen vervuld worden, maar ook dat ze onmiddellijk vervuld worden. "Nou, nee, ik heb nu andere dingen te doen."
Daar werd ze een beetje kwaad van. Wat was er nou belangrijker dan te doen wat zij vroeg? Ik voegde er nog aan toe: "Ik zei toch dat ik het zaterdag ging doen?" Niet dat ik er helemaal niks aan ging doen en ze tot pluizen ging laten verwaaien, want dat wil ik zelf ook niet. Maar nee, dat was niet het goede antwoord. "Vind je het goed als ik het dan maar zelf doe?"

WAT

Ja, inderaad. Zij zat dus in mijn voortuin de paardebloemen eruit te steken. Prima toch! Hoef ik het zelf niet meer te doen. (Maar zijn jullie het met me eens dat dat best een beetje raar is.)

We zijn natuurlijk wel geforceerd beleefd naar elkaar, want je wilt natuurlijk gewoon zo normaal mogelijk samen in een straat kunnen leven. 

Op een dag waren zij de heg zat die tussen onze tuinen in staat. Het was mijn uitzicht vanuit mijn kantoor, een grote, brede, maar groene conifeerhaag langs onze oprit. Het was me al een tijdje opgevallen dat hij aan hun kant ongewoon onverzorgd was. Niets voor hen! En ik herinnerde me ook dat toen ik hier ging wonen, die heg aan hun kant wel mooi strak was. Langzaam begon het mij te dagen dat... de vorige bewoner misschien altijd die heg aan hun kant had gesnoeid? Een soort stilzwijgende afspraak waar ik niks van wist? En dat het misschien de bedoeling was dat ik dat gebruik dus zou voortzetten? Ik ken de regels in Duitsland niet goed genoeg, maar dacht dat 't hier net als in Nederland gebruikelijk was dat alles wat aan jouw kant groeit, ook met jouw schaar mag worden afgeknipt. 

Op een dag kwam hij vragen of die heg misschien weg kon. Nou ben ik zelf niet echt weg van coniferen niet zo mooi, ook al was mijn uitzicht jaarrond groen, maar met de beukhaag die ik aan de straatkant had geplant was ik erg blij dus zei ik dat ik de heg op een dag wel zou willen vervangen door een beukhaag. 

Nou, dat had ik beter niet kunnen voorstellen. Een beukhaag? "Oh nee, dan komen in het voorjaar ál die blaadjes op ons gazon!" Want blijkbaar hoeven ze de gezamenlijke heg niet te snoeien, maar hebben ze wél inspraak in wat voor soort heg er komt? (let wel die heg staat op mijn grond)

Enfin, die beukhaag kwam er dus niet en omdat we op dat moment heel krap bij kas zaten, zat 't er sowieso niet in om die haag nu weg te halen. Maar dat zinde de buurman niet. Hij wilde van die haag af, hij ging hem duidelijk niet zelf dan gewoon maar snoeien (dat was de beste, snelste en goedkoopste oplossing geweest in mijn ogen), en hij ging ook niet wáchten.
Nou ja, wachten was zijn enige optie want we hadden er op dat moment echt het geld niet voor, en dat hebben we hem ook gewoon eerlijk gezegd natuurlijk, maar dat weerhield hem er niet van om elke paar maanden te vragen of we al wisten wanneer we die heg (die ons prima beviel voor zolang) gingen weghalen. Op een dag was m'n man het zo zat dat hij een container huurde en een kettingzaag en alle coniferen op grondhoogte afzaagde. Dat betekent dus dat ik, tenzij ik een manier vind om die stronken er nu nog uit te krijgen, er nooit meer wat zinnigs kan planten.

Wat nog erger is, is dat dit impulsieve besluit het gevolg was van het aandringen van de buren, die met het volgende compromis kwamen: "Dat jullie er geen geld voor hebben begrijpen wij, dus als jullie nou die heg weghalen, en wij er iets anders voor in de plaats zetten, dan delen we de kosten, wat vinden jullie daarvan?"

