68& 69; Scheel

Ik keek werkelijk scheel van de pijn. Lam ervan. De pijn in de holtes was amper meer te dragen en ik besloot dat het klaar was. Want alle informatie op het wereldwijde web vertelde mij dat ik moest uitzieken maar dit schoot niet op. Soms is snot ook gewoon snot en wil het niet weg. En dit trok ik niet. " ome dokter, het maakt me niet uit wat potverdeurie, maar dit moet ophouden" . En zo kreeg ik een pijstillingsvoorstel en wat hielp het hee. Net even anders dan wat ik al had. En andere neusspray. Wat fleurde ik op. He, he...Na een week bij vlagen kromliggen van de pijn tot alleen maar was dit een verademing. Dit had ik echt even nodig.

Mijn blogje schoot er natuurlijk wat bij in. Tussen de narigheid door wist ik een tweede bloemetje te produceren. Hij is al wat minder " mank" dan de eerste versie. Dus dat wordt nog wel eens wat! En het vestje is ook alweer een stukje verder. Katoen is toch ook wel heel fijn om mee te breien. En wat zal het 't dametje in kwestie goed staan..

Je moet het een keer meegemaakt hebben.

Ik merkte dat het kleedje wat vatbaar was voor vlekken. En het moet gezegd, dat zag er niet bepaald florissant uit. In het kader van; je moet het een keer gedaan hebben, besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en het geheel met een tinnetje verf, tegen de gebruiksaanwijzing in, toch in de wasmachine te gooien. Het moest egaal groen worden maar het werd...euhh....seventies....vlekkerig. Want ja, het kleedje zat als een ...pier in een potje. Net als dat je vroegahh een lapje stof verdeelde in stukken geplooide stof met daaromheen een elastiekje, om het daarna te verven of met verdunde bleek te behandelen en het dan in de vorm van een stropdas aan je vader te geven voor vaderdag. Ja, dat gevoel kreeg ik er wel een beetje bij, zeker toen ik besefte dat ik het verkeerde wasprogramma uitgekozen had en het geheel alsnog een voorwas doormaakte. Nu begreep ik waarom dat niet moest. De verf bleef te lang op een plek hangen. Al doende leert men, ik vond het resultaat wel lollig. Je moet er wel van houden maar ik denk dat het goed komt. Wellicht dat ik morgen nog een tinnetje scoor. En ja, hartelijk uitlachen is toegestaan.
Deze activiteit vormde dag ....8!


Dag negen was vandaag en ik besloot dat ik niet langer enkel aan de sjaal ging werken maar mij ook ging richten op deze lollige Tekkel uit mijn o zo mooie HEMA-boek. Ik zit nog in de fase " proeflapje. Maar hier alvast een voorproefje.

Slofjes

Het was een uitdaging, dit project. Het breien van sloffen voor den kabouter. Ik had er hooguit 50 gram wol voor nodig en besloot appelgroen katoen te gebruiken.
Waar de eerste van het stel nog wat moeizaam tot stand kwam, samenbrei en dubbele mindering zus en 3r samenbr. zo, (mijn breihandboek wijkte niet van mijn zijde), ging de totstandkoming van de tweede ging als een trein. Die kabouter zou deze winter kekke warme voetjes hebben, al zeg ik het zelf. Nou ja, niet zo kek dat ik deze gelijk weg zou geven. De tweede uitgave denk ik wel en ik heb al een bestemming. Lot heeft het licht gezien en laten het schijnen over de kindervoetjes-wereld deze winter.
Nu waren ze zojuist af, zonder pomponnetjes die er eigenlijk bij horen maar bij een poging tot het maken van die dingen in dwergformaat, raakte ik enigszins, ongeduldig. Neen, dat proces ging ik niet nog drie keer doormaken. *skip*.
Helaas snurkt kabouter nog, net als alle andere bewoners van dit huis zo ongeveer. Dus een foto van hem MET de slofjes komt een andere keer. U moet het doen met de zoethoudertjes.

Waaaaaaaaaaaaaat breien we vandaag?

Vandaag breien we ....een babytruitje uit het blad Ariadne, jaartal 1990.

Een prachtig jaar, ik weet het nog goed, ik was nog maar vijf jaren jong. En in dat jaar brachten ze hele mooie handwerkbladen uit waarvan deze er een was...Ja ja....

Terug naar het nabije verleden; Mijn Phildar-brei-projectje sneuvelde namelijk toen ik op het punt "raglan"uit kwam. Wederom vielen er steken van mijn naald af. story of that project, ik zag hierin een patroon en besloot het geheel, weliswaar onder luid protest, eindigend met de breinaalden vier meter verderop, uit te halen.

Zucht.

Maar goed, ik liet het er niet bij zitten en toen ik dus in de kringloop was, spotte ik allerhande Ariadnes en kon ik mijn slag slaan. Conclusie die ik naar aanleiding van het laatste fiasco wel kon trekken was: je moet eigenlijk een blad hebben met leuke patroontjes, of een boek.

