Απολογισμός

Είναι σχεδόν αδύνατον να θυμηθείς τις κορυφαίες ατάκες μιας χρονιάς που μέχρι σχεδόν την τελευταία της ημέρα μάς χάριζε άφθονο γέλιο. Διότι όπως σωστά παρατήρησε πρόσφατα κάποιος, ο Έλληνας έχει την μοναδική ικανότητα να μετατρέπει σε κωμωδία ακόμα και το μεγαλύτερο δράμα.

Βγαίνουμε από τα Μνημόνια

Ο πρωθυπουργός του success story και του free wifi fucking everywhere, πρόβαρε αρκετές φορές την ατάκα με την οποία θα τράταρε τα παιδάκια που θα του έλεγαν τα κάλαντα. Αλλά η ζωή τα έφερε αλλιώς. Διότι στην Ευρώπη που έχουν τα δανεικά -τα μόνα δανεικά σε λογική τιμή- κατάλαβαν (επιτέλους) τι καφενείο είμαστε εδώ στην μπανανία και του την έφεραν. Σου λέει, βγάλτε πρώτα Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που δεν σας άρεσε η λατρεμένη μου Φρειδερικη, και μετά ελάτε να συζητήσουμε για τα Μνημόνια. Τώρα ποιος θα έρθει μετά, δεν έχει σημασία. Καμία απολύτως.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αναγνωρίσει καμία συμφωνία

Η άλλη λατρεμένη ατάκα της χρονιάς που επίσης πήγε στον πάτο, για τους ίδιους λόγους με τους παραπάνω. Συμφωνία δεν υπάρχει για να μην την αναγνωρίσει ο αποκαλούμενος και Τσίπρας με την πολυπληθή γραφική παρέα του. Περάστε την πρώτη του μηνός στις Βρυξέλλες να εξετάσουμε το αίτημά σας. Μόνο μην ξεχάσετε να φέρετε μαζί σας και τη Φωτάρα τον Κουβέλη να τραβά τις κόκκινες γραμμές. Δεν ξέρω εσύ, αλλά εγώ ειλικρινά τον λυπάμαι τον αποκαλούμενο και Τσίπρα. Φαγώθηκε και αυτός να γίνει πρωθυπουργός σε μια χώρα χρεοκοπημένη. Μερικές φορές αναρωτιέμαι: είναι ρομαντικός, αφελής ή απλά ηλίθιος; Πιστεύει ότι θα καταφέρει να επιβιώσει πάνω από λίγους μήνες σε αυτό το απίστευτο κωλοχανείο; Ας πρόσεχε. Και μαζί όσοι τον ψηφίσουν στις 25 Ιανουαρίου.

Είμαι απέναντι στο σύστημα

Τάδε έφη Γιάννα whatever Αγγελοπούλου. «Τα καρφωμένα φρύδια» που έλεγε κάποτε και ο έτερος αντισυστημικός Λάκης. Κρίμα που δεν ζει και εκείνος ο Ανδρέας να μοιράσει συντάξεις σε αντισυστημικούς, όπως μοίραζε κάποτε σε αντιστασιακούς. Τελικά είναι απλό πράγμα να είσαι αντισυστημικός σε αυτή την παράγκα. Το βασικό που πρέπει να έχεις είναι μια καρτέλα από το ΙΚΑ με μηδέν ένσημα, ενδεχομένως μια ΜΚΟ που κάνει μπίζνες με το Κράτος. Ακόμα καλύτερα, να έχεις ο ίδιος κάνει απευθείας μπίζνες με το Κράτος, δηλαδή με τα λεφτά του ηλίθιου φορολογούμενου. Δεκτοί και συνδικαλιστές του Δημοσίου με την ντουντούκα τους. Άμα το καλοσκεφτείς, και η μούμια καλής θελήσεως της UNESCO, αντισυστημική είναι. Θα πρόσθετα και τον Σάκη, αλλά φοβάμαι ότι θα ανεβάσει πάλι πίεση η Διαβάτη.