Zo'n aanbod had alarmbellen moeten doen rinkelen, maar wij waren allang blij dat we bovenop onze hoofdbrekens van financiële tegenslag niet óók nog hoefden na te denken over het soort erfafscheiding. Want dit waren natuurlijk wel die mensen die al hun wensen vervuld wilden zien, en wel onmiddellijk.
Dus nadat wij de heg hadden weggehaald en laten afvoeren, zagen wij met lede ogen toe hoe er een manshoog metalen hekwerk aan hun kant werd gemonteerd. Met steenkorven. Als er nou iets is wat ik lelijk en onnatuurlijk vind zijn 't steenkorven, maar gelukkig met deze buren kon het nog erger. Want tussen de delen van het hek waar geen steenkorven zaten, vlochten ze er van die grijze plastic strips tussen, zodat ik vanuit mijn kantoor nu kijk op een combinatie van steen-plastic-geplastificeerd metaal. Echt een lust voor het oog, super voor het milieu (microplastics anyone?) en de vogeltjes kunnen er ook zo heerlijk in nestelen.

(Het ergste is dat ze een trend hebben gezet en dat elke buur in de straat die de laatste jaren z'n heg/schutting heeft vervangen, voor dit soort schutting heeft gekozen...)

Over vogeltjes kan ik nog wel het volgende kwijt. Toen we hier kwamen wonen, de eerste jaren, hadden we allerlei bijzondere vogels in de tuin. In die korte tijd zijn er een heleboel verdwenen om nooit meer terug te komen. De gekraagde roodstaart, de groene specht, de goudvink, de vlaamse gaai, de ijsvogel, ik heb ze nooit meer gezien. De eekhoorn ook niet. 

De groene specht

Stomtoevallig verdwenen al die beestjes sinds schuin aan de overkant een kavel, voormalig weitje, werd verkocht aan een stel dat er een nieuw huis ging bouwen. Waarom ze precies dat kavel met die enorme oeroude notenboom kochten begreep ik wel, ik zou ook zo'n grote oude boom in mijn tuin willen! Ik heb nu "alleen maar" een 60 jaar oude appelboom en twee enorme sparren op beide hoeken. Maar een echte grote oude loofboom zou ik ook wel willen! Dus ik snapte wel waarom ze precies dat kavel kochten. 

En toen bleek dat ze die boom wilden omhakken. De buurvrouw aan wiens tuin die boom grensde, die er schaduw van had en een groene achtergrond, en allemaal vogeltjes, heeft huilend geprobeerd hen op andere gedachten te brengen. Maar nee, die boom moest weg. Het kavel ernaast kopen was blijkbaar geen optie. Op een druilerige dag ging de boom om. Ik heb tot op de dag van vandaag nog geen woord met die mensen gesproken. Er gaat iets in mij kapot als ik bomen zie die omgehakt worden, vooral grote oude loofbomen vol met leven. 

Een vogel- en eekhoornmagneet

En dus was het aan mij om weer nieuwe bomen te planten. Voor het zicht, maar ook ter compensatie van wat er verdwenen was. Ik heb nu zo'n 30 nieuwe loofbomen in de tuin staan, maar die zijn allemaal nog zo jong en hebben nog wel tien, twintig jaar nodig om te compenseren voor wat er verdwenen is.
De grote oude notenboom lag precies tussen mijn tuin en het bos dat verderop langs de rand van ons dorp ligt. Ik vermoed dat de vogels die als tussenstation gebruikten op weg naar de tuinen hier. Zonder dat tussenstation is de weg te lang en komen de vogels hier niet meer. Gelukkig hebben we nog steeds musjes, mezen, vinken, groenvinken, roodborsten, tjiftjafs, heggenmusjes en winterkoninkjes. De merel zingt hier nog steeds en de lijster, en kraaien en kauwtjes vliegen over ons huis, net als de sperwer die geregeld een klein vogeltje oppeuzelt in onze tuin. Dankzij regelmatig voederen en de voederpaal op een veilige plek tussen een groep bomen en struiken draag ik mijn steentje bij aan het op peil houden van de vogelstand, en soms komen er zelfs bijzonderder soorten zoals de keep, sijsjes en puttertjes. 

