ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΑΜΕ!

Μετά από 2+ χρόνια στον πάγο του Blogger μετακομίσαμε σε νέο, πιο άνετο, ευάερο και ανάλαφρο σπιτάκι : https://nikosskordilis.wordpress.com/ Ευχαριστούμε πολύ που μείνατε μαζί μας όλο αυτό το διάστημα. Οι Κοριοί πετάνε οριστικά την ζουζουνομάσκα τους και μετενσαρκώνονται σε πρίγ.. ε.. σε άνθρωπο. Ανέβηκε ήδη η πρώτη ανάρτηση, με μία ανάλυση 1250 λέξεων περί τι άλλου, του τρίτου μνημονίου : https://nikosskordilis.wordpress.com/2015/07/15/peri-tritou-mnimoniou/

Ο γράφων αναδιαμόρφωσε ελαφρώς τις πολιτικές του απόψεις, ισορρωπώντας ανάμεσα στην επιθυμία για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις (μην βιάζεστε, δεν επικροτώ τον 23% ΦΠΑ και τον ΕΝΦΙΑ, απεναντίας) και την ανησυχία και στενή παρακολούθηση των ολοένα και πιο επιθετικών ορέξεων, ηγεμονικών ανοιγμάτων και απαιτήσεων της Γερμανίας, μία πολιτικο-οικονομική θέση που αναπτύσσει ενδελεχώς ήδη στην παρθενική ανάρτηση του νέου ιστολογίου.

Το παρόν ιστολόγιο θα παραμείνει ως έχει, σαν αρχείο, με την μόνη διαφορά ότι θα το κρύψω από την μηχανή αναζήτησης της Google, για να μην "διπλαρίζουν" οι αναζητήσεις. Παύω όμως να το παρακολουθώ, εντελώς, από αύριο θα είμαι ενεργός μόνο στο Wordpress. Καλή δύναμη να έχουμε όλοι, θα την χρειαστούμε.

Read More

#291 No more adsense, no more ads, at all

Για πολλούς και διάφορους λόγους, ανάμεσα στους οποίους είναι -για να είμαι ειλικρινής- τα πενιχρά έσοδα από κλικς μα και κάποιες νέες μου επαγγελματικές δραστηριότητες για τις οποίες θα ενημερώσω εν ευθέτω χρόνο, αποφάσισα να αφαιρέσω τις διαφημίσεις adsense από τους Κοριούς. Οι Κοριοί λοιπόν γίνονται μη κερδοσκοπικοί, εντός της ημέρας. Οι δυο βασικές διαφημίσεις θα αφαιρεθούν εντός της ώρας, μα για κάποιες παλιότερες αναρτήσεις όπου ο πανίβλαξ τοποθετούσα κώδικα adsense μέσα στις αναρτήσεις αυτό θα πάρει πολύ περισσότερο χρόνο, γιατί χρειάζεται αφαίρεση μέσα από τον κώδικα html τους σε μία - μία ξεχωριστά. Αν προλάβω να το κάνω και ποτέ σε όλες αυτές.

Οι Κοριοί, λοιπόν, απεγκλωβίζονται οριστικά από τα νύχια της μαμάς Google (σύντομα μετακομίζουν και Wordpress, γιατί η πλατφόρμα του Blogger είναι Ε-Λ-Ε-Ε-Ι-Ν-Η- και αρχίσουν να γράφουν καθαρά για την κάβλα τους και μόνο. Και όποιος αναγνώστης επιθυμεί να συμβάλει στην προσπάθειά τους μπορεί απλώς να κάνει ένα κλικ στο PayPal κουμπάκι δεξιά και να αφήσει τα ψιλίκια του. Bye bye adsense, για πάντα.

Read More

#290 To αβοκαντάκι μου μεγάλωσε!

Στις 22 Μαϊου το αβοκαντάκι μου ήταν νεογνό, όπως μπορείτε να δείτε εδώ Δείτε τώρα πως ξετσούμισε το μωρό μου. Mόλις το μετακίνησα από το μπαλκόνι μου στην ταράτσα, για να τσιμπάει περισσότερο ήλιο. Υπόσχομαι να μην με πάρουν εντελώς τα ζουμιά αν μου κουνήσει μαύρο μαντήλι πέρα από τα νερά της Στυγός.

