Heh...

Od przyrośnięcia do krzesła uratowała mnie dzisiaj Daniela, wywlokła mnie z domu. Jak się ubiera Wojowniczka na spacer? Wskakuje w buty na obcasie i torebkę (w końcu piękna pogoda, lans się liczy i wygląd zewnętrzny), po czym, zamiast szlifować bruk, udaje się na sześciokilometrowy spacer wyżwirowaną ścieżką wzdłuż Manchester Canal. Potem ulega namowom ('- To co teraz robimy?' '- Dobrze, namówiłaś mnie!') i idzie do pubu, skąd dzwoni po męża wracającego z pracy, że skoro ma po drodze, może zabrać Wojowniczkę do domu... A teraz Wojowniczka kwiczy z otartymi stopami, ale zaraz zaloguje się do Margonem i zapomni o bólu ;-)

To jest mój ulubiony pub, 'The Stag', czyli po naszemu 'Jelonek' (zdjęcie z tyłu budynku, bo z powodu otartych stóp nie miałam chęci biegać wokół):Kiedyś muszę się wybrać z aparatem do środka, tam jest prawdziwy, tutejszy klimat i nie chce się wracać do domu. Jeszcze zdjęcie szyldu:A że nie robiłam zdjęć na spacerze wzdłuż kanału, zatem zdjęcia z poprzedniego spaceru, znad Mersey, peryferia Warrington:Poszliśmy z Kubą sprawdzić, czy da się tam gdzieś popływać. Nie da się :-(

...a może piękne to jest, ach, miasteczko, ach, i nawet miłe...

Blogowa koleżanka zaraża mnie różnymi dziwnymi rzeczami, ostatnio piosenką 'Do przyjaciół gówniarzy'. Chodzę teraz i nucę, szczególnie wers, który zacytowałam w tytule. Siłą rzeczy zaczęłam go dopasowywać do okoliczności. Zatem dzisiaj - Warrington na zdjęciach i w opisach.

Chyba już dawniej pisałam, że Warrington to dziura. Dwustutysięczna, ale dziura że hej! Składa się z malutkiego centrum, które kiedyś było przemysłowe, dwóch dworców kolejowych i jednego autobusowego, hektarów dzielnic robotniczo-zasiłkowych, a także kilku takich lepszych, dla ludzi z middle class. Podobno mieszkał tu też facet, który ostatnio zamordował polską bizneswoman, ale uchwyciłam tylko kątem ucha w wiadomościach i nie starałam się wnikać dalej. On zdaje się mieszkał w bogatszej dzielnicy...

Samo centrum to kiedyś były fabryki, obok upchnięto jakoś Town Hall. Jest to zwyczajny budynek, sam w sobie niczym się nie wyróżnia, ale za to jakie ma ogrodzenie!(Zdjęcie pochodzi z Wikipedii, jakoś zapomnieliśmy uwiecznić ten szczególny zabytek)

Tu kiedyś były fabryki:Cały kwartał miasta po prostu zburzono i zbudowano od nowa. Widoczne na zdjęciu powyżej kolumny nazywają się 'Guardians'. Czego pilnują, nie mam pojęcia... W tle widoczna brama do 'Golden Square', dużej galerii handlowej, w której jest dokładnie to samo, co wszędzie na Wyspach - Maks&Spencer, Debenhams, Boots, Next, Starbucks i takie tam inne. Zatłoczona jest w łykendy i w porze lanczu, poza tym chodzą po niej staruszkowie, matki z trojgiem dzieci w wózkach, czasami ja. Alicja, Szalony Kapelusznik i Marcowy Zając lancz jedzą często w towarzystwie smakoszy makdonalda. Na tym zdjęciu we własnym gronie, bez Kota z Cheshire:Bo Warrington leży właśnie w hrabstwie Cheshire, ojczyźnie Uśmiechu bez Kota :-)

Powyższe zdjęcia to ścisłe centrum, składające się naprawdę z kilkunastu coraz węższych uliczek. To jest jedna z dwóch głównych:Najbardziej zszokował mnie fakt, że o godzinie siódmej wieczorem środek miasta wygląda jak wymarły, jak po zagładzie nuklearnej... Ludzi można wtedy spotkać w handlowo-rozrywkowym Gemini Park na peryferiach, w pubach lub w parkach. W ścisłym centrum nie ma nikogo!

