Eit tidsfragment berre

eit rom i grønskjær, kalde murveggar

og midt imot: ei glatt flate

hengande på ein spiker, speglar den andre

meg, slik eg ser ut frå eit fjernare perspektiv

 

i dette sekundet er eg to, og djupna i rommet er større

berre tida rører på seg, eit augeblikk

og alt smeltar bort – eg såg inn i noko anna

men hjartet er fortsatt det same

Finne det ein har funne

 

Hjartet held handa

handa di greip om hjartet mitt

knuga det fast i søvnen,

let det vere ei hamn å ankre opp i

sidan verda elles er ukjent, grå og mystisk

handa di slapp aldri taket, sjølv

om blikket vandra vidare utover

til ei veksande verd

ekspanderande håp og vilje

til å vere ei brikke i det store spelet

og ein kan seie

at hjartet no har kapsla inn handa

og meir held deg enn omvendt

og strekk sine nervetrådar til brestepunktet

for å følgje deg kor enn du går

og du går

 

tilbake ligg hjartet mitt

bankar taktfast i eit heiarop

som ikkje vil stogge før heile eg

ikkje treng noko hjarte 

å fortøye meg til verda med lenger

Raude spor

det var raude spor eg følgde,

raude merke

i den gule skogen

like til grensa av verda

følgde eg merkene

som ikkje lenger hang fast i bakken

men kleba seg til sko og hender

like bortanfor verda

gjekk eg etter raude fotspor

som ikkje lenger festa seg til klede

berre

men trakk inn i huda, inn i blodet

laga ein sti frå hender og føter

og inn til hjartet

farga det raudt

slik spora eg følgde

heilt til endes

og alle spor og alle steg

smelta saman

til ein ny identitet

som no er meg

Livlinehjarte

blikk i grå bakke

vegar som vaknar i hjartet

medan lyset smalnar, flyktar

for frostnattimane utan fridom

blikk som leitar i vilske

etter vegar å vakte, elske

ein stig gjennom kratt, ei line over djup

opnande gap i grunnen pustar død

auge som møter auge

ein varme i hud mot hud

hender strekt over avgrunnsdjupet

mitt eige liv er du livlinehjarte

Tovegsmonolog

akkurat som om nokon
tenkte ein tanke
som handla om deg     no

tenkte at du er ein person
det er mogleg å tenkje på
med glede

og denne gleda kan du merke
for den går begge vegar,
om du vil eller ikkje -
tanken er ein monolog for to

tanken lever ikkje aleine,
som hjartet alltid bankar i takt med noko anna
og ikkje slepp 

sjølv der grensa mellom huda og tanken
er eit hinder for beina, vil tanken sleppe gjennom
og gleda lyse som ein sluse
den kan vandre i

Skal skal ikkje

to par nevar
- noko som ikkje er nevar
men eit blankslipt knivblad
av noko anna
enn metall

sakte roterer dei
midt i hjartet mitt,
gjer tilfeldige utfall
når eg minst anar det

skal
skal ikkje
og du

endå du ikkje veit det
er det du som er sjølve rommet, du er lufta
du er golvet og veggane
og kjensla av å vere i eit rom

så går hendene laus på kvarandre
og eg kjenner smerta
som eit usynleg knivstikk i auga
når du går frå meg

svinsande nedover vegen
som om lufta er full av konfetti
medan det som fell
er mitt eige, fresande blod

Kjærleiken er eit skjold

kjærleiken er eit skjold

syng fuglen

den vesle grøne fuglen

me alltid høyrer

rett før sola fell bak fjella

og månen endå er både ny

og rund

set skjold mellom avgrunn og håp

kvitrar fuglen,

syng ein song om kjærleiken

som er

eit skjold

for hjartet

tonane flyt som ein surrande bekk

mellom husa

den vesle grøne fuglen

er i hjartet

og kjærleiken er

berre

               er

Åkerland

å hjarteland, mitt hjarteland
du opne åkerlandskap
i mitt indre

kor du lengtar etter lyset!

kor furene strekk seg mot himmelen
i snorrette linjer,
kor dei skjuler det som er planta

til lyset og vatnet gjer si gjerning
lyftar alt fram i dagen;