Read More

#289 Full Moon Magic

Full Moon magic

Ή αν θέτε ... Full Moon Madness :)

Read More

#288 Η φωτογραφία του τετραμήνου

Η εν λόγω φωτό είναι τετραμήνου ακριβώς γιατί το εικονιζόμενο αβοκάντο - βρέφος χρειάστηκε κάπου 4 μήνες από τότε που εφυτεύθη για να ξεφυτρώσει. Τον σπόρο μου τον είχε δώσει η φίλη Σίσσυ Λοΐζου. Σίσσυ υπόσχομαι να το προσέχω σαν κόρη οφθαλμού, κυριολεκτικά. To πήρα μόλις προ ολίγου χαμπάρι και έμεινα εντελώς μαλάκας.

specs : Sony R-1 σε macro mode, με φακό Carl Zeiss Vario-Sonnar T*, 28 mm εστίαση, 1600 iso, 5 MP και 1/60" ταχύτητα κλείστρου, με το ενσωματωμένο φλας. Ακροπάριστη και σχεδόν ανεπεξέργαστη - μόλις ένα ελαφρύ τσίμπημα στο contrast και μία αντίστοιχη μείωση της φωτεινότητας.

Read More

#287 Αντίο Μάτα

Όταν την είδα πρώτη φορά δεν ήταν παρά μία χνουδωτή μπεζοκανελί μπαλίτσα, ζήτημα αν ξεπερνούσε το ένα κιλό. Τα αυτάκια της ήταν ακόμη πεσμένα και κατσιασμένα, και αυτό που ξεχώριζε αμέσως πάνω της ήταν τα μάτια της : ένα παγερό γαλάζιο, σαν τιρκουάζ, και ένα γλυκό λαδί. Χαρακτηριστικό γνώρισμα αρκετών Σιβηρικών Χάσκυ, όπως έμαθα μετά. Αργότερα είδα και σε αρκετά άλλα Χάσκυ αυτόν τον συνδυασμό, αλλά τα δικά της μάτια πάντα μου φαίνονταν μοναδικά.

 Η Μάτα -από το Ματίλντα, όχι από το Σταματία- δόθηκε σε κάποια κοντινή συγγενή μου. Εκείνη λόγω που αδυνατούσε να αναλάβει την φροντίδα της την έκανε πάσα σε μένα. Αρχικά ήμουν απρόθυμος να επωμιστώ την ευθύνη ενός τόσο απαιτητικού ζώου και δίσταζα να την δεχτώ. Αλλά δεν υπήρχε άλλη επιλογή: ήμουν ή εγώ, ή να βγω παγανιά να βρω κάποιον έμπιστο να την χαρίσω, ή να μείνει στον δρόμο. Τελικά την ανέλαβα εγώ. Και δεν το μετάνιωσα ούτε λεπτό.

Τα οχτώ χρόνια που πέρασα μαζί της ήταν από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Αγνοούσα ως τότε τα πάντα για τα Χάσκυ, το πυκνό διπλό τους τρίχωμα, τον παιχνιδιάρικο χαρακτήρα τους, τις ασταμάτητες τσαχπινιές τους,το ότι σχεδόν χαμογελούν, το ότι κυριολεκτικά αν μπει κλέφτης στο σπίτι όχι μόνο δεν του επιτίθενται αλλά του δείχνουν που είναι και τα κοσμήματα, όπως έχει ειπωθεί. Αν μίλαγαν θα του έλεγαν ακόμη και τον συνδυασμό του χρηματοκιβωτίου.

Το Σιβηρικό Χάσκυ είναι υπέροχο σκυλί, και σε εσωτερική και σε εξωτερική ομορφιά, αλλά δεν κάνει για την Ελλάδα. Το καλοκαίρι υποφέρουν και τον χειμώνα τους λείπει το χιόνι που χρειάζονται για να τρέχουν. Κατά Πίνδο, Μέτσοβο και Νευροκόπι μεριά παλεύεται λίγο. Αλλά Λάρισα και νοτιότερα με τίποτα. Η Μάτα έμεινε μόνο τους πρώτους 6 μήνες περίπου μέσα στο σπίτι. Λόγω που τα έκανε όλα πουτάνα και παρολίγο να χρειαστεί να αλλάξουμε πόρτες, καναπέδες, κρεβάτια, στρώματα, πατώματα και καμαριέρα, αναγκαστήκαμε να την πάμε ταράτσα. Ίσκιο είχε, φωλίτσα της στήσαμε, αλλά τους θερινούς μήνες υπέφερε, όσες φορές και να την μπουγέλωνα με το λάστιχο. Κάτι που απολάμβανε, άνοιγε και τα πόδια να βρέξω και την κοιλίτσα της.