Want op internet speuren naar breipatronen kost veel tijd. En de Engelse versies zijn voor mij nog een brug te ver. En zowaar, na deze overpeinzing de dag ervoor, werden deze bladen, vol met patroontjes voor kindertruien en vesten, mij in den schoot geworpen. Het moest zo zijn.

En zo zette ik, zonder eerst een proeflapje te fabriceren, had ik geen zin in, sorry...brei-goeroe's, weer een aantal steken op voor dit nieuwe patroontje. En waar het me nog wat onduidelijk was, raadpleegde ik mijn fantastische handwerk-map. Van alle markten thuis...

Mijn "bretonse streeptrui"begint al aardig vorm te krijgen. Ik zit al wel bijna op 25 centimeter trui dacht ik zo. We gaan het nog even nameten. Ik ben nu al trots na het fabriceren van zulke mooie strepen in mijn breiwerk.

Ik kneutel nog even aan op de vierkante meter...

Beentjes op de bank

Jammer dat ik ze er zo weer af mag halen om het hondje uit te laten... Laat mijn dikke vest een troost zijn want machtig, wat is het koud. Koud was het helemaal toen ik na zessen vanuit mijn werk afgezet op het station door een collega, wintig keer langs de fietsrekken sjokte, op zoek naar onze (nog) weinig opvallende omafiets. Laat het "nog"ook maar weg want omafiets is niet meer.

Ik weet dat bij het station stallen risico's met zich meebrengt maar feit blijft dat het mijn fiets was.

Dus toen maar de bus. Met rode neus warmde ik voor een van de hopelijk weinig

e keren een kant en klaar gerecht op. Halverwege het gerecht walgde ik zo van de smaak, textuur en geur dat ik bijna alles weer vanuit mijn maag retourneerde in het bakje. Drie keer door mijn neus ademhalen en de andere kant op kijken was

voldoende om dit niet te laten geschieden.

Dan maar focus op het goede. Want want want..... we hebben een stoffenwi

nkel op 5 minuten afstand lopen gekregen!

Niet zo leuk voor de portemonee misschien. Lucky Pee dat ik altijd even in de opruimingbak loer.

Zo vond ik een uh, ja, wat voor groen noemen we het, donkergroen, mosgroenig ribstofje. Daar zag ik toch wel een skeetig broekje of iets van die aard uit komen. Vergeef me de beroerde foto. de telefoon was de dichtstbijzijnde optie. En je ziet hem al een beetje op de achtergrond

de aandacht opeisen. Deze stof vond ik voor mezelf wel wat. Bloemen, grote kleine, grove fijne. Ze lonken altijd naar me. Dus ook deze ging over in de orde van Lotje. 2,- per meter.

Kon ik het niet om laten.

En zo stuitte ik ook nog voor een onzinnig prijsje in de Vuh en Duh op een paars dekbedovertrek met wederom prrrrrrrrrachtige bloemen. Nu hebben wij een groter dekbed dan 140 cm breed, anders was dat echt niet goed gekomen. Maar ik dacht, daar kan ik vast wel iets anders op fabriceren. Wat, is nog even een vraag.. Zo, en nu ga ik even met het hondje een ommetje om. Om vervolgens weer even een slag te slaan met mijn breiprojectje, het babymanteltje. Dat stagneerde wat.... En dat terwijl ik de finish al rook!

Sjaal

Met het winterweer kon het natuurlijk niet zo zijn dat ik nog niet een sjaal op mijn lijstje had staan van gebreide dingen die ook nog eens af zijn. Ik werd extra getriggerd door de wol die ik bij de Zeeman zag liggen. Wat moest dat een leuk effect geven. En zo geschiedde.
Ik heb inmiddels al 40 centimeter van de sjaal gebreid. Dus ik denk dat ik hem op korte termijn in gebruik kan nemen. Dan zie ik er natuurlijk hartstikke hip uit, blauwe foute sneeuwschoenen én een zelfgebreide sjaal. Daar moet dan nog wel een muts bij. Maar dat gaat helemaal goed komen. En je moet toch wat als je ziek thuis zit. Met oogleden blauw van het overgeven. Jaah, ik zie er fraai uit. Als je zou zeggen dat ik een of andere enge ziekte heb, zou je het ook geloven.. Maar gelukkig is dat niet geval. Alleen zei mijn lijf wel: stapje terug graag! En het helpt niet mee als je stoelgang besluit voor een paar dagen te staken... Ik trek een lekker warm vest erbij aan, gooi nog een blokje op het vuur en ga maar eens verder met de sjaal..

Kachel in.....werking!