Ο ένοικος του τάφου

Ήξερες εσύ ότι οι τάφοι έχουν ένοικους ή ισχύει μόνο για την Αμφίπολη; Ήξερες εσύ ότι οι τάφοι έχουν εκπροσώπους Τύπου ή ισχύει μόνο για την Αμφίπολη; Εν τω μεταξύ, αυτός ο ένοικος, πόσο ΕΝΦΙΑ θα πληρώσει; Είσοδος, χωλ, ψηφιδωτά με μια Περσεφόνη να φασκελώνει, υπνοδωμάτιο με play room στο υπόγειο. Και στην ταράτσα ένα λιοντάρι. Μια περιουσία θα σκάσει. Και στη μέση μια αρχαιολόγος με μαύρο μπερέ. Και στην απόξω διάφοροι πικραμένοι αρχαιολόγοι να λένε ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι, κυρίως επειδή ζήλωσαν τη δόξα της αρχαιολόγου με τον μαύρο μπερέ. Τέτοιο σήριαλ με τάφο, τόση ίντριγκα, τόσο μαλλιοτράβηγμα, το φανταζόσουν; Αλλά αυτές υπήρξαν ανέκαθεν οι αρετές του περιούσιου λαού. Διότι όταν εμείς ανακαλύπταμε ενοίκους σε τάφους, οι άλλοι έτρωγαν τα νύχια τους. Και τώρα τα τρώμε εμείς. Εν τω μεταξύ, πότε θα μάθουμε το όνομα του ενοίκου; ΤΙ ΣΚΑΡΩΝΟΥΝ ΠΑΛΙ;

Η Ευρώπη των πουσταριών

Η ατάκα ανήκει σε εκπρόσωπο στη Βουλή-τσίρκο που εξέλεξε ο σοφός ελληνικός λαός και η οποία διαλύθηκε Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Ο εν λόγω εκπρόσωπος ξίνισε τα μούτρα του, επειδή ξένος πρωθυπουργός είναι gay. Μετά βέβαια που τον έκραξε το σύμπαν για το σχόλιό του, ο εν λόγω εκπρόσωπος του σοφού λαού θεώρησε σωστό να φερθεί ως Έλλην και να τιμήσει όσους τον ψήφισαν: δεν πήρε τίποτα πίσω και προσπάθησε να βγει από πάνω. Προσωπικά, τον ευχαριστώ, διότι επιβεβαίωσε μια σοφή ρήση: οι μεγαλύτεροι πούστηδες σε αυτή τη ζωή δεν είναι gay.

Συνεργάτες ΓΑΠ

Θρυλική φράση που επανερχόταν όλο το 2014, όποτε ο εν λόγω ξίνιζε τα μούτρα του, αλλά δεν ήθελε να μας το πει ο ίδιος, αλλά έβαζε «συνεργάτες». Ερώτημα: ο ΓΑΠ είναι πιο θλιβερός από τον Κουβέλη; Νομίζω, πως όχι ακόμα. Διότι η Φωτάρα έφαγε τη ροχάλα της από το εκλογικό σώμα και τώρα τρέχει εκεί που έφτυνε (και τον έφτυναν) για να σώσει το τομάρι του. Ενώ ο ΓΑΠ, θα φτιάξει τώρα κόμμα για να φάει τη ροχάλα του στις 25 Ιανουαρίου. Εύχομαι μετά να καταλάβει ότι η δική του εκδοχή για τα πράγματα, με την οποία παραμυθιάζεται από τον Νοέμβριο του 2011, δεν είναι απαραίτητα η σωστή εκδοχή. Ειλικρινά εύχομαι να το καταλάβει, διότι οι «συνεργάτες» του δεν θα τον βοηθήσουν να το καταλάβει. Και αν έχει λίγη αξιοπρέπεια στο DNA του από εκείνη που είχε ο παππούς του, να πάει οριστικά σπίτι του. Έχει άλλωστε τόσα καλύτερα πράγματα να κάνει. 