 Όσες πάντως φορές χιόνισε ή κάναμε χιονο-εξόρμηση άκουσε την δίψα της για τα καλά. Δεν σταματούσε λεπτό να τρέχει, μπρος πίσω δεξιά αριστερά, σαν να την είχαμε ταΐσει αμφεταμίνες. Και με ένα χαμόγελο ΝΑ! Συχνά κυλιόταν και κουτρουβαλούσε τόσο που το χιόνι κόλλαγε πάνω της και έμοιαζε με τετράποδη χιονόμπαλα. Τις ελάχιστες φορές που το έστρωσε στην Αθήνα την πετύχαινα συχνά να έχει αράξει αναπαυτικά πάνω σε ένα απέραντο, αφράτο κατάλευκο πάπλωμα. Είχε ένα υφάκι απαράμιλλης ευδαιμονίας και πληρότητας, σαν κάποιος Χαλίφης να έχτισε το Ταζ Μαχάλ αποκλειστικά για πάρτη της. Αυτό για ελάχιστα δευτερόλεπτα γιατί με το που με έβλεπε έτρεχε προς τα μένα να παίξω μαζί της στο χιόνι. Να την κυνηγήσω, να κυλιστώ κάτω μαζί της, ή να γρυλίσω άγρια σαν λύκος πεσμένος στα τέσσερα και να κάνω ότι πάω να τις ορμήξω (το λάτρευε αυτό).

Καλοκάγαθη και πολύ φιλική μεν, γνήσιο αρπακτικό δε. Δεν επέτρεπε σε κανένα πτηνό, γάτα, ακόμη και έντομο να αγγίξει τον χώρο της. Δυο φορές μες την φωλιά της βρήκα φτερούγες περιστεριού. Τα έπιανε, τα ξεκοκάλιζε και άφηνε τις φτερούγες και τον “σκελετό” που τις στήριζε μόνο, σχεδόν άθικτα. Όλα τα άλλα τα καταβρόχθιζε. Έμοιαζαν με ακτινογραφία περιστεριού. Μία φορά είχε τσακώσει ακόμη και σπουργίτι, βρήκα το ράμφος και τα νύχια του στα περιττώματά της. Αγαπημένος της μεζές οι μύγες και οι μέλισσες. Μία μόνο φορά -όταν ήμουν παρών- έκανε εμετό από τους γαστρονομικούς της πειραματισμούς : Όταν δοκίμασε να φάει κατσαρίδα. Υποθέτω, χωρίς να έχω καμία πρόθεση να το επιβεβαιώσω, ότι η γεύση τους θα είναι ο υπέρτατος ορισμός της αηδίας.

Ματίλντα, καλέ μου φύλακα άγγελε, θα σε αγαπώ για πάντα. Όπως με αγάπησες και εσύ. Ένα μέρος σου θα βρίσκεται πάντα σε ένα σημείο που λείπει από την καρδιά μου. Το σημείο αυτό που όταν σε έχασα έφυγε και αυτό μαζί σου.

Νικόλ. Σκορδίλης,
Νοέμβρης 2012

Read More

#286 Φτερούγες

Οι μεγάλοι έχουν χέρια και πόδια
αλλά τα παιδιά έχουν δυο μέλη παραπάνω :
έχουν και φτερά γιατί είναι άγγελοι
άγγελοι με αόρατες φτερούγες

Οι μεγάλοι τις χάνουν ή καίνε κάποια στιγμή
ξεχνάνε πώς να πετάξουν, ξεχνάνε τα όνειρά τους
κάποιοι τις ξαναβρίσκουν, αλλά αυτοί είναι λίγοι

Τα παιδιά δεν είναι παιδιά μας, είναι οι φύλακες άγγελοί μας
το σύμπαν μας τα στέλνει ως θείο δώρο για να μας προσέχουν
για να μας διδάξουν την αθάνατη παιδική σοφία τους

Αλλά εμείς αντί να διδαχτούμε από αυτά
ώστε να ξαναμάθουμε να πετάμε όπως μικρά
κόβουμε τις φτερούγες τους και τα κάνουμε ίδια με εμάς

Μην κόβετε τις φτερούγες των παιδιών
αγγίξτε τες, νοιώστε τες, δείτε τες, φροντίστε τες
και τότε ίσως μάθετε και πάλι να πετάτε