Het puttertje

Mijn tuin ziet er misschien niet zo strak en geordend uit als de buurtgenoten prettig vinden. Mijn potten hoeven niet allemaal even groot. Planten mogen bij mij buiten de borders groeien, mosjes tussen de voegen. Bomen mogen hun natuurlijke vorm behouden. Wat zich uitzaait krijgt een kans want misschien staat 't daar wel ontzettend leuk. Als beloning is mijn tuin een groene oase aan het worden temidden van een verstenende en verplasticende buurt. Ik zag vorige week de egel weer lopen. Buurpoezen zijn in mijn tuin welkom. Vogels vinden altijd wat te smikkelen. 

Maar soms, vooral in de zomer, als alles bloeit, en voorbijgangers een blik in mijn tuin werpen en die zee van bloemen en groen zien, krijg ik plotseling wél complimenten: "Wat heeft u een práchtige tuin." "Hoe krijgt u uw hortensia's zo ontzettend blauw!" Voor dat soort mensen heb ik op ooghoogte een gat in mijn heg gesnoeid. Blijft u gerust even stilstaan, en kijk even naar binnen. Dit is hoe het óók kan. Het is een hoop werk, maar op een ándere manier. Niet "constant maaien en alles binnen het gareel houden", maar "weghalen wat niet op z'n plek staat, en alsmaar uitgebloeide bloemen eruitknippen zodat alles oneindig door blijft bloeien".

Ik hoop, ondanks dat mijn type tuin niet zo populair is hier, dat ik toch wat mensen inspireer om hun tuin wat groener, bloemiger en diervriendelijker te maken.

 

Ik zit op Instagram en mijn arme blog krijgt helemaal geen aandacht meer, en mijn tuin komt misschien op TV!

Beste mensen, ik post nog dagelijks over mijn tuin, maar doe dat zelden meer hier. Ik ben te vinden op Instagram omdat dat veel makkelijker werkt, via de smartphone. Voor mijn blog moet ik de computer gebruiken en als ik in de tuin bezig ben en mooie dingen fotografeer is het veel makkelijker om dat via de telefoon die ik toch in m'n achterzak heb zitten te posten op instagram, dan dat ik helemaal naar binnen moet om in mijn kantoor mijn computer aan te zetten.

 

Nou ben ik van plan om toch dit blog weer leven in te blazen. Ik denk dat ik hier meer info kwijt kan dan op Instagram, en ik denk ook dat ik na twintig jaar tuinieren wel de nodige kennis heb opgedaan die ik graag wil delen. Niet dat ik mezelf nou als een expert beschouw, maar ik kan dan toch tenminste wel proberen te voorkomen dat jullie al diezelfde fouten maken die ik heb gemaakt! 

Verder wil ik nog graag wat foto's van mijn tuin, én een nieuwtje delen.

 Ik ben namelijk heel druk bezig geweest in de tuin, en heb in de tweede helft van 2022 en heel 2023 enorm veel werk verzet. Dat komt omdat ik in de zomer van 22 benaderd ben door een medewerker van een bekend tuinprogramma, die mij vroeg of ik met mijn tuin op televisie wilde komen. Nou is het altijd mijn droom geweest om met mijn tuin en/of huis in een mooi woonblad te komen, maar televisie is natuurlijk ook een mooi medium. 

Alleen... op het moment dat je in je achterhoofd hebt dat er binnenkort een cameraploeg door je tuin gaat lopen, kijk je ineens met compleet andere ogen naar je tuin. Wat een puinhoop! Wie wil zoiets op televisie zien? Het leek wel of binnen het uur het onkruid in mijn tuin verdubbeld was, de zwartvlek ineens op ál mijn rozen zat, mijn planten er eigenlijk wel heel miserabel bij stonden, en de kale stukken zwarte aarde in mijn borders ineens beschamend groot waren. Nee, mijn tuin was al die aandacht helemaal niet waard, en bovendien waren er verschillende karweien die ik al veel te lang voor me uitgeschoven had, die moesten nu écht maar eens gebeuren.

Dus kwam er een nieuw kippenhok op een nieuwe plek, werden er diverse struiken en bomen geplant om zichtlijnen groener te maken, paden aangelegd, het hele terras vervangen (daar zal ik nog een post aan wijden), heel veel bloemen gezaaid om de kale plekken op te vullen, hekjes geplaatst en hegjes geplant, enzovoorts.

