Oppstoda av kroppen

Eg trur på oppstoda
av kroppen, mitt skrøpelege telt
reist i kjærleik
til eit tempel, innvigd og heilag

Eg trur på oppstoda
av kroppen, mine ustadige atom
sirkulerande i bane
rundt alt anna enn det heilage

Eg trur på oppstoda
av kroppen, min vesle bustad
mitt korte sekund av æva
Ein dag skal den byggjast på ny

Eg trur på oppstoda
av kroppen, eit omvendt fall
frå jorda, som ein eksplosjon i revers
tilbake til det dei kalla “meg”

Eg trur på oppstoda
av kroppen, ein evig restaurasjon
med presise mål: Ein heilag Gud
som byggjer sitt barn på ny

Eg trur på oppstoda
av kroppen, eit nytt liv
ein ny bustad, så annleis enn denne
og fundamentalt betre

Eg trur på oppstoda
av kroppen, min kropp
min evige kropp, bygd av jord
frå Guds eigen hage

Bøn i tåke

Herre, mitt hjarte bankar

for heilt feil ting –

auga stoppar å leite

ved porten til min eigen forstand

det eg ser, er det eg alt veit

og alt eg veit kan målast, vegast

setjast på rekke innanfor næraste synsrand

og siste punktum vert ein mur;

så det eg treng, Herre,

er nye komma i teksten om mitt liv

og måleeiningar for alt dette uhandterleg store

du kallar nåde, kjærleik, tilgjeving…

og utsikt bortanfor mitt eige,

der ditt rike, nærast usynleg i tåka

kan strekke seg inn i hjartet mitt

og skape noko nytt –

Skrive seg fri

eg skulle så gjerne kunne skrive meg fri frå alle desse banda, sleppe taket, sveve av garde på vindar eg valde sjølv, vere over landskap med venlege åsar – kanskje landskap forma i min eigen fantasi – og kjenne hjarterytmen passe saman med orda og orda passe saman med bileta eg ser for meg når eg lyttar og det eg høyrer passe saman med slik eg tenkjer verda er

då skulle eg kunne rekke fram hendene, vende tomme flater opp og ta imot det som vart gjeve, samstundes som det eg sjølv gav ville kunne bygge nye byar, nye utkikkstårn mot horisontar eg no fryktar å berre tenkje på – kanskje ville vi kunne rekke hendene mot kvarandre og gripe dei utan frykt, utan dette som no legg sitt klamme mørker rundt oss og er reiskap for krefter som bryt ned – og saman opne opp dei gamle såra, studere sårkantar og djupner, og saman sy dei att på betre vis, i samarbeid om metallet utvunne frå jorda vi trør – vere euforiske vitne til ei endring, der ordet vald står utan semantikk –

i denne tilstanden vil vi kunne puste med opne lunger, og fylle auga med det som no er skjult, vere kvarandre sine tolkar – dette er mitt hjarte, skal eg seie, og du rekk fram ditt eige og seier: sjå, kor det bankar på same vis som ditt! – og innhaldet er ulikt og orda har ulik farge og bileta er teikna med ulik type maling, men vi fryktar ikkje ulikskapen; vi ser den, seier: sjå så ulike vi er, og smiler medan sola, den same sola vi vandrar under no, går ned i havet bakanfor –

og skuggen som fell er ikkje mørk og trugande, men eit venleg omriss av noko vi tør kalle venskap – eller i det minste sameksistens utan eigedomskrav til grunnen skuggen fell på –

Treet og vinden

eg såg ein gong eit tre

det stoltaste av dei alle,

høgreist og flott, med heva blikk

i den store skogen

eg såg kor det måtte bøye seg

for vinden ei haustnatt

og vinden i vinterkulda

kor vårvinden drog det mot bakken

eg såg kor det måtte la seg forme

av det usynlege - lufta det pusta i

såg kor krokrygga og audmjuka det vart

av dette naudsynte grunnlaget for livet

eg såg ein gong eit tre

det mest audmjuke av dei alle,

bøygd og tøygd til det ukjennelege

i den store skogen

eg såg kor det smilte mot meg

let gleda skine som eit mysterium;

kjente ei undring over dette snodige

- at det først no var eit lukkeleg tre –

Jul

noko veks fram

i det konsentrerte rommet

mellom oss

usynlege band i vekst,

blikk og glade ord

som små bruer

vi gjer dette felles

og noko veks, vert  sterkare;

resultatet elles er ikkje relevant –

med blikket utover

mot stjernehimmelen

og blikket nedover

langs historielinjene

veks ei visse fram i hjartet

som ei spegling av noko usynleg;

dette barnet i krybba

kom også for mi skuld

det er draumen

at verda skal møte oss

kamuflert, staseleg kledd

som ei betre utgåve av seg sjølv

likevel, eit vestlandshjarte veit

at det er regnet, den ærlege sanninga

om enn mørk og fuktig og rå

som teiknar det verkelege biletet av jula

idyllen er eit ferniss,

under det heile ligg årsak og verknad;

at barnet i krybba måtte komme

og bar med seg draumen djupt i hjartet –

 

(Fototriss)