Εκεί μας κατάντησαν οι αλήτες

Διαχρονική φράση-ψωμοτύρι του κυρίαρχου και σοφού ελληνικού λαού, την οποία χρησιμοποιεί ως άλλοθι για την κουτουράδα που έκανε στο εκλογικό τμήμα που πήγε να ψηφίσει. Οι «αλήτες» είναι αυτοί που ο ίδιος επέλεξε, πίστεψε, στήριξε, παρακάλεσε και έγλειψε. Τι τα θες μανίτσα μου; Όσο οι «αλήτες» σε αποκαλούν «ελληνικό λαό», δεν έχεις καμία ελπίδα. Όταν τους ακούσεις να σε αποκαλούν «πολίτη», κάτι μπορεί να γίνει. Αρκεί βέβαια και εσύ να θέλεις να γίνεις πολίτης. Σιτουαγιέν, που έλεγαν και οι Γάλλοι. Βουζ αβέ κομπρί;

Ατομάκι

Το βλέπεις το ατομάκι δίπλα. Σκέψου τώρα να ήταν στην Ελλάδα αυτή η φωτό και τι θα ακολουθούσε: ουτιδανοί τηλεκάφροι θα άφριζαν για την «ταλαιπωρία του κόσμου» στις ουρές του ΙΚΑ, ενώ σε διπλανά παράθυρα «αριστεροί» επαγγελματίες και λαϊκοδεξιοί πατριώτες θα κατήγγειλαν μνημόνια και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Για καλή του τύχη όμως ο κύριος δίπλα δεν είναι στην Ελλάδα, αλλά στην μακρινή «Ανατολική Δημοκρατία της Ουρουγουάης». Μην με ρωτήσεις γιατί την λένε «Ανατολική», διότι το έχουμε ξαναπεί.
Η μικροσκοπική αυτή χώρα, η «παρεξηγημένη συγγένισσα της Argentina», όπως μου την είχε πει ένας uruguayo, βρίσκεται ανατολικά του Río de la Plata, του λασπωμένου ποταμού που χωρίζει την Argentina από την Ουρουγουάη. Και που όταν τον διασχίζεις με το πλοίο, εντυπωσιάζεσαι για το πόσο κοντά τελικά βρίσκονται. Πάνω που έχεις αρχίσει να χάνεις από τον οπτικό σου ορίζοντα τους ουρανοξύστες του Buenos Aires, εμφανίζεται η απέναντι ακτή. Το μόνο που μένει σταθερό είναι το mate που με πάθος καταναλώνουμε αμφότεροι σε όλη τη διαδρομή. Εκεί δεν υπάρχει καμία παρεξήγηση.
Όπως επίσης δεν υπάρχει καμία παρεξήγηση αν πας στα εξωτερικά ιατρεία και ξαφνικά δεις τον πρόεδρο της χώρας σου να κάθεται στην διπλανή καρέκλα με το πέδιλο να περιμένει τη σειρά του. Αυτός ήταν ανέκαθεν ο Pepe Mujica και τίποτα δεν μπόρεσε να τον αλλάξει. Αυτή άλλωστε είναι και η διαφορά του Αριστερού στον τρόπο ζωής από τον «αριστερό» ελληνικής κοπής, αυτή την άθλια κατηγορία ανθρώπου που περιφέρεται ανάμεσά μας.
O Pepe ολοκλήρωσε την προεδρική του θητεία και ετοιμάζεται να παραδώσει τη γνωστή προεδρική κορδέλα στον άνθρωπο από τον οποίο την παρέλαβε, το 2010. Αν βέβαια βρει πού την έχει βάλει τη ρημάδα την κορδέλα. Διότι ο Pepe το πρωί ήταν πρόεδρος και το απόγευμα αγρότης. Και έκοβε και τσάρκες με Ι.Χ. φίνο και στυλάτο, γαλάζιο και συλλεκτικό. Σκαραβαίος πρώτης τάξης, αγορασμένος σχεδόν με ρεφενέ από φίλους. Και το ραδιόφωνο με κόκκινη βελόνα, ξέρεις από εκείνα τα παλιά -δεν ξέρω αν τα πρόλαβες- που κέντραρες να πετύχεις στη συχνότητα του ΣΚΑΙ να σου εξηγεί ο Μπάμπης γιατί οι δανειστές είναι καλοί άνθρωποι, έστω και αν πεθάνετε όλοι.