En vervolgens hoorde ik nooit meer iets van de redactie. 😑

Nou zit ik ook weer niet zó te springen om opnames dat ik erachteraan ging bellen. Gaat het door, dan vind ik het leuk, gaat het niet door, ook prima. Zijn al die achterstallige karweien in de tuin er toch maar mooi even doorheen gejaagd.

Een van de andere dingen (losstaand van het tuinprogramma) waar ik mee bezig ben geweest is het kleurschema door de seizoenen heen. Ik zal er nog een keer een aparte post aan wijden, maar het idee is dat in de lente de kleuren voornamelijk blauw/geel/wit zijn, in de zomer roze/blauw/paars in al zijn facetten, en in het najaar geel/oranje/rood.

Nu komen de foto's!

We begonnen het seizoen met een heleboel tulpen (meeste in potten)

De border vooraan. De lelijke stoeptegels zijn vervangen door wit grind. Roos is The Pilgrim

Zicht vanuit de moestuin, ik ben nog steeds zo blij met dat hekje

Gentle Hermione in de lange border, mooie combi met de planten ernaast.

Pomponella in juni, wat een overdadige bloei. De hortensia op de achtergrond kleurt er mooi bij.

De lange border in de zijtuin. Geranium Rozanne en vrouwenmantel stelen de show terwijl de rozen in bloei beginnen te komen.

De late zomer. Langzaam begint het kleurenpalet te verschuiven.

September, de sedum bloeit, de appels zijn bijna rijp

Dahlias en herfstkleuren als de zomer tot een eind komt

En voor de volledigheid: hier is de link naar Instagram: Helena's garden

De tuin gaat weer verder

Na een lange afwezigheid - nou ja, niet helemaal, want op Instagram ben ik wel actief gebleven - pik ik mijn tuinblog weer op.

Er is in de tussentijd nogal wat gebeurd, zowel privé als in de tuin, en over het eerste ga ik het fijn niet hebben en over het tweede natuurlijk wel.

De laatste keer dat ik hier over mijn tuin vertelde, was twee jaar geleden, helemaal lyrisch over de forsythia. Ik ben over de forsythia overigens nog steeds lyrisch. Wat een fantastische, veelzijdige struik. Je kunt ze ook zo makkelijk stekken. Tak eraf, laten wortelen, hup nieuwe forsythia. Ik ben er momenteel een paar aan het stekken voor... maar daarover later meer.

Wat mijn smaak betreft is er niks veranderd. Ik ben in de tussentijd nog een keer naar Engeland geweest en kon mijn geluk niet op bij het zien van al die heerlijke, ietwat rommelige, volle, vrolijke tuinen. Waar mosjes mogen, waar plantjes langs en in de voegen het pad mogen groeien, waar alles zich vrijelijk mag uitzaaien. Waar alles met alles gecombineerd mag worden, waar borders vol staan, met verschillende planten, niet met al die eenheidsworsten-Annabelles zoals je dat in Nederland steeds weer ziet.

Nu moet ik niet te hard klagen over de Nederlandse tuin, want ik heb vorig jaar een paar prachtige tuinen in het oosten van het land bezocht tijdens de opentuinendagen. Die dit jaar, helaas, wegens de Coronacrisis afgelast zijn.

En ja, die Coronacrisis... mensenlief wat ben ik blij dat ik een tuin van 1000 vierkante meter heb. Die quarantaine valt me allerminst zwaar. Ik heb genoeg te doen. Ik kan wandelingen maken in mijn eigen tuin!

 

Goed, wat voor nieuws is er te melden over de tuin?
Om te beginnen beginnen de twee nieuwe borders op stoom te komen. Vooral border F (ik heb ze genummerd, anders weet ik niet meer waar wat staat) begint na drie jaar echt mooi te worden. 

Iris "Senlac" steelt momenteel de show (al die knoppen zijn nu uit maar omdat 't regent ben ik vandaag geen nieuwe foto's gaan maken)

De tegenoverliggende, die ik een jaar later heb aangelegd, moet nog wat op gang komen - de grond was daar ook minder, omdat er voorheen, toen 't stuk nog niet van ons was, voortdurend auto's geparkeerd hebben gestaan. Geduld en compost gaan daar vast verandering in brengen.

