Zelfgemaakte cadeautjes

Op oudjaarsdag 2016 zat ik heerlijk bij de houtkachel van vrienden in Nederland. Die dag was ik aan een nieuw haakproject begonnen, een granny square deken. In 2017 zou mijn schoonzus 50 worden en het leek mij  leuk om een deken voor haar te haken. Het liefst zou ik alleen maar zelfgemaakte cadeaus geven, maar ja....meestal bedenk ik dat te laat en is er niet voldoende tijd om zonder stress iets te maken. Misschien dan alleen voor hele speciale gelegenheden? Dan bedenk ik aan het begin van het jaar voor wie ik iets wil maken en kan daar dan op mijn gemakkie mijn liefde en tijd in steken.   Een goed voornemen voor 2017, vond ik zelf. 

Mijn schoonzus werd 50 in augustes, het moest toch een makkie zijn om de deken af te hebben. Inderdaad, begin maart was de deken af. Mmmm, toch niet helemaal. Ik vond de deken te smal en wilde hem groter maken. Helaas was de wol in Nederland gekocht en kon ik in Zweden niet hetzelfde vinden. In april was ik in Nederland en vond toch nog dezelde wol. Pfieuw. Helaas kwam er van haken daarna niet zo veel meer en voor je het weet is het half augustes. 

Maar, nu kan ik in de herkansing. We vieren de verjaardag van mijn schoonzus pas eind oktober. Als een bezetene heb ik dus gehaakt om de deken breeder te maken. Alleen, onervaren als ik ben, is er nu te weinig wol voor de rand. Hahaha, lach als een boer met kiespijn.

Op Instagram deelde ik mijn project en het gebrek aan wol. Sommigen boden aan om wol voor mij te zoeken in Nederland. Zo lief! Gelukkig vond ik ongeveer zoiets in de stad (1000* blij). Nu ga ik heel snel die deken afmaken. Het is bijna eind oktober en je weet maar nooit wat er nog tussen kan komen.

IJzig

Het is ijzig koud vandaag.Zoals het hoort in december. Lief wil graag naar de speeltuin

Het is heerlijk stil. Eigenlijk is het altijd stil. Soms vraag ik mij af of er wel mensen wonen in al die betonnen hokjes. Aan de kerstverlichting voor de ramen te zien wel.

Wij genieten van de speeltoestellen en het bevroren moois.

Onderstussen wordt er nog even gewerkt aan een kerstccadeautje in wording. Het is echter te koud. Na een paar minuten zijn mijn vingers zo koud dat het haken niet meer lukt. Fijn voor Lief, want ze heeft liever dat ik met twee handen duw. ´Ik wil heel hoog mama!´

Na een half uur wordt het echt te koud. We gaan naar huis. 

Lekker bezig zijn, wachten.

Moeten jullie ook zo vaak wachten? Eerder kon ik daar horren dol van worden. Wachten bij school, voetbal, zwemles, tandarts, vul de lijst zelf maar aan. Zo nu en dan kreeg ik het gevoel dat een groot gedeelte van mijn leven uit wachten bestond. Soms zakte de moed me in de schoenen als ik nadacht hoeveel ik in die week nog zou moeten wachten overal. Allemaal perceptie, zei de man op een dag na mijn dagelijkse klaagzang. Ja dag! Hij had makkelijk praten of niet? Weet je wat, hij had gelijk. Ik moest het gewoon anders aanpakken. Wachten wordt mijn nieuwe me-time. Wat ik in de nieuwe  me-time ging doen, daar hoefde ik niet lang over na te denken. Breien, haken, maken en niet te vergeten lezen hoe dat allemaal moest.

In de praktijk liep het allemaal niet altijd even soepel. Meestal waren er kinderen mee op sleeptouw waar ik op moest letten.In het begin belande mijn werkje ook nog onder in mijn tas waar het vervolgens vaker wel dan niet in de knoop weer uit kwam.
Totdat... rapapa... er een einde kwam aan bovenstaande probleempjes door mijn schort. Schort? Zo simpel kan een oplossing zijn.