noko til skrekk og åtvaring
noko til glede for verda

her kan du få vandre langs kanten
og plukke det du ynskjer

for det er ditt, alt saman
om du vil

Halv tanke

her er ikkje sollys

nok

til ein heil tanke,

her er ikkje kulde

til eit bankande hjarte

nok

å krype over, forsere

i kampen mot seg sjølv

her er sollys

for trøytte bein, men

tankane

er borte

Steinhjarteåker

eg betalar dobbelt

for eit hjarte av gråstein,

set det på utstilling - sjå

seier plakaten

ingen andre enn dei hjartelause kan sjå

sakte vinkar eg til meg

vandrande struts i gågata,

åkerfurene ligg opne som sår

heilt ned til rundkøyringa

der hjartet ein gong vart grave ut

av fjellet

stille spankulerer dei inn i plakaten,

fyller den med fjør og dans

stille spankulerer dei vidare inn i veggen

byggjer om huset

til ein dyrepark

med bur, låser seg stille inn

jungel, kviskrar eg

og steinhjartet eksploderer

utslettar heile byen

berre parken står att

omgitt av fersk, tusenårgamal urskog

Alt er ope

regnet opnar bakken
som i ei glidelåsglidande rørsle
ligg alt ope, 
me kan sjå like inn i det varme hjartet
som ligg der og pulserer,
spyttar varme bekkar rundt i terrenget,
løftar lengten opp mellom trea
som usynleg utpust

alt er ope
så me opnar oss i ekkoet, løftar ansiktet
midt i denne straumen av vatn
som ikkje har noko retning,
berre avstand

let beina gli vekk frå trygge vegar,
let hendene finne nye hender
og blikka ferske blikk
på andre sida av vulkanen

Sommarfugl i hjartet

det bur ein sommarfugl i hjartet mitt
ei mjuk venge      som lengtar
etter luft, oppdrift, draumar
den kan fly rundt i
tankar den kan fargeleggje
utan distraksjonar        ja, det bur
ein sommarfugl
i hjartet mitt, eit frø som vart planta
og vatna, ein lengt som har vakse seg stor
i denne jorda
der sommarfugllarvar kan kapsle seg inn
og kapsle seg ut
som svevande ord
i eit univers fylt av meining, det

bur ein sommarfugl i hjartet
ditt, ein som verda ikkje kan sjå

og berre du
kan setje den fri

Pust mot kinn

auge bak veggar av glas
fottrinn i grus, ein knusande lyd
knapt høyrbar

ein pust
mot eit kinn
opne auge
i forventing

noko meir
vil kome
hjartet kan kjenne det

at tida strekk seg
at verda opnar seg
at blomar blømer
nett når dei skal

og pust møter pust
varmt mot varmt
ein front på veg inn mot hjartet,
flyttar inn, fyller plassen

kor du aldri må gå --
grip det, hald det, ikkje slepp det
nei, aldri!

Reflektor

denne lengtande overflata
som speglar alt den kjem over

ukritisk plaprande
smiskar seg inn 

let seg føre ut over alle stup
utan kritikk, tom for indre medvit

vert ein reflektor for hjartedjupa
og sjølv eit djup utan lys

stemma mi forsvinn når eg opnar munnen,
hjartet stilnar først når auga vaknar

Gjennom sildrande regn

kva har du gjort
med hjartet mitt?

desse tunge skyene
den grå skodda, alt
regnet - alltid dette sildrande regnet

tenkte eg
og sank ned
i mismot

til du sendte meg eit nytt smil
lik det du sende ein gong før

og sola stråla opp
og alt regnet
        som vætte jorda
gav næring til dei små frøa
og alt berre bana seg veg
ut i lyset
og spira

som ein eksploderande vår --

Sverdet

du stakk det tviegga sverdet
tvers gjennom hjartet mitt

kløyvde det i to, og slo resten i bitar
med blodige hender
      alt var berre støv og småstein
då du tømde det ut på golvet,
sa: ikkje sjå
det er mørket som har bygd si festning

no ligg berre ruinane att
langt utanfor synsfeltet ditt 

og gjennom kroppen, der sverdet gjekk inn
er der eit korsforma arr,
du fylte tomrommet etter steinhjartet
med levande blod og musklar -

så går eg her
med forma til sverdet som eit merke
og dagslyset har inga størknande makt over meg
lenger

Millimeterbom

viss du skal reise
med rakett til månen
skal det ikkje så mange millimeter til
med feilinnstilt kurs i starten
før raketten hamnar
ein heilt annan stad

då du veik med blikket
hamna varmen i auga
så utruleg mange kilometer vekke
frå hjartet mitt
at skaden er så å seie uoppretteleg

Denne natta

eg var i ferd med å tømme hjartet
endå ein gong     vrenge det

la dei tynne solstrålane brenne
seg veg gjennom sovande vev

denne natta, som først var tåke
og eit botnlaust svelg å trø inn i

er no som ein port, ei opning
inn til ei anna verd  -  eit anna liv

Det verkeleg kalde

det ligg snø på hjartet mitt,
ein mjuk puddersnø
over hardare skare

og under der -
tela som strekk seg som fingrar
innover mot det djupe

alt dette kan smelte

det verkeleg kalde
ligg inst inne,
ein kjerne av plastisk is,
upåverka
av milde vårvindar
eller jamlege streif av lys

her trengs det eit jordskjelv
ein vulkan
ein kjernefysisk fisjonsprosess

berre ei hydrogenbombe
på storleik med eit barn i ei krubbe
kan trengje inn og forvandle
kjernen