Sommige stukjes van deze border zien er al heel goed uit

Er is helaas rondom onze tuin heel veel veranderd. De prachtige walnotenboom die op het landje achter mijn buurvrouw stond: omgehakt. Het grondstuk verkocht aan mensen die er een huis gingen bouwen, en die totaal geen belang hadden bij een grote, oude, beeldbepalende boom achter in hun tuin. Ja, áchter in hun tuin. Ten noorden van 't huis, dus geen schaduw of zo. Buuf en ik kunnen er nóg kwaad om worden. Hij stond huis noch tuin in de weg, maar hij Moest Weg. Waarom ze niet het volkomen kale grondstuk ernaast hebben gekocht is ons een raadsel. Werd hun huis ook nog eens hartstikke lelijk: daar keek ik dus plotseling op uit, en daar was ik, zacht gezegd, niet blij mee, want de walnoot was jarenlang de achtergrond voor vele tuinfoto's.

Al die bomen daarachter zijn nu weg, en er staat een lelijk huis. Zonde hè.

Ik was dus genoodzaakt zelf schaambeplanting aan te planten. Zo schijnt het te heten wanneer je bomen en struiken plaatst om een lelijk uitzicht te verbergen.

Gelukkig was er tussen het lelijke huis en mij nog een kavel, dat een jaar later verkocht werd, en daar werd een keurig huis op gebouwd dat vrijwel het hele zicht op het lelijke huis wegnam. Toch wil ik niet andermans huis op de achtergrond van mijn tuinfoto's, dus hier en daar een nieuwe boom op een strategische zichtlijn geplant.
Nu zijn die helaas allemaal nog klein, dus is het nog steeds vrij moeilijk om foto's te maken waar niet de halve buurt op staat.

Een andere buurman besloot eerder dit jaar een oprit te maken langs de grens met onze tuin. Voordien was daar een rand bomen en struiken, die nu allemaal weggingen. Aan onze kant stond een rij lelijk geworden coniferen, en omdat de werklui toch bezig waren, hebben we hen gevraagd of ze die meteen ook konden weghalen, nu er ruimte was. Ook hebben ze het gat in de zijtuin, waar we een vijver hadden bedacht (maar we zijn op dat idee teruggekomen) weer dichtgegooid. Met de grond die vrijkwam uit de tuin van de buurman voor zijn oprit (daar kwam puin voor in de plaats voor de stevigheid) hebben de werklui bij ons een wal gemaakt als afscheiding.

Er is een hek tussen gemaakt, de oprit werd aangelegd (met mooi wit grind, net zoals de paden in onze tuin, dus dat uitzicht stoort me niet), maar dat betekent wel dat ik nu zó op de bus van de buurman kijk (nee, 't is ook nog eens geen klein autootje, de beste man is eigen baas).

Dus wéér schaambeplanting geplant, dit keer een rij loofbomen en struiken die hopelijk over een paar jaar groot genoeg zijn om de voertuigen aan het zicht te onttrekken. (En hier kom ik dan weer terug op die forsythiastekken; ik hoop er een paar als een soort haagje te kunnen planten, vrolijk geel in de lente en mooi dicht en lichtgroen tot aan de herfst).

Artist's impression

Nu heb ik dus geen plekje meer over waar ik beschut kan zitten in de tuin. De vlinderstruiken halverwege het terras en de straat nemen in de zomer gelukkig veel zicht weg, maar ik mis soms het geborgen tuintje wat ik vroeger had:

of de door hoge, donkere coniferen omringde tuin die dit eerst was.

Volgende keer meer actuele tuinzaken!

Terugblikken op 2017 deel 6: augustus

In augustus zijn we op vakantie geweest naar Engeland, maar ervoor heb ik vanzelfsprekend nog foto's in de tuin gemaakt.

Ik vind dat altijd moeilijk trouwens, op vakantie gaan als je tuin er zo mooi bij staat. Maar ja, de tuinen die ik in Engeland bezocht wilde ik óók op hun mooist zien natuurlijk. Dan moet je compromissen maken. En dus gingen we in augustus, net na het hoogtepunt van onze eigen tuin, en nog ruimschoots in de zomer zodat de te bezoeken tuinen ook beslist nog mooi waren.

