Treet og vinden

eg såg ein gong eit tre

det stoltaste av dei alle,

høgreist og flott, med heva blikk

i den store skogen

eg såg kor det måtte bøye seg

for vinden ei haustnatt

og vinden i vinterkulda

kor vårvinden drog det mot bakken

eg såg kor det måtte la seg forme

av det usynlege - lufta det pusta i

såg kor krokrygga og audmjuka det vart

av dette naudsynte grunnlaget for livet

eg såg ein gong eit tre

det mest audmjuke av dei alle,

bøygd og tøygd til det ukjennelege

i den store skogen

eg såg kor det smilte mot meg

let gleda skine som eit mysterium;

kjente ei undring over dette snodige

- at det først no var eit lukkeleg tre –