szaraczek... akcja w dobrej sprawie

"Człowiek jest tyle wart ile może dać drugiemu człowiekowi" JPII

Kilka miesięcy temu odpowidziałam na apel Susanny z bloga http://szyjesobie.blogspot.com/, która organizowała akcję zbiórki fantów na aukcję "Tata chce żyć!", która miała odbyć sie podczas koncertu charytatywnego http://szyjesobie.blogspot.com/2016/09/tata-chce-zyc-prosba-o-pomoc-dla-michaa.html"
W założeniu fanty miały być własnoręcznie uszyte i najlepiej aby były dedykowane dzieciom. Nie mogłam więc odmówić sobie przyjemności przełączenia się do akcji i uszycia czegoś przytulaśnego. Wybrałam kolejnego długouchego.

Obserwatorzy mojego bloga zapewne pamiętają podobnego ktosia (tu). Był beżowy, mieciutki i uśmiechał się do małej Ani spedzającej długie godziny na szpitalnym łóżku. Szary i biały polar, do tego kulka silikonowa na wypełnienie, odrobina włóczki czesankowej na ufilcowanie noska i oczu oraz kawałeczek filcu na marchewkę wystarczyły na stworzenie równie mięciutkiego i miłego w dotyku szaraczka. Miał dłuuuugaśne uszy, czarny okrągły nochal...

do tego zabawny ogonek... Taką mieciutką białą kulkę - idelaną do tarmoszenia ;).

Obowiązkowe królicze skoki z rozkoszynmi paluchami...

i króliczy przysmak - smakowitą, pomarańczową marchewę...

Do szaraczka dołożyłam jeszcze kilka matrioszkowych breloków. 

Akcja zakończyła się sukcesem. Oby jej efekt był równie satysfakcjonujący jak ona sama.

rybka lubi pływać...

Moi drodzy oto ryba. Szara, miękka i uśmiechnięta. Łypie zabawnie swoimi czarnymi jak węgielki oczami i uśmiecha się przyjaźnie.
Rybkę uszyłam jako podarek dla dwuletniego Iwa. Ponieważ trafiła już do nowego opiekuna, mogę zaprezentować ją "światu". Od mamy Iwa wiem, że zaraz po rozpakowaniu paczki rybi przyjaciel znalazł bezpieczną przystań w ramionach małego chłopca.  Muszę przyznać, że cieszy mnie to przeogromnie!

Rybka powstała na podstawie wykroju zamieszczonego w magazynie Pretty Toys z 2009 roku - może być przytulanką, a także czymś w rodzaju podusi. Do jej uszycia wykorzystałam miękki termo flausz w dwóch kolorach. W pierwszej kolejności pozszywałam płatwy boczne i płetwę ogonową oraz środek grzbietu. Do tego elementu przypięłam szpileczkami prawą do prawej a następnie przyszyłam - płetwy i jasny brzuch pozostawiając jedynie niewielki otwór na wywinięcie. Powstały w ten sposób większy element wypełniłam kulką silikonową, a następnie zaszyłam otwór.
Jako, że dzieci testują świat przez zmysł smaku, to wolałam nie kusić losu i oczy zamiast plastikowych guziczków, które łatwo odgryźć i połknąć - ufilcowałam z włóczki czesankowej. Podobnie zrobiłam z rybim uśmiechem. Z uwagi na to, że tym razem maszyna odmówiła współpracy większość elementów szyłam ręcznie. Nie było to specjalnie trudne ponieważ termo flausz ręcznie szyje się szybko i sprawnie.

I jak Wam się podoba ten rybi przytulaśny przyjaciel?

Potrzebne materiały:

- dwa kolory polaru/ termo flauszu - w tym przypadku szary ok 25 cm, jasny beż ok 18-20 cm

- kulka silikonowa do wypełnienia 

- kępka włóczki czesankowej do nafilcowanie oczu i uśmiechu lub kordonek do haftu.

made by Thimble Lady w oparciu o wzór z magazynu Pretty Toys z 2009

króliczek dla Ani...