Νικ. Σκορδίλης
6 Ιουλ. 2012

Read More

#285 Η αιώνια λιακάδα των καθάρια ερωτευμένων

Ένας αιώνιος ήλιος

ένας μόνιμα καθαρός ουρανός

ότι καιρό και αν κάνει, μέρα - νύχτα

αυτό βλέπουν τα μάτια των καθάρια ερωτευμένων

Των λίγων τυχερών που τους κατακεραυνώνει ο Έρως

με τόση δύναμη που κάνει τα άστρα super nova,

αλλά μετά δεν τους αφήνει, το αίσθημα δεν φθίνει

παραμένει ανάμεσά τους, όπως στην αρχή

ενώνοντας τους με ένα αόρατο νήμα

σαν δυο σώματα που μοιράζονται μία ψυχή

Ένα αιώνιο ευδαιμονικό παρόν,

με την καρδιά τους να πεταρίζει σα κολύβρι

κάθε φορά που κοιτιούνται στα μάτια

ή όταν αγκαλιάζονται

Συννεφιάζουν και τα δικά τους μάτια, ενίοτε

όπως νοιώθει ο ένας την ευτυχία του άλλου

έτσι νοιώθει και την θλίψη

όταν σκοτεινιάζει ο ένας σκοτεινιάζει και ο άλλος

είναι μαζί στο σκοτάδι όπως και στο Φως

Αλλά αυτό κρατά μόνο για λίγο,

γιατί η κοινή τους δύναμη είναι τέτοια,

η ενέργεια που ρέει ανάμεσά τους τόσο ισχυρή

η ομορφιά και η χάρη τους τόσο μεγαλειώδης

που κάνει όλο τον γαλαξία να λάμπει λίγο περισσότερο

και όλες τις στενοχώριες μαζί, ενωμένοι, νικούν

Η αγάπη τους πάλλεται αρμονικά με το σύμπαν

υπερνικά τα πάντα φωτίζοντας την άβυσσο

εξαερίζοντας και τα πιο στεγανά μυαλά

Και, ποιος ξέρει, ίσως κάποιων η αγάπη να είναι τόσο αγνή,

τόσο δυνατή και αμάσητη, που όλο το σύμπαν να υποκλιθεί,

να την νοιώσει τόσο έντονα που να θελήσει να ξαναγεννηθεί,

σε μία νέα, ύστατη μεγάλη έκρηξη,

αυτήν που θα νικήσει το σκοτάδι για πάντα.

15 Μαΐου, Πειραιάς

Νικόλαος Σκορδίλης

Το πρώτο μου νομίζω δείγμα ποίησης εδώ. Θα ακολουθήσουν και άλλα. 

Εμπνευσμένο από μια κατάσταση στο fb τη φίλης Εύης Μόραλη

Read More

#284 Το vanity writing αλά Greca και η πρώτη guest πένα των Κοριών

Οι αγγλικοί όροι "vanity writing" ή "vanity publishing" σημαίνουν σε απλά τσίπρια "δημοσίευση ή έκδοση που ταΐζει την ματαιοδοξία τoυ νεόκοπου συγγραφέα ή αρθρογράφου". Υπάρχει η soft και η hard εκδοχή. Η soft είναι να μην πληρώνεσαι ούτε κάλπικο ευρώπουλο, παρά μόνο να γράφεις για να "γράφει" το όνομα ή το ψευδώνυμό σου. Η hard είναι όχι μόνο να μην πληρώνεσαι αλλά από πάνω να πληρώνεις εσύ, που σε δημοσιεύουν και "σε κάνουν διάσημο". Hard vanity publishing έκανε το (αλλοτινό) ανεκδιήγητο poetry.com στις ΗΠΑ. 

Το poetry.com της αρχικής ιδιοκτησίας ενέκρινε προς έκδοσιν τους πάντες, ότι μπούρδες -κυριολεκτικά- και να έγραφαν. Διοργάνωνε σε τακτά διαστήματα vanity events σε ένα 5άστερο ξενοδοχείο όπου τάχα μου βράβευε όσους έγραφαν ακόμη και στίχους του στυλ "Tralali tralalo my cat hangs on a rope, tralali tralalo, I am a nice sexy bloke" (θυμάμαι σχετικά δείγματα, μα τον Δία). Σε αντάλλαγμα έπαιρνε τις μίζες του από το ξενοδοχείο και από πάνω ζητούσε και φράγκα για την κανονική μηνιαία ανθολογία που εκτύπωνε. Αυτή τη λαμογιά τελικά την πήραν πολλοί πρέφα, έπεσαν και κάποιες αγωγές για εξαπάτηση, και το poetry.com κατέβασε τα ρολά. Στην soft εκδοχή του vanity publishing αρέσκονται να επιδίδονται ουκ ολίγα στελέχη της δικτυακής αρθρογραφίας της Ελλάδας.

