~ Dogs' lives are too short; their only fault, really ~
Precies 7 jaar geleden schreef ik mijn eerste blogje, op het moment dat Guus bij ons als pup in huis kwam; Bij Guusje Thuis was geboren. Vorig jaar ging mijn blog het archief in om hem er vandaag, met een 505e blog voor de aller-aller-allerlaatste keer uit te halen. Kleine, dappere Guus is vandaag op reis gegaan naar de Regenboogbrug.
Guus had de pech dat in een onbewaakt ogenblik het kleinkind van de fokker stiekem in de werpkist is geklommen en hem waarschijnlijk (net als wij) de allerleukste van vijf vond en wilde knuffelen maar in plaats daarvan per ongeluk als stuiterbal heeft gebruikt, dat hij daarbij ook nog bovenop één van de zusjes van Guus is gaan staan, zorgde voor nog meer paniek. Niemand heeft toen kunnen of durven inschatten wat dit voor gevolgen (en prefrontale cortexschade) voor Guus zou hebben.
Meneer was bij thuiskomst in ieder geval héél duidelijk dat de bench geen optie was; erin ging prima maar Guus bleek niet het type (op alle fronten) om in een hokje te stoppen. Een geval apart, wel heel lief, maar ook zeer complex. Een Piet Paniek was het, als de bel ging, een pakje door de brievenbus of als iemand op het raam klopte, laat staan binnen kwam. Hij vrat een aantal keer de glaslatten van de tuindeur omdat hij in paniek naar buiten wilde. De eerste haldeur werd ook leuk door hem gesigneerd omdat die per ongeluk dicht was maar gat was te klein om te kunnen ontsnappen. Een hele woonkamer voor jezelf alleen is tenslotte best claustrofobisch dus deur 2 (van andere kwaliteit) maar inmiddels ook met een Guus-markering.
Leergierig, dus slim bedacht dat als hij zo snel mogelijk zijn gehoorzaamheidscursussen zou halen, hij dan tenminste verlost zou zijn van al die andere hondensnuiten die wat hem betreft véél te dichtbij kwamen. Hij vond het geweldig om over zo'n behendigheidsparcours te rennen, maar omdat hij geen Personal Trainer en dus ook geen veld voor zichzelf kreeg en gewoon in de groep mee moest doen, was zijn zin snel over en deed hij diverse pogingen om tegen de hekken op omhoog te rennen als er een andere hond in zijn buurt kwam.
Gedragstherapie, T-Touch massage, een hondenkapster met engelengeduld, gesprekken met de dierenarts en uiteindelijk jarenlang een dubbele dosis medicatie waardoor zijn stress nog een beetje te behappen was maar stressvrij en ontspannen werd hij nooit. De enige plek waar hij echt blij was, was op een leeg strand vroeg in de ochtend. Geen hond, geen mens, behalve hij en wij en rennen tot hij niet meer kon. Rennen naar de golven maar altijd zorgen dat zijn pootjes droog bleven. Tijdens een rondje-hondje in de regen terecht komen, betekende dat hij omdraaide richting huis, regende het en moest hij nog naar buiten, gingen zijn achterpoten op de rem en geen poot die eraan dacht om een stap buiten de voordeur te zetten.
Dat hij niet oud zou worden, wisten we maar elke keer als wij dachten dat het klaar was, kroop hij weer uit zijn mand om te doen alsof er niets aan de hand was, tot de volgende terugslag. We kregen adviezen om hem weg te doen want dit was voor ons toch niet vol te houden, nog beter zou zijn om hem in te laten slapen. Dat deden we dus niet en beloofden hem dat hij tot het einde bij ons mocht blijven. Oudjaarsavond leek het erop dat het zijn moment was en deed dit dan ook als een drama-queen; hij stikte in een kauwbot, zorgde ervoor dat huisbakker zijn avond doorbracht op de Eerste Hulp bij zijn help-mijn-hond-stikt reddingsactie en slikte op het allerlaatste moment dat bot door en kreeg weer lucht.
Toch zorgde dat moment voor de grootste terugslag; nog meer stress en nog meer paniekaanvallen. Hij kreeg af en toe nog maar amper de tijd om ervan bij te komen. Hij ligt zodra het lekker weer wordt het liefst op het matje bij de tuindeur, zijn lijf binnen en met zijn snuit toch buiten. Tot het ook daar mis ging want in plaats van dat hij vliegen vangt, raakt hij sinds een paar weken totaal in paniek van elke vlieg die het aandurft om naar binnen te vliegen. Een hartslag-op-hol, een staart die niet lager kan en een verstopplek zoeken om daar niet meer vandaan te willen. Nog meer paniek als wij een poging doen zo'n vlieg te vangen en pas als de kust veilig is (en de vlieg dus platgeslagen is, sorry vlieg), voorzichtig weer terug te komen om daar uren van bij te moeten komen. Niet meer te doen voor dat beestje, zo zielig!
Hij wil zo graag maar kan niet meer; een rondje-hondje wat nog geen 10 minuten duurt en hij de helft van de tijd stil staat want stel toch dat er iets op hem af komt, zijn achterlijf dat steeds harder gaat trillen tijdens zo'n blokje om, veel misselijk zijn en inmiddels ook vaker zijn eten wel dan niet laten staan. Een mand vol met dekens die hij de hele dag overal naar toe sleurt om op te gaan liggen, samen met zijn Minion-knuffel. De enige knuffel in al die jaren die hij als Guus-de-sloper niet kapot heeft gekregen. Opruimen heeft geen zin, want zodra je alles netjes opgevouwen in de mand legt en je omdraait, heeft hij ze er alweer één voor één uitgetrokken en door de hele kamer verspreid. Want ook dat was Guus; een enorme boef waar we zo ontzettend veel om en met gelachen hebben. Onze frietjes-meneer die op zaterdagavonden braaf naast me kwam zitten, wetende dat hij nadat wij van tafel zouden gaan een pinnetje friet zou krijgen. Als het te lang duurde, begon hij wat te zuchten, een poot tegen me aan te tikken, kunstjes te doen, alles om dat ene frietje te krijgen :)
En toch ... altijd weer blij zijn als je thuis komt, altijd dat witte kwispelstaartje achter de voordeur om na 2 minuten blijheid letterlijk op de vloer neer te ploffen omdat het hem teveel energie kost. Vorige week keken huisbakker en ik elkaar aan en was er geen discussie meer mogelijk. Het is klaar, het is op en dit gaan we niet langer meer aanzien. Geen enkel stressvrij moment, zelfs niet als hij slaapt want hij hoeft maar iets te horen en hij vliegt van zijn slaapplek af. Er volgde een mooi maar verdrietig gesprek met de dierenarts die het bewonderenswaardig vond dat we de afgelopen zeven jaar alles wat mogelijk was, geprobeerd hadden maar ook vond dat het mooi geweest was.
Dat kleine boefje verdient rust en dat kleine boefje krijgt nu rust. Wat zullen wij hem verschrikkelijk, niet beschrijven, ongelofelijk gaan missen, maar het is goed zo. Dag lieve lieve Guus ...