     Idąc za ciosem akcji w dobrej sprawie dołączyłam do kolejnej. Jeśli efekty pracy moich rąk mogą rozjaśnić czyiś szary dzień i przynieść choć odrobinę radości to zabieram się za realizację.
Tym razem uszyłam króliczka dla ślicznej, maleńkiej Ani.
Kim jest Ania? Małą księżniczką, której zła czarownica "podarowała" okrutny dar - glejaka mózgu. Ale Ania dzień po dniu dzielnie walczy.

https://www.facebook.com/Ania-nie-dam-si%C4%99-rakowi-chc%C4%99-stan%C4%85%C4%87-na-dwie-nogi-225524554489100/?fref=photo

Ta mała księżniczka niczym Alicja w Krainie czarów polubiła długouche zwierzaki. Chcę wierzyć, że potrafią one przynieść szczęście i sprawić cud. Dlatego nie omieszkałam uszyć dla niej królika dobrych wiadomości. Nie jest biały, nie ma kraciastego kubraczka i zegarka w łapce za to jest mięciutki, milutki z okrągłym ogonkiem, długimi uszami gotowymi wysłuchać dziecięcych smuteczków, z palczastymi skokami i lśniącymi oczami, w których odbija się cały świat. Wielgachne uszy przyszyłam bardzo mocno, bo mam nadzieję, że problemy z oczkami Ani są tylko przejściowe i pewnego dnia ta mała księżniczka zobaczy futrzaka i wytarmosi za uszy - bo on tylko na to czeka...

Królik w pełnej krasie - z przodu...

i z boku...

i z tyłu...

i z góry...

i z dołu :)

Z marchewką, soczystą i bardzo pomarańczową...

króliczka dla małej Ani - made by ThimbleLady

akcja w dobrej sprawie...

     " Ten, kto chce pozostać w dobrym zdrowiu, powinien unikać smutnych nastrojów i zachowywać radosny umysł."  - Leonardo da Vinci

Proste i trudne zarazem…

Gdy nadchodzi choroba, gdy zabiera siły, niszczy porządek naszego małego świata trudno zachować pogodę ducha. Jeszcze trudniej jest gdy choroba dotyka tych najmniejszych…

Ale może na przekór wszystkiemu spróbować choć na chwilę przywołać dobry nastrój i szczery  uśmiech?! Czy się uda pewności nie ma, ale przynajmniej spróbować zawsze warto.

     I taki właśnie cel miała akcja zorganizowana przez jedną z członkiń grupy Poznań Szyje. „Zbiórka uszytków dla dzieci ze Szpitala Onkologicznego ”, a konkretnie dla jednego z oddziałów  Kliniki Onkologii, Hematologii i Transplantologii Pediatrycznej w Poznaniu. Trzydzieścioro dzieci w wieku do 5 lat boksujących się z bardzo trudnym przeciwnikiem jakim jest rak, przebywa czasem długimi tygodniami w szpitalnych salach, które na czas leczenie stają się ich drugim domem. I cóż z tego, że są czyste, kolorowe, czasem ładniejsze niż pokoje w rodzinnych domach... ale domem nigdy nie będą...

Nie mogłam nie dołączyć do tej akcji. Z bawełnianych, kolorowych łatek uszyłam dwa podarki – dla dwóch małych bohaterów. 

Dla Niej lawendowego przyjaciela (wzór na podstawie znalezionego bezpłatnego wykroju w necie), który trzepotem skrzydeł ma przegonić dziecięce smuteczki. Jest mięciutki, kolorowy, a na czubku łebka ma zabawne, zakręcone czułki. Uśmiecha się przyjaźnie, a jego błękitne oczęta radośnie spoglądają w szczęśliwą przyszłość. 

Dla małego żeglarza, marzącego o dalekich pełnych przygód podróżach uszyłam poduchę. Czerwona łódka na spokojnym morzu płynie do krainy dobrych wiadomości, a nad nią unoszą się niesione przez ciepły powiew wiatru mewy. 