Τα οποία αλιεύουν ματαιόδοξες ή/και φλύαρες πρόθυμες πένες από διάφορες πηγές δίχως να δίνουν κανένα μέρισμα από τις διαφημίσεις τους, ποτέ. Βασικά και να θέλουν να δώσουν δεν τους παίρνει, αφού μετά βίας φτάνουν τα 50 - 150 ευρώ τον μήνα. Δεν λέω για το δικτυακό σκέλος κάποιων περιοδικών στυλ Lifo, λέω για μικρότερες σελίδες που δέχονται guest posters ή μόνιμους vanity writers με δικές τους στήλες. Το ζήτημα όμως δεν είναι το ότι -εκ των πραγμάτων και εις πλήρην γνώσιν και αποδοχή των "συνεργατών"- δεν σε πληρώνουν. Το ζήτημα είναι ότι τα στελέχη κάποιων από αυτά φέρονται σχεδόν σαν να πρέπει να τους πληρώσεις εσύ για την φιλοξενία. Δεν είπα να σου κάνουν τεμενάδες, προς θεού. Ούτε καν το ευχαριστώ δεν είναι απαραίτητο αν είναι τσιγκούνηδες σε αυτό. Αλλά το να περιμένουν από εσένα τεμενάδες και ευχαριστίες, και δη να μην παραλείψουν να σου αφήσουν και καμία αιχμούλα ότι δεν τους είσαι και τόσο απαραίτητος είναι ολίγον to much ε; 

Ας επισημάνω ότι υπάρχει δυνητικό αντάλλαγμα : ο δικός σου σύνδεσμος προς ένα δικό σου χώρο όπου έχεις κάποια έσοδα από τις δικές σου διαφημίσεις (όπως οι Κοριοί π.χ.) και βεβαίως η πρόσθετη προβολή σου, ιδίως αν υπογράφεις επώνυμα. Δεν το θεωρώ εκμετάλλευση, αλλά εν δυνάμει γόνιμη συνεργασία. Με τη ευκαιρία ας "αποκαλύψω" ότι προ μερικών ωρών αποφάσισα να προσθέσω τον πρώτο guest αρθρογράφο εξαρχής ίδρυσης Κοριών. Μία αρκετά δυνατή πένα, μέσω της συζήτησης με την οποία κινητοποιήθηκα ξανά να βγάλω από τον πάγο τους Κοριούς. Καλοκαιριάζει κιόλας και θα μου ψωφήσουν τα φουκαριάρικα, καταλαβαίνετε. Το πρώτο του άρθρο εδώ θα ακολουθήσει θαρρώ σύντομα. Το δικό του ιστολόγιο είναι αυτό : Allemaos Paradox 

Αλέ θα χαρώ να σε διαβάσω και εδώ. Και όχι, δεν σε θεωρώ (πολύ) ματαιόδοξο :)

Read More

#283 Οι απεργίες του ΟΑΣΑ και τα πολιτικά πυροτεχνήματα που παπαγάλισαν ΔΟΥΛικοί ανώνυμοι συντάκτες

Τις τελευταίες τρεις βδομάδες του Γενάρη τα παρτάλια του ΟΑΣΑ αποφάσισαν αυτόκλητα, για ακόμη μία φορά, να αποκλείσουν συγκοινωνιακά όσους από εμάς δεν προνοήσαμε να αποκτήσουμε δικό μας μέσο μεταφοράς. Αυτό είναι ευρέως γνωστό. Ας θυμίσω ότι οι μηχανοδηγοί των σταθερής τροχιάς μέσων του ΟΑΣΑ, των ΕΘΕΛ και του ΗΛΠΑΠ δεν απεργούν ασφαλώς γιατί η κυβέρνηση τους κλαδεύει τους παχυλούς μισθούς τους μα γιατί... αγωνίζονται για εμάς. Δεν με πιστεύετε; Μα το λένε και οι ίδιοι στα πανό τους στους σταθμούς : "Όχι άνοδος αλλά πτώση της τιμής των εισιτηρίων!". Για αυτό απεργούν όχι για την παρτούλα τους, μα τον Ερμή. Με λίγα λόγια, "Σας έχουμε διακορεύσει τα κωλοβάρδουλα αλλά το κάνουμε για εσάς, για το καλό σας. Εμείς; Εμείς δουλεύουμε και τσάμπα, είμαστε κοινωνικοί λειτουργοί".

Η εναλλακτική επιλογή να κλείσουν τα ακυρωτικά μηχανάκια ή/και να απεργήσουν μόνο οι ελεγκτές (με σαφή ανακοίνωση), ώστε να πλήξουν εσοδικά την κυβέρνηση δίχως να ταλαιπωρήσουν τον κόσμο για τον οποίο όπως διατείνονται "ζουν και αναπνέουν" κατά τα φαινόμενα δεν τους πέρασε ποτέ από το μυαλό. Προ μερικών ημερών αυτό το θέατρο έπιασε νέα χαμηλά, αυτή την φορά μέσω ανώνυμων "κύκλων του υπουργείου" και εξίσου ανώνυμων θρασύδειλων δουλοπρεπών υπαλληλίσκων του in.gr, που ελέγχεται από τον ομίλο ΔΟΛ (in.gr, Τα Νέα, Το Βήμα κλπ).