Het was dan eindelijk zover. De kachel werd aangesloten. Hier hadden we een goede vriend van ons voor nodig en zijn lieve buurman. Wij hebben er namelijk geen kaasje van gegeten en wouden onze vingers aan dat soort dingen niet branden. Haha.. de woordspelingen zijn niet van de lucht dames en heren...
But we Leave it on the experts...
Maar wat waren Pee en ik verguld toen het eerste houtblokje erin mocht.
Stoken is wel een kunst. We hebben wel even gevloekt toen onze timing voor het volgende houtblokje weer niet goed was en deze het vuurtje doofde. Maar, na een klaagzang tegen mijn moeder en wat tips, ondertussen was Pee al afgetaaid wegens frustratie, werd ik beloond voor mijn inzet. Oefening baart kunst en ik leer het beestje al aardig kennen want hij doet het nu al dik een half uur als ene dolle.
Of hij ook goed trekt? Hartstikke goed. Als ik hem de kans geef, brult hij het samen met de wind al knisperend uit.
En waar ik nu zit? In mijn rieten stoeltje, recht voor de kachel natuurlijk! Met het laptopje op schoot. Kopje thee ernaast. Het kan mij, zoals bekend, niet warm genoeg zijn.. Nu maar een goede wintervoorraad hout vergaren.. Ondertussen zwaai ik even vriendelijk naar de energiemaatschappij. "Daaaaag, afzetters!"
Om de kneuterigheid compleet te maken plaats ik ook nog even een foto van de muts. Ik moet alleen nog koortjes eraan fabriceren. Maar daarvoor was een kettingsteek nodig en die wist ik niet precies. Nu nog een kinderhoofdje vinden waar hij op past...

Muts

Maakte ik vorige week nog deze foto, nu mag hij gelijk opgevolgd worden door een kleurig herfst/winter tafereel. Want het is behoorlijk fris te noemen. Nee, geen klaagzang hier. Constatering, meer niet.
Ik maak er dankbaar gebruik van. Zodra het flink schemert, trek ik de gordijntjes dicht en gaan de lichtjes aan. Kaarslicht. Hoe knus is dat? Heel knus kan ik u vertellen.

Vinnie hiernaast kan er over mee vertellen en zit nu het liefst fulltime op de bank te snurken. De schurk laat dan zijn onlangs verworven hobby even voor wat het is. Namelijk, potplantjes pletten met zijn dikke kont. Hij onderschat zichzelf hierbij behoorlijk aangezien hij voor 60 procent buiten de pot hangt. Maar dit terzijde. Voor hem werkt het en ik heb genoeg plantjes...


En dat herfst/winter tafereel is mijn muts in de maak! In tegenstelling tot het patroon gebruik ik maar een soort wol. Dat vond ik bont genoeg. Tijdens mijn eerste meeting met de Stitch'n Bitches, heb ik een flinke sprong gemaakt. Met af en toe een tip maar vooral mijn handige breiboekje, breidde ik in vlot tempo verder. Tegenover mij een kleurige ( letterlijk en figuurlijk) dame die o.a. ook mutsen vilt en zelf spint. De andere dames die ik daar nog zal treffen bij de volgende maandelijkse bijeenkomst, spinnen en kleuren wol ook zelf. En maken de prachtigste creaties. Los van mijn lieve oma en mijn zus, kan ik daar ook het nodige opsteken. Zeker qua inspiratie.
Het voorpand is al klaar, nu nog de het achterpand en de touwtjes en dan is hij klaar. Wie de muts past, mag hem op zijn of haar hoofdje dragen..

Breien

Het haken van een sprei was al een tijdje op de lange baan geschoven. Ik ben wat meer van de afdeling: resultaat op korte termijn..
En zo bestond al een tijdje de wens om te breien. Dat wil zeggen, iets breien wat ook echt ergens op ging lijken. In plaats van lapjes zonder bestemming.
Het kwam maar moeilijk van de grond, de patroontjes die ik had, vond ik omslachtig omschreven en zo strandde mijn poging om iets leutigs te breien.
Op een wederom gladde dag, zonder een auto beschikbaar, besloot ik mijn naaimachine thuis te laten en met mijn breistokken onder den arm, richting de naailes te gaan. Wie weet wist mijn juf mij van advies te voorzien.
Ik legde mijn probleem voor en zo werd het grote boek te voorschijn gehaald. "Blader daar maar eens in...
En zo zag ik een grote hoeveelheid aan omschrijvingen van patroontjes, gewoon lezen zeg maar die ik WEL begreep. Gewoon de ouderwetse manier werkte voor mij het beste...
Ik ben in mijn nopjes met mijn breiwerkje. In de verloren uurtjes brei ik even snel een paar toertjes.
Helaas zijn dat er niet zoveel op het moment.
Maar... het wordt i.i.g. wat! Wat? Een kindervestje. Alweer bruin? Ja, alweer....dezelfde bol wol. Maar als hij op is, zal ik een mooi kleurtje opsnorren ok? Ok... Je kunt zeggen wat je wil, maar er zit nu zelfs een boord op. Heb ik ook geleerd... Respect man....