Een greep uit het moois!

Dit was echt moeilijk. De anemonen achterlaten terwijl ze er zo ontzetend prachtig bij stonden. Omdat ik ook wel wist dat ze twee weken later, bij onze terugkomst, uitgebloeid zouden zijn. In de achtergrond nog een groep anemonen, ik houd van herhaling in de tuin dus veel borders hebben gelijke beplanting of plantgroepen.

Een nazomers plaatje met lathyrus, Rode zonnehoed, Agastache en al de eerste dahlia (rechtsmidden, wit)

Rokoko is de lievelingsroos van mijn man.

Ik ben zelf erg van de blauwtinten en was dan ook bijzonder opgetogen toen ik vanuit een bepaalde hoek alleen maar blauw bloeiende planten kon fotograferen. Van voor naar achter: Agastache, Flox "blue boy" en twee buddleja's.

In de nieuwe border: mijn favoriete astrantia "Rosa Lee".

Terugblikken op 2017, deel 5: juli

In deel 5 van deze serie een terugblik naar de prachtige maand juli.
Het weer was misschien niet zo fantastisch als we gehoopt hadden, maar de tuin stond er schitterend bij. In deze serie terugblikken kan ik bijna niet kiezen welke maand ik het mooist vond; mei, juni of juli. Geniet mee van de terugblik!

Oregano "Kent Beauty" schijnt eetbaar te zijn, maar ik vind 't daar veel te mooi voor! En bovendien komen er zo veel bijen en hommels op af.

Juli is de maand waarop de Annabelles er stralend wit bij staan.

Met hier en daar nog een bak zomerspul naast de borders ziet het er helemaal fleurig uit.

Het zicht vanaf het terras is magnifiek tijdens deze maanden.

Mooi contrast in bloemkleur en -vorm. De Annabelles stelen de show!

En soms stellen ze zich bescheiden op en dienen ze als achtergrond. Bijvoorbeeld voor de anemomen.

Wat mooi hè, ton-sur-ton. Lytrum en anemonen, die ondanks hun naam September Charm altijd in juli al bloeien.

Op en top zomer. Ik kan hier zo ontzettend van genieten.

De roos Tranquillity doet het niet heel goed en bloeit maar met 1 bloem tegelijk, maar àls ze dan bloeit... wat een pracht. Het allerzachtste geel dat er maar mogelijk is.

In de nieuwe border ging alles ook naar wens. Klaprozen, Delphinium "Ascolat", Lythrym en korenbloemen.

Clematis "Comtesse de Bouchaud. Zo'n mooie kleur lilaroze en ze bloeit ontzettend lang.

Een collage van deze maand.

Ik had de lathyrus in eierdozen gezaaid en de kleine plantjes daarna met eierdoos en al in de grond gezet. Dat resulteerde in een mooie dichte bos lathyrus! Het papier van de doos vergaat in de grond.

Ja, de nieuwe border was echt een overvloed van planten. Allemaal nog erg jong en pril natuurlijk, maar het staat al lekker vol!

Met mijn nieuwe aanwinst Wollerton Old Hall ben ik het tevredenst van al mijn nieuwe rozen. Wat een prachtige, geurige, enthousiaste bloeier. In december bloeide hij nóg.

Een foto van de zijtuin. En dan te bedenken dat dit een vreselijk saai stuk was met twee enorme coniferen en een massa azalea's. Ik ben best tevreden met wat ik ervan heb weten te maken.

Miss Alice is een struikroosje dat ik iedereen aan kan raden. Doordat het struikje maar klein blijft zeer geschikt voor de kleine tuin.

Dit zijn plaatjes waar ik maar geen genoeg van kan krijgen.

Dit is misschien wel mijn lievelingsfoto van 2017. Zó mooi die combinatie van Buddleja met Anemone, en op de achtergrond de donkerbladige hortensia. Zo veel tinten roze in één foto.

De rozenboog naar ons nieuwe stuk tuin. We kijken op de korte kant van de nieuwe border.

Er zijn van die dagen dat je niet kunt ophouden foto's te maken. Juli zat vol met dat soort dagen.

Deel 6 over augustus verschijnt eerdaags!