Om acht
uur stampende house knetterhard op het jeugdvakantiekamp naast de
camping. Ik ging al slapen met een zeer luid walsende Johannes Strauss
aan de ene kant en een zanger begeleid door gitaar en drum aan de
overkant van de IJzer. Ook dansmuziek maar dan voor 50+ van Rock
around the clock tot Tears in heaven. Ik zag de swingende en
schuifelende vloer voor me, terwijl ik in mijn tentje in slaap viel.
De
IJzer en Nieuwpoort klinken niet meteen naar feest. Voor mij was het
teveel, maar beter zo dan
... Hoewel de man achter de balie van de
camping me toevertrouwde dat de Derde Wereldoorlog uitgebroken was.
Ach misschien is het niet gezond om overal oorlogskruizen om je heen
te hebben.
“Mijnheer het is erg, maar
geen oorlog. In het verkeer vallen dagelijks veel meer doden.”
(In 2015 waren dat er in de Unie
26.000.) Geweld gericht op willekeurige omstanders om een
politiek doel te bereiken is wat anders dan een fataal ongeluk, maar
gezien de verhoudingen is het wel de vraag waar we ons zo enorm druk
over maken. Europe
is lost zingt
Kate Tempest tijdens mijn vakantie. Ze rapt over
Brits nationalisme en vraagt vind je het gek dat jongeren willen
sterven voor hun religie. Ze rapt ook dat mensen zich zorgen maken om
terroristen terwijl er bedreigingen zijn die hen reëel raken.
De
wegen waren vol wielrenners, van hele pelotons tot enkelingen.
Onderweg kreeg ik gezelschap van een Engelsman die al 49 jaar in
België woonde. Naast ons trokken de appartementenburchten aan zee
voorbij. “We
hebben maar zestig
kilometer kust,” kwam het geijkte
weerwoord bij kritiek op de bebouwing. Ik had alleen maar gevraagd
wie er nu eigenlijk rijk van geworden zijn. Dan bedoel ik niet de
mensen die er nu een rijkelijk gevulde dis aan hebben, maar de
vastgoedmagnaten die er vanaf het begin insprongen. Dat
zestig kilometer argument wordt gebruikt om de 15
kustappartementenplaatsen goed te praten. Nederlanders kunnen
makkelijk praten, daar is veel meer kust is de onderliggende
boodschap. Maar op de Belgische schaal ken ik alleen
Scheveningen,
Noordwijk, en Zandvoort. Verder is het strand leeg. Ruimte van ons
allemaal.
We
komen langs park met rustieke witte huisjes bij De Haan. “Hier
had Herman van Rompuy nog een huisje toen hij al voorzitter van de EU
was,” zegt mijn kompaan. Je weet wel
die aimabel conservatieve katholiek die niettemin stelde: “Ook
al zijn wij de eerste en enige generatie die geen oorlog aan den
lijve ondervonden heeft, toch zijn wij angstiger dan alle voorgaande.
Het gebrek aan geluk bedreigt
ons. Genoeg is alleen genoeg als het
minstens evenveel is als die van hiernaast. Men moet leven in
harmonie met zichzelf en in solidariteit met de anderen, (men moet)
opnieuw het vermogen vinden om gewoon tevreden te zijn.” Dat
laatste kon hij natuurlijk iets makkelijker zeggen dan veel Belgen
die de eindjes aan elkaar moeten knopen, maar verder heeft dat
'genoeg', 'geluk' en die 'harmonie' en 'solidariteit' wel iets.
Er
zijn verschillende stukken Noordzeefietsroute in Vlaanderen. De ene
LF1-route loopt door al die plaatsen heen. Gaat zelfs dwars over de
volle boulevards met kleine kinderen en skelterende families. Er is
er een die wat verder van de kust loopt en veel mooier is. Er is er
zelfs nog een die via Brugge loopt, zag ik op internet.
De
reis eindigt in de trein. Tegenover me zit een jonge vrouw. Haar
leeftijd kan ik niet schatten. Ze is om de een of andere reden niet
ingecheckt, blijkt als de conducteur langs komt. Die man met uniform
zegt dat ze op het volgende station de achterdeur wel kan nemen om
snel haar pas te activeren. Ze gaat weg en wil haar zware tas
meezeulen. “Ik pas er wel op,” bied ik aan. Als ze vertrokken is hoor ik schuin achter me op vooringenomenheid geënt: “Dat
lukt toch nooit. Ze zag er ook al niet zo slim uit.”
We zijn weer thuis.