Η θρασυδειλία και η δουλοπρέπεια τους δεν έγκειται στο ότι προ 4-5 ημερών έγραφαν "Κύκλοι του υπουργείου αναζητούν τεχνικό και νομικό τρόπο για να δοθεί αποζημίωση σε όσους ανανέωσαν την μηνιαία τους κάρτα τον Γενάρη. Ίσως σφραγίζοντας δωρεάν το ίδιο κουπόνι για τον Φλεβάρη". Όχι. Αυτό το πολιτικό πυροτέχνημα "υπόσχεσης καρότου" (χρειάζεται μετά τόσο μαστίγιο, να έχει λίγη ελπίδα ο κόσμος, οι πολιτικάντηδες είναι μανούλες στην εκτροφή ελπίδων, μέχρι και με υδροπονική την καλλιεργούν), τους μετέφεραν οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι, αυτό ανέφεραν.

Ο λόγος που δεν έχουν απολύτως καμία δημοσιογραφική τσίπα πάνω τους οι ΔΟΥΛικοί είναι ότι όταν το υπουργείο το γύρισε σφυρίζοντας αδιάφορα έπραξαν και αυτοί το ίδιο. Καμία απολύτως κριτική, ούτε καν μία παραμικρή νύξη για αυτό που είχαν αναφέρει, ούτε μία υποψία λόγου. Ανώνυμα, άτολμα και θρασύδειλα. Υποθέτω και άλλα κυβερνητικά φερέφωνα θα έπραξαν το ίδιο, απλώς εγώ κάλυψα μόνο το in.gr

Θέλετε και ένα ακόμη κερασάκι; Προ μερικών ωρών ανανέωσα την κάρτα μου στο σταθμό της Ομόνοιας. Ρωτώντας σαρκαστικά "Δεν έχω ρέστα;" από το 20ρικο που έδωσα, η καρακαλτάκα ευρωεισπράκτωρας μου λέει "Α, λέτε για την έκπτωση; Μας είπαν μπορεί να γίνει τον άλλο μήνα αυτό"(!). O υπουργός μεταφορών, αν ήτο δική του πρωτοβουλία η εν λόγω σαφέστατα προμελετημένη διαρροή προφανώς έχει μελετήσει καλά τον Τζόζεφ Γκέμπελς, τον Υπουργό Προπαγάνδας του Τρίτου Ράιχ. "Ρίξε, ρίξε λάσπη, όλο και κάτι θα μείνει", έλεγε. Αντίστοιχα εδώ έχουμε το "Υποσχεθείτε, υποσχεθείτε ελαφρύνσεις στα αφελή κουτορνίθια που μας ψηφίζουν! Μετά θα τους πούμε ότι δεν μπορέσαμε να τις φέρουμε εις πέρας γιατί ο Τόμσεν ξύνισε και άλλο την μούρη του, αλλά θα τους μείνει η καλή μας πρόθεση! Ιδιοφυές εεε;"

Δεν φταίνε τα ως άνω λαμόγια, αγαπητά μου κουτορνίθια ψηφοφόροι της κυβερνητικής τριανανδρίας. Φταίτε εσείς, που φοβάστε και την πολιτική σκιά σας. Που προτιμάτε την ασφάλεια του αρμέγματος από το άγνωστο των "μη συμβατικών" λύσεων. Εσείς ναι.

Read More

#282 H επιστροφή των Κοριών

Οι 327 πιστοί αναγνώστες του παρόντος ιστολογίου θα έχουν υποθέτω ουκ ολίγους λόγους να μην είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένοι με την εφεντιά μου. Αυτό λόγω που εδώ και κάποιους μήνες έβαλα τους Κοριούς σχεδόν στον πάγο. Και έχουν και θέμα με το κρύο τα φουκαριάρικα, θα τα στείλω κάτω από τα θυμαράκια στο τέλος.  Κάποιοι μου τα λέτε και από κοντά (Σπύρο ναι, εσένα λέω).