Podarki zostały przekazane dzieciom na oddział. Każde z nich z puli kolorowych przytulanek wybrały sobie te, które najbardziej przypadły im do gustu. Było zdziwienie, ale było też sporo radości. Jak napisała do nas przebywająca w tym czasie ze swoim synkiem na oddziale - "Sprawiłyście naprawdę ogromną radość dzieciakom, miło było patrzeć na ich niekłamany zachwyt z podarowanych prezentów. W imieniu swoim i innych mam baaardzo dziękuję" . 

A więc warto było!

poduszka i motyl przytulanka - made by ThimbleLady

bociania czapa...

Mimo wiosny w przyrodzie u mnie nadal brak nowej energii, która z tą wiosną miała przyjść. Miała i nie przyszła! Owszem - zachwyca mnie soczysta zieleń traw i kolorowe kwiaty. Cieszą ciepłe promienie słońca, ale... No właśnie zawsze musi być jakieś ale... Moje akumulatory nadal wyczerpane.
Z tego wiosennego letargu ostatnio wyrwał mnie popołudniowy telefon od chrześniaczki z prośbą o pomoc w przygotowaniu dla jej synka szybkiego przebrania na przedszkolne przedstawienie. Ten fakt wymusił pełną mobilizację sił. Dodam, że miało to być ptasie przedstawienie, a więc i inspiracji należało poszukać wśród ptactwa właśnie. Za oknem tylko gołębie, wrony, czasem jakaś zbłąkana sroka przefrunie. Przyznam, że gołębi nie lubię za bardzo. Oczwiście są piękne okazy i rozumiem miłośc do nich, ale kiedyś naczytałam się o obrzeżkach gołebich i od tego mementu omijam je szerokim łukiem - czyli piękne są, ale tylko z daleka! Na krakowskim rynku albo na Placy Świetego Marka w Wenecji nie czułam bym się raczej zbyt komfortowo J

Wracając do przebrania. Po przeglądzie zawartości pudła z tkaninami i szybkiej burzy mózgów zdecydowałyśmy z chrześniaczką, że robimy najbardziej chyba polskiego ptasiego zwiastuna wiosny - bociana. Piękny on i dostojny. Długie czerwone nogi i silny dziób to jego znaki rozpoznawcze. Biały golf i czerwone spodnie są na stanie. Wystarczy więc zrobić skrzydła z tektury i czapę z dużym dziobem. Mi w udziale przypadło wykonane bocianiej czapy. W ruch więc poszły nożyczki, nici i kawałki materii. Najpierw uszyłam bazową czapkę z białej, grubej dzianiny. Zbyt cienka i lekko dziana nie nadaje się, bo nie utrzyma sporych rozmiarów dzioba, a właśnie wielki dziób miał tu być najważniejszy. Jak już czapa była gotowa z tektury zrobiłam dwuczęściową konstrukcję, którą obszyłam miękkim, czerwonym polarem. Boki górnej i dolnej części połączyłam, aby za bardzo się nie otwierały. Pozostało przyszycie sztywnego dzioba na przedzie czapy. Tu już tak prosto nie było niestety i trochę musiałm sie nagimnastykować, aby dziób znalazł się we własciwym miejscu. Całość dopełniły oczy z kawałków filcu.

Bociania czapa została zaakceptowana przez młodego człowieka, który w niej ma wystapić. Teraz już tylko scena, brawa i sława ;).

bociania czapa - made by ThimbleLady

aksamitna torebeczka dla małej elegantki...

     Pewna mała dama gustująca w stylu vintage potrzebowała do swojej kolekcji małej torebeczki. Takiej zwyczajnej-niezwyczajnej, w której mogłaby chować swoje skarby wychodząc na spacer z mamą, wybierając się w odwiedziny do babci czy na spotkanie z koleżanką ;). Pierwszy problem - jaki materiał wybrać? Filc? Tkaninę gobelinową? Sztuczną skórę? Kolejny - forma torebki - czy uszyć ją w kształcie portmonetki zamykanej na metalowy bigiel? A może kolorową listonoszkę?

