Finne det ein har funne

 

Vegen det går

 

Mål

 

så mange linjer frå fortida

i stille strek

over papiret

mot forsvinningspunktet

langt der framme

vert ein veg eg kan gå

der hjartet smeltar 

inn i spora

i velsigna symbiose

stille strekar

som ei hand 

strekt ut, lyftar meg fram

mot mål

Noko å døy for

eg som har så mykje

å leve for,

dette som dyttar blodet rundt

og gir meining til det auga ser;

eg har noko å døy for,

eit nybrottsland bortanfor alt

og dette landet

lever og pulserer under huda

 

difor har menneska eg møter verdi

difor vil eg kjempe mot uretten

difor vil eg møte morgonlyset med gledesrop

difor vil eg bøye meg når det trengs

og stå støtt så sant eg kan

og gå endå ei mil

om eg må

 

for det som er verdt å døy for

er også verdt å leve for

og det verdifulle livet

har ei retning som gir ro 

til å fokusere

 

Klode #5

Det vesle mennesket - 3

balansere her

på kanten av stupet

skjelvande bein, stive auge

og tause landskap

setje seg eit mål

noko som er større

noko som kan dra ein opp

frå mørket – og til seg

som ein magnet

Vinterveg

også her må du vere
ein vandrar i vekslinga 
mellom mørke og lys
skugge og klåra
- eit steg unna morgondagen

også her må du kvile
rette auga mot dei fjerne fjella
senke ned i ditt eige hjarte
denne vissa om det som kjem
- gårsdagsskuggane når heilt hit

også her må du sleppe
grepet om banda som batt deg
fast til skogen, fjella, vatnet
verda slik du kjenner den
- sjølv i denne vinteren er hjartet ditt fritt