Οι πιο παρατηρητικοί θα προσέξατε ότι οι Κοριοί δεν φιλοξενούνται πλέον υπό το Blogger της Google αλλά έχουν αυτόνομο δικό τους domain. Xρησιμοποιούν ακόμη το Blogger για την διαχείριση και επεξεργασία του blog, μα αν θέλουν μετακομίζουν, σούμπιτοι όπως είναι για το Wordpress. Αλλά δεν θέλουν, γιατί θα χάσουν όλους τους υπάρχοντες συνδέσμους τους στο korioi.blogspot.com , Οι οποίοι εξακολουθούν όλοι να δουλεύουν μα ανακατευθύνουν στο νέο korioi.net Το ανεξάρτητο, εντελώς δικό σου domain, όπως έχω αναφέρει παλιότερα έχει το σημαντικό πλεονέκτημα ότι πλέον η Google δεν μπορεί να "ρίξει" την σελίδα. Αλλά ούτε και να κοτσάρει εκείνη την ειδεχθή καρτέλα περί ασεμνούς περιεχομένου που αποτρέπει τις μυξοπαρθένες και τους θεούσους. Ότι γουστάρω λοιπόν ανεβάζω αν θέλω, ελεύθερα.

Το δεύτερο που θα προσέξατε οι πιο παρατηρητικοί είναι ότι πλέον δεν υπογράφω εδώ ως Κοριός ή με άλλο ψευδώνυμο αλλά με το πραγματικό μου ονοματεπώνυμο, Νικόλαος Σκορδίλης. Αυτό το έκανα σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα στα οποία δραστηριοποιούμαι (πέραν του facebook όπου ήμουν ήδη επώνυμος), μα και στις διεθνείς ιστοσελίδες όπως το Infobarrel όπου αρθρογραφώ εδώ και μερικούς μήνες με σεβαστή ανταπόκριση. Αποφάσισα να θυσιάσω την ασφάλεια της ανωνυμίας μου και να εκτεθώ άμεσα ακόμη και σε πιθανές αγωγές -έχω γράψει κάποια πολύ βιτριολικά άρθρα για τους πολιτικούς..-, για το αντάλλαγμα της ευρύτερης δυνατής κυκλοφορίας του ονόματός μου στο δίκτυο. Επιπλέον είμαι πολύ κοντά στην ολοκλήρωση και παράδοση μίας λογοτεχνικής συλλογής που έχω βάλει στόχο να ολοκληρώσω ως τις Απόκριες το αργότερο. Οπότε το όνομά μου χρειάζεται να παίζει και για τα εκκολαπτόμενα λογοτεχνικά μου πονήματα.

Η ανάσταση των Κοριών ξεκίνησε πρώτα από το facebook και έπεται συνέχεια. Στην παραπάνω εικόνα βλέπετε ότι την τελευταία βδομάδα η σελίδα τους στο fb -άρα και εδώ- σημείωσε νέο ρεκόρ επισκεψιμότητας. Σκέφτομαι και για κάποιες αισθητικές παρεμβάσεις σιγά-σιγά, ίσως αλλάξω εντελώς το τρέχον πρότυπο και βάλω φρέσκο, γιατί αφού το βαρέθηκα εγώ σίγουρα θα το βαρέθηκαν κι αρκετοί από εσάς. Μείνετε λοιπόν συντονισμένοι για μία νέα φουρνιά 100% ιδιόγραφων άρθρων, δίχως ίχνος αυτολογοκρισίας αυτή την φορά. Σας ευχαριστώ.

Read More

#281 Ένα δοκίμιο για τον Έρωτα

Ο Καζαντζάκης είχε κάποτε γράψει ότι ο άνθρωπος είναι μία σκάλα. Στο πρώτο της σκαλί υπάρχει ένα κτήνος και στο τελευταίο βρίσκεται ο Θεός. Δεν ξέρω πόσα σκαλιά υπάρχουν ενδιάμεσα. Ίσως δέκα, ίσως δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες. Αλλά ξέρω ότι κανείς δεν μπορεί να φτάσει στο τελευταίο σκαλί δίχως φιλία, αγάπη και έρωτα από ένα σταθερό σύντροφο. Τρεις διακριτές για τους περισσότερους ιδιότητες που όμως είναι και οφείλουν να είναι αλληλένδετες. Συγκοινωνούντα συναισθηματικά δοχεία. Είναι τα 3 σε 1 καύσιμα που μας κινούν την καρδιά όταν αυτή αρχίζει να παγώνει. Αυτά που κάνουν τους ανθρώπους ανθρώπους. Ίσως ο Έρως να είναι ένα άγριο ρόδο. Ένα ρόδο με ρίζες φιλίας και μυστηρίου, αγκάθια εγωισμού και κτητικότητας, και ροδοπέταλα αγάπης. Κάποιοι βγάζουν από αυτό τις ρίζες, κάποιοι τα ροδοπέταλα, κάποιοι και τα δυο μαζί. Ελάχιστοι, μάλλον, έχουν καταφέρει να βγάλουν τα αγκάθια του ώστε να φτιάξουν έναν πανίσχυρο ανιδιοτελή έρωτα με ισχυρές βάσεις, πάθος, μυστήριο και τρυφερότητα.