Po dłuższej chwili i przerzuceniu kilogramów materiałów i dodatków, ostatecznie zdecydowałam się zmierzyć z torebką na kształt sakiewki z okrągłym dnem. Aksamit w kolorze butelkowej zieleni o głębokim odcieniu, materia miła w dotyku wydawały się być idalne. Do tego dobrałam pięknie zapleciony, sznurkowy guzik, ozdobiony błyszczącą cyrkonią i podszewkę bawełnianą w "zdziwione" sowy. W końcu to mała dama - musi więc być mniej poważnie. W podszewce oczywiście doszyłam kieszonkę na drobniejsze przedmioty.

Co do samego wykonania. - Niby takie maleństwo o nieskomplikowanej formie, a zajęło mi sporo czasu i odrobinę nerwów przy okazji. Po pierwsze -  jako że to aksamit, to podczas krojenia i szycia maleńkie zielone "kłaczki" obklejały skutecznie mnie i wszystko wokół. Ponadto jak usztywnić aksamit? Przykleić flizelinę? - jak dla mnie niewykonalne, bo włos kładzie się pod wpływem nacisku i temperatury. Może więc choć usztywnić podszewkę? A jakie zapięcie zrobić aby dziecko sobie poradziło z otwieraniem i zamykaniem? Wciągnięty w tunel sznurek można by oczywiście wiązać, ale małe dziewczęce łapki nie opanowały jeszcze tej sztuki idealnie. Zrobiłam więc coś na wzór ósemki z kawałka sznurka., który ozdobiłam eleganckim guziczkiem. Z perspektywy czasu przyznam, że to był jeden z tych szalonych pomysłów. Bo jak połączyć w ósemkę sznurek bawełniany, który rozplątuje się przy każdym niemal ruchu? Ani go opalić nad ogniem, ani łatwo zeszyć. Potraktowałam więc końcówki delikatnie klejem, który po wyschnięciu połączył rozdzielające się włókna, a następnie połączyłam je przy użyciu igły i nitki. Przez otwory przełożyłam oba końce sznurka torebki. Na końcach zrobiłam supełki aby "ósemka" nie spadła przy mocniejszym pociągnięciu. Uff i z ulgą skończyłam i szycie i pisanie :).

torebeczka - made by ThimbleLady

dziwaczna żaba...

     Dawno temu  w ulbionym sklepie z tkaninami zakupiłam nieco ponad pół metra zielonego termoflauszu. Ot tak, bez pomysłu na jego wykorzystanie - niestety czasem tak mi sie zdarza :). Ale po miesiącach leżakowania w kartonie nadszedł jego czas.
Na początek uszyłam z niego ropucha (tu).
Potem wykroiłam dwie pary kapci (tu).
Nadal jednak pozostały sporej wielkości skrawki, z którymi postanowiłam ostatecznie się rozprawić. I tak oto powstała wielkooka, wielopalczasta mięciutka żabia przytulanka. Ponieważ po opublikowaniu zdjęć ropucha kilka osób zwróciło mi uwagę na smutny wyraz jego lica - zdecydowałam, że ta będzie uśmiechać się radośnie. Ma więc haftowany uśmiech i wielkie filcowe źrenice. Ponadto wyposażyłam ją w ruchome górne łapki zakończone krągłymi paluchami. Czy to zielone "coś" przypomina żabkę?

Daleko jej do żabiego ideału piękna, ale za to lubi dziarsko podskakiwać. Dlatego szybko zmieniła miejce zamieszkania. Przeniosła się do małej Basi - córeczki mojej przyjaciółki i razem z nią miło spędza czas. Basi bowiem absolutnie nie przeszkadza jej nieco dziwaczna fizjonomia.

hand made by ThimbleLady