A tu jeszcze dworzec autobusowy, całkiem nowoczesny:A potem zaczyna się już tak:Następnie przez jakiś czas jest bardzo nieciekawie - najbliższe centrum miejsca to po prostu ulice smętnych szeregówek i nowo postawionych budynków mieszkalnych, i wszystko to z czerwonej cegły. Poza centrum praktycznie nie ma żadnych sklepów i punktów usługowych. My mieszkamy w budynku utrzymanym w podobnym klimacie, co te poniżej:Nasza ulica nie jest szczególnie ciekawa, takie sobie zwykłe miejsce. Kilkaset metrów dalej przejeżdża się przez most nad kanałem:...i już się jest w Stockton Heath, obecnie dzielnicy Warrington:Powyższy mostek i Bridgewater Canal to też Warrington. Im dalej, tym jest lepiej, te kaczuchy pływają również w Warrington, w Appleton Reservoir:W podsumowaniu - Warrington to nie jest najpiękniejsze miasto świata i dzieje się tu niewiele. Gdyby rozwinąć tytuł dzisiejszego posta: '...i niełatwo jest w nim złapać nawet kiłę...' - hmmm, podobno w jednej dzielnicy, w Orford, jest bardzo nieprzyjemnie i lepiej tam nie chodzić po zmroku, a najlepiej nie mieszkać. W Orford, ze względu na niskie ceny, wynajmuje domy wielu Polaków. Jest tam jeden z dwóch sklepów z polskim jedzeniem - właściciel mi mówił, że regularnie wybijają mu szyby i niszczą samochód... Jednakże tu, gdzie na razie żyjemy, jest całkiem nieźle. Do kaczuszek mamy 20 minut piechotą, a do takich miejsc, jak na poniższych zdjęciach, z 10-15 samochodem. Sąsiedzi czasem wrzeszczą po nocach, ale gdzie nie wrzeszczą? Za to jest zielono, w miarę czysto i blisko do naprawdę fajnego pubu z dobrym piwem i muzyką. W mieście i okolicy jest 16 parków i minirezerwatów przyrody. Można godzinami jeździć na rowerze, nie używając szos, tylko tak zwanych footpaths, ścieżek spacerowych. Jeśli chodzi o brak rozrywek kulturalnych - nie przesadzajmy. W Polsce wieczory najczęściej spędzałam w domu lub ze znajomymi. O, znajomi - tych brakuje najbardziej, ale powoli zaczynamy sobie z tym radzić. Gdyby mi kazano wybierać - Bielsko, Wrocław czy Warrington, niewątpliwie rozterkę sprawiłby mi wybór między Bielskiem a Wrocławiem. Tymczasem jednak nie mam tej możliwości, a Warrington jako miejsce do życia oceniam bardzo dobrze.

Wireless 107.2 FM

Ania Jednoskrzydła zaraziła mnie wielobarwnymi przecierkami. Zrobiła przyspieszony kurs, przeczytałam w czym rzecz i spać nie mogłam w nocy, bo nie miałam na czym ćwiczyć. Rano mnie olśniło - jakiś czas temu kupiłam skrzynkę na alkohol (made in China, ooooszywiście) i upchnęłam w kącie. Nie wiedziałam, jak ją ozdobić, bo na środku wieczka ma wyrżniętą dziurę w kształcie flaszki. Zabrałam się za to przecieranie i upaćkałam wokół wszystko jak leci. Tak wyglądają paznokietki prawdziwej damy:Skrzynkę zaprezentuję, jak wyschnie lakier, tymczasem chciałam o czymś innym...

Zazwyczaj podczas rękodzielnictwa słucham radia - że niby w ten sposób uczę się tutejszego języka. Dzisiaj też słuchałam, chociaż nie skupiałam się na niczym szczególnym, od czasu do czasu wpadała mi w ucho jakaś piosenka. W pewnym momencie rozpoczął się blok reklamowy, przy którym zazwyczaj wyłączam uwagę i tylko na skraju świadomości rejestruję coraz to bardziej irytujące brzmienie reklam. Reklamy leciały te same co zawsze, tym razem wsłuchałam się w głos starszego pana, który rozwlekle coś klarował. Słyszałam go wcześniej, nie miałam jednak pojęcia, o czym mówi. Dzisiaj zrozumiałam. Pan, mianowicie, powiedział, że ma na imię Wes, jest w podeszłym wieku, a obecnie czasy takie ciężkie... Nie chce być ciężarem dla familii i dlatego już teraz troszczy się o swój dalszy los. Wykupił zatem usługę pogrzebową pre-paid i może spokojnie patrzeć w przyszłość.

Tak mi jakoś dziwnie. Ja rozumiem, że wszyscy chcą z czegoś żyć, właściciele zakładów pogrzebowych także. Ale reklamować tego typu usługę jak połączenie telefoniczne z przedpłatą, to jednak brzmi strasznie.

No, ale okazuje się, że słuchanie radia jest całkiem skutecznym sposobem nauki języka :-)

Moore Nature Reserve

Jak ja lubię wiosnę! I ładną pogodę, żeby nie było wątpliwości. Wczoraj pogoda akurat była cudowna, dzień już jest długi, po Kuby powrocie z pracy wybraliśmy się na spacer. Niedaleko, z pięć minut jazdy samochodem.

Tutaj należy się parę słów wyjaśnień. Warrington leży nad rzeką Mersey. Powstało jeszcze w czasach rzymskich i saksońskich, ale rozwinęło podczas Rewolucji Przemysłowej. Miała tu znaczenie obecność żeglownej, choć kapryśnej rzeki, bliskość portowego Liverpoolu i przemysłowego Manchesteru. Przez Warrington przeprowadzono dwie znaczące magistrale kolejowe, wykopano kilka żeglownych kanałów i pobudowano fabryki. Przemysł rozwijał się szczególnie w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX w., i był to ten najbardziej uciążliwy i najcięższy z ciężkich: produkcja stali, tekstyliów, ogólnie przemysł chemiczny i jeszcze jakieś tam drobiazgi. Obecnie, jak w całej Wielkiej Brytanii, warringtoński przemysł jest w zaniku, jednakże po czasach jego prosperity w spadku zostały połacie zdewastowanych terenów.