Δεν θα έπρεπε να είναι τόσο δύσκολο, αρκεί να τιθασεύσουμε λίγο τον εαυτό μας και τα συναισθήματά μας, και δη τον βλακώδη εγωισμό μας. Να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πέραν των Εγώ + Εσύ και ως Εμείς. Αλλά όχι μόνο ως Εμείς βέβαια. Χρειάζεται να κρατηθεί μία ισορροπία ανάμεσα στα προσωπικά μας θέλω και τον προσωπικό μας χώρο και τα κοινά θέλω. Ισορροπία που αρκετοί καταφέρνουν αλλά για λίγο. Η ισορροπία αυτή είναι εύθραυστη όταν αποσκοπεί απλώς σε μία χαλαρή ερωτική στασιμότητα. Όχι, ποτέ! Ὀτι είναι στάσιμο πεθαίνει, που έλεγε ο Ηράκλειτος. Το νόημα δεν είναι να φτάσουμε μαζί, ως ζεύγος, σε μία γλυκανάλατη ευτυχία με αγάπες και λουλούδια που τάχιστα θα εκφυλιστεί σε βαρεμάρα. Το νόημα είναι να υπάρχει μία "ερωτική άμιλλα" μέσα στην σχέση. Να κάνει ο ένας τον άλλο καλύτερο, συνέχεια. Να παίζει αλληλοβελτίωση. Αλληλοβοήθεια και αλληλοϋποστήριξη σε κάθε επίπεδο. Τρυφερότητα αλλά και ερωτικό πάθος.

Και ίσως, ποιος ξέρει, ίσως τότε το ζεύγος καταφέρει το φαινομενικά αδύνατο. Να φτάσουν, μαζί, στο τελευταίο καζαντζακικό σκαλί. Στην υπέρτατη γαλήνη και ευτυχία του ευδαιμονικού άγνωστου. Αυτό που οι θρησκευόμενοι ονομάζουν Θεό.

Read More

#280 Το κάστρο της βδομάδας

Έχω να δηλώσω παρουσία στο παρόν ιστολόγιο από τις 28 Οκτώβρη. Όχι, δεν με τσίμπησαν οι μπάτσοι στο Σύνταγμα μετά την προηγούμενη ανάρτηση με το γλυκύτατο πακιστανάκι. Απλώς υπήρξαν κάποιες αλλαγές στην ζωή μου σε αρκετά επίπεδα. Αλλαγές που περιόρισαν τον βλογοχρόνο μου, μέχρι τουλάχιστον να αναδιοργανωθώ για να τις απορροφήσω. Όπως βλέπετε πλέον δημοσιεύω επώνυμα. Το ίδιο άρχισα να κάνω και στα κοινωνικά δίκτυα και διεθνώς, όπου αρθρογραφώ εις την αγγλικήν με αντάλλαγμα ένα σεβαστό ποσοστό (60 ως 85%) των εσόδων από τις διαφημίσεις.

Η φωτογραφία αυτή του Κάστρου του Εδιμβούργου είναι αδημοσίευτη. Τραβήχτηκε από ένα φίλο που ταξίδεψε στην Σκωτία πέρσι. Λατρεύω την Σκωτία και δη τα Highlands και με την πρώτη ευκαιρία θα πετάξω να τα δω. Ευκαιρία που πιστεύω, πλέον, ότι δεν θα αργήσει.

Θέλω και καλορίζικο για το νέο μου domain www.korioi.net παρακαλώ. Πλέον δεν χρειάζεται να ανησυχώ μήπως η θεία Google μου φλασάρει μία κάρτα "ασεμνούς περιεχομένου" -ή ακόμη και να μου κατεβάσει εντελώς το ιστολόγιο- γιατί δεν με φιλοξενεί πια το Blogger. Δικτυακή αυτονομία! Εξακολουθώ όμως να χρησιμοποιώ την πλατφόρμα επεξεργασίας του Blogger αναγκαστικά, για να μην χάσω τους εκατοντάδες συνδέσμους μου.

Read More

#279 Η φωτογραφία του μήνα

Στο Σύνταγμα σήμερα δεν έγιναν ή τουλάχιστον δεν είδα επεισόδια, από τις 12 περίπου που έφτασα. Ο ήλιος έπαιζε συνεχώς κρυφτούλι. Έβγαινε μόνο για να δει τις πιο όμορφες στιγμές. Όπως η παρακάτω εικόνα.

Read More