Fem

Jul

noko veks fram

i det konsentrerte rommet

mellom oss

usynlege band i vekst,

blikk og glade ord

som små bruer

vi gjer dette felles

og noko veks, vert  sterkare;

resultatet elles er ikkje relevant –

med blikket utover

mot stjernehimmelen

og blikket nedover

langs historielinjene

veks ei visse fram i hjartet

som ei spegling av noko usynleg;

dette barnet i krybba

kom også for mi skuld

det er draumen

at verda skal møte oss

kamuflert, staseleg kledd

som ei betre utgåve av seg sjølv

likevel, eit vestlandshjarte veit

at det er regnet, den ærlege sanninga

om enn mørk og fuktig og rå

som teiknar det verkelege biletet av jula

idyllen er eit ferniss,

under det heile ligg årsak og verknad;

at barnet i krybba måtte komme

og bar med seg draumen djupt i hjartet –

 

(Fototriss)

Skatten

Kjensla eg skildrar i dette diktet, er den same kjensla som gjer at eg syns Terje Vigen er eit av dei tristaste dikta som nokon gong er skrive - han får oppleve mitt verste mareritt. Det er også den same kjensla som den som klemmer hjartet mitt saman, pressar lufta ut av lungene og etterlet meg på ein grå og tom plass når eg høyrer om gateborn som må tigge for føda - aleine og utan kjærleik, foreldre som må sjå sine eigne barn svelte ihjel, unge jenter som vert tvungne til å selje kroppen sin, forsvarslause foster som vert drepne, born som ropar etter mat langs vegane på Filippinene, foreldre som må ta farvel med sine sjuke, døyande born, familiar som vert drivne på flukt frå eigne heimar, utan håp om å vende tilbake... Lista er lang, og kunne vore lenger. Og eg veit eg er heldig. Eg har nokon som ventar på meg, og nokon eg kan ta vare på, der regnbogen endar...

eg har ein skatt

nordafor fjorden, austafor havet,

der bølgjer vert knuste

mot utemt natur

og vatnet strekk sine armar

inn i landet, der,

mellom ruvande fjell

er ein firedelt skatt – som ventar

ein skatt som lokkar attende,

dreg lik ein magnet;

og eg kjem

for lengten er stor, og

eg veit –

det er nokon som ventar

der framme

der røter er festa og vikla i saman

- min lengt, mitt håp –

der er skatten eg vernar, der er skatten

eg ser, når eg søv, når eg vaknar

gjennom dagar med slit, gjennom dagar

med glede

er det tanken på skatten, min skatt

som stør mine steg

og vender mitt hjarte

tilbake

heim –

Verditing

Han brukte all si tid

på huset og bilen og båten

og hytta

Utvida, fornya, forbetra

Høgare standard, meir komfort

Og bankkontoen – den skulle vekse

Renter og aksjar

Den høge pensjonen

- Det skulle bli mykje, ja, mykje meir

Ei natt i oktober, ei natt utan vind,

utan regn, under klare stjerner

og blikkstille vatn

Sovnar han inn – utan dramatikk

Huset vert selt, og bilen og båten

og hytta

Pengane, også dei på konto,

vert gitt bort, til Røde kors

Det einaste barna beheld,

er eit foto frå fjellturen i 1974

- den gongen han heldt rundt dei

med trygge armar

Og smilte til kamera –