I tu właśnie chciałam zgrabnie nawiązać do Rezerwatu Moore. Mianowicie na tym terenie jeszcze kilkanaście lat temu wydobywano piasek, częściowo stanowił także miejskie wysypisko śmieci. Wysypiska znam z autopsji, nie będę się wdawać w szczegóły i oszczędzę czytelnikom zdjęć...

A wczoraj spacerowaliśmy po byłym wysypisku:W miejscu odkrywek po piaskowni obecnie jest kilka jeziorek. Na nich i na przylegających, podmokłych i zalesionych terenach, żyje obecnie 131 gatunków ptaków! Ornitologiem nie jestem, ale widziałam kilka gatunków kaczek, ptaszydła które znam jako 'kurki wodne', łabędzie i gąski balbinki:Kuba nakręcił filmik, jak gąski nadają na dwa dzioby, dźwięk jest słyszalny:

Chcę również zaznaczyć, że Rezerwat Moore to nie jest lokalny ewenement. Większość uprzednio zdewastowanych miejsc jest obecnie zamienionych w rezerwaty lub w trakcie rekultywacji.

Marzy mi się, aby podobny los spotkał składowisko 'Żelazny Most'. Hmm... Temat jakoś szczególnie mi znany, pracę dyplomową z grubsza o tym pisałam.

Z oślim uporem wracam do barana

Nie umiem go sobie wśród rzeżuchy wyobrazić. Zresztą, mimo że rzeżucha nieodmiennie kojarzy się z Wielkanocą, tutaj jest to li i jedynie zielenina. O, proszę, pakowana w plastikowe kubeczki, rośnie sobie sympatycznie i prawie codziennie zasila moje śniadanie:Kiedyś byłam dociekliwa i sprawdziłam, to tak naprawdę nie jest 'czysta' rzeżucha, a mieszanina rzeżuchy i rzepaku. Mnie to nie przeszkadza.

No, ale kamienny baran w tym plastikowym kubeczku jakoś mnie nie przekonuje. Postanowiłam być konsekwentna - kamienny baran na kamiennych jajach ma siedzieć w kamiennej roślinności. Zmalowałam sobie 'drzewko szczęścia' z miedzianego drutku i kamyczków z rozerwanego naszyjnika:Niestety, nie umiem teraz tych elementów skomponować w jakąś przyjemną całość. Bo przecież nie w koszyku :-(

Pogoda mnie nieco zaskoczyła. Wczoraj było przepięknie i słonecznie i zrobiłam to, czego Ciotka nigdy nie robi - poszłam na SAMOTNY spacer. O ile nie przeszkadza mi samotne przebywanie w domu, łazić samotnie nienawidzę. No, ale nie dało rady wytrzymać, pogoniłam w tę wiosnę i oczywiście zapomniałam aparatu! Heh. A wokół tyle żonkili, że aż oczy bolały. Dzisiaj za to od rana było beznadziejnie, więc zabrałam się za odgruzowywanie nory i nie rozglądałam po świecie. Nagle zadzwoniła Daniela, że idzie do mnie. Hmmm... Wyjrzałam przez okno i okazało się być nieźle. Poszłyśmy na spacer, ja tym razem z aparatem. Jak można było przewidzieć, zaraz przyleciała chmura i bezlitośnie zawisła nad nami. Kiszka, nie dało rady robić zdjęć, to jedyny, mizerny łup:(Oczywiście nie należy sądzić, że to jedyne żonkile w okolicy, to jedyne, które złapałam we względnym słońcu.)

I jakby ktoś miał wątpliwości, czy Warrington to wioska:Oto są krowy warringtońskie, prawdziwe, dużo ryczą i mało mleka dają. Nie jest to centrum, niemniej jednak do rubieży jeszcze kawał drogi. Warrington ma ok. 200 tys. mieszkańców, mniej więcej tyle co Bielsko-Biała. Centrum 'miasta' składa się z trzech ulic na krzyż, można je obejść w 10 minut. Pozostałą część stanowią hektary szeregówek z czerwonej cegły. Nie skarżę się, okolica jest całkiem ładna, mnóstwo parków i miniaturowych rezerwatów przyrody. Poza tym blisko w góry i nad morze, a jakby tego było mało, to w pobliżu znajdują się całkiem spore miasta - Liverpool i Manchester. Jak dla mnie, prowincjuszki, to aż nadto.

Przeglądałam sobie portal GW...

...i znalazłam notatkę o moim obecnym mieście! Nie rozumiem jedynie, dlaczego tekst jest okraszony pocałunkiem Madonny i Britney Spears 8-]

Aaa, i dlaczego na głównej stronie GazWyba Cheshire jest napisane z błędem?

Nieważne. Jutro lecę na Bank Quay zobaczyć i może obfotografować :-)