Je stopt je werkstuk in je schort die je vervolgens in je tas stopt. Wil je aan je project werken pak je het schortje en doe je hem om. Dit kan er soms een beetje gek uitzien, vooral over een jas, maar lekker belangrijk. In mijn me-time bepaal ik de regels. Ben je net lekker bezig, moet je opeens opstaan om achter een kind aan te rennen oid. Geen probleem, geen vallende naalden of werkjes die snel in een tas moeten worden gepropt. Je steekt alles in je schort waar de wol ook is en kunt direct een sprintje trekken. Ik verdien een medaille!

Het schortje.

Even showen. Niet vertellen tegen mijn kinderen dat ik met mijn laarzen door het huis liep.

Veel wachten is dus lekker veel maken. Heel belangrijk, vooral nu. Het is de bedoeling om iedereen een zelf gemaakt kerstcadeautje te geven. Raakt de kelder ook wat leger (lees: hobby zooi. ).

Neem nu, als voorbeeld. Doe ik mijn stinkende best om Zweeds te leren en ijverig mijn lessen te maken....... moet ik wachten op de juf. De juf moet mijn les 5,op afstand, goed keuren zodat les 6 wordt vrij gegeven. Dames en heren, ik wacht al 3 uur lang............ achter mijn computertje tot ze tijd heeft. Serieus. Geïrriteerd? Nee. Yes, me-time! Met als resultaat een kerstcadeautje voor ons Miepie die van haarfrutsels houdt. We zijn weer lekker bezig.

Wol en speldjes hadden we nog. Een haarband met bloemetjes lijkt me ook nog leuk om te maken.

Even demonstreren.

Wil je ook leuke haarspeldjes maken? Kijk dan bij handwerkles voor een video om bloemetjes te haken. Of hier voor een madeliefjes patroon. Die mag zeker niet ontbreken voor ons eigen Miepje. 

Nu nog wachten op meer wachttijd!(?).

Mijn hobby zooi!

Het is zover. Ik kan er niet onderuit. De rommelhoek in de kelder moet opgeruimd. De plek waar iedereen alles neergooit wat geen vaste plek heeft in huis. Zo nu en dan verdwijnt er iemand tussen de zooi om iets te zoeken. Het ergste is dat de meeste zooi, hobbyspullen van mij zijn. Ik mag erg graag hobbyen. Neem eens een hobby zonder zooi, probeert de  man nog zo nu en dan aan mijn verstand te prutsen. Weinig kans van slagen, want ik hou van zelf maken. Vooral zelf maken van gevonden spullen. Hemels, wat word ik daar blij van. In de loop van de jaren is er wel de regel gekomen, iets erin, iets eruit. Helaas, door drie verhuizingen in 1 jaar is het overzicht zoek. Was ik een poos terug al begonnen met mijn spullen op te maken, het lijkt een eindeloze zaak. Het volgende probleem dient zich dan weer aan. Waar naartoe met alle zelf gemaakte spullen?  

Zo maakte ik tal van wasknijperschortjes en deelde die uit. Het leuke was dat ik weer oude stoffen terug kreeg, waar ik dan weer schortjes van maakte

of lappenknuffels.

 

Zo maar even een greep uit de collectie. Verder breide ik nog truitjes, sokken, wanten, beenwarmers en haakte drie dekens. Je zou haast denken dat ik zeeën van tijd heb. Nee, 10 maanden geen internet toegang in huis en geen TV, dan kom je al heel ver,  Nog steeds kijk ik bijna geen TV of Netflix. Het is uit mijn systeem. Ik wil liever iets maken, het werkt verslavend. Nog het allerleukste is dat ik er steeds handiger in word, in dat maken (misschien is dat wel de verslavende factor). Was er eerst echt een haat/liefde verhouding met mijn naaimachine dan is dat nu echt omgeslagen in houden van. 

Nu nog al mijn spullen ordenen. Er is haast bij. Vandaag komt oma E en die moet slapen in de kelder. Juist, de kelder met zooi. Laat ik maar snel aan de slag gaan.