Θα μου πεις, ωραία τυπάκια και στην Ουρουγουάη. Ο νυν παραδίδει στον τέως πρόεδρο. Κοίτα να δεις, δέκα νοματαίοι είναι όλοι και όλοι στην χώρα. Τρία εκατομμύρια ψυχές. Πού να τρέχουν τώρα να βρούνε άλλους; Εν τω μεταξύ, σκέψου να έκανε εκεί καριέρα η οικογένεια του Επιτίμου. Θα είχαν πιάσει όλα τα πόστα τόσοι που είναι. Σαν κάτι νησιά στην άγονη γραμμή που βλέπεις παντού το ίδιο επίθετο: Μητσοτάκης το ξενοδοχείο, το rooms to let, το μπακάλικο, το πρακτορείο εφημερίδων, το βενζινάδιο, το rent a car (το ένα και μοναδικό Ι.Χ. που έχει το νησί), το πρακτορείο για τα εισιτήρια, το καΐκι που σε πάει απέναντι και πάει λέγοντας.
Προεδράρα που λες ο Pepe. Αριστερός με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα, με ανοικτό μυαλό. Χωρίς γελοίες αγκυλώσεις για το πώς νοείται η «ανάπτυξη», χωρίς υπερβολές, χωρίς κόμπλεξ ακόμα και να περάσει την πόρτα του Λευκού Οίκου, που λέει ο λόγος. Και αθυρόστομος. Δεν σου λέω για την Argentina, εντάξει τα είπαμε αυτά. Άμα είσαι η «παρεξηγημένη συγγένισσα», θα πεις και μια κουβέντα παραπάνω. Δηλαδή, τι μία; Εκατοντάδες. Σκέψου ότι κάποτε στα χρόνια της χρεοκοπίας του 2001 είχε βγει ένας προκάτοχος του Pepe και είχε πει ότι όλοι οι argentos είμαστε κλέφτες. Το μαθαίνουν τα πατριωτάκια μου και γίνονται έξαλλα. Να μας πει κλέφτες; Και δεν μας έλεγε καλύτερα φίλους του ΓΑΠ; Μια και δυο, πήρε το καΐκι ο πρόεδρος και διέσχισε τον Río de la Plata, φτάνει στο προεδρικό μέγαρο του Buenos Aires (ένα τσιγάρο δρόμος από εκεί που σε αφήνει το  καράβι, ΤΥΧΑΙΟ;) και ζητά ταπεινά συγγνώμη. Με δάκρυα στα μάτια.
Η αλήθεια είναι ότι και ο Pepe πέταξε κάτι χοντράδες, αλλά μετά ζήτησε συγγνώμη. Δεν βαριέσαι. Το θέμα είναι να μην το πεις, άπαξ και το πεις τι να την κάνω τη συγγνώμη. Είναι σαν τον ΕΝΦΙΑ, άπαξ και τον έβαλες, πάει θα σε μισήσει ο νοικοκυραίος. Τόσο πολύ, που μέχρι και Χρυσούλα Τζάκρη Γιαταγάνα ψηφίζει.
Μόνο για ένα πράγμα δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη ο Pepe. Που στόλισε κανονικά την FIFA για την τιμωρία που έριξε στον Suárez στο Mundial που διοργάνωσε η φίλη μου η «Ντζιούλμα» στη Βραζιλία. Θυμάσαι: που δάγκωσε έναν άσχημο Ιταλό στον λαιμό, αν θυμάμαι καλά. Ασχολίαστο αφήνω που και εκείνος κοτζάμ άντρας έκανε ολόκληρο ζήτημα για μια δαγκωματιά. Αλλά τι να περιμένεις από δαύτους; Από τον Μπερλουσκόνι ψήφισαν Γκρίλο και τελικά τούς έκατσε Ρέντσι.
Διότι στην Ουρουγουάη ο Suárez είναι θεσμός. Κάτι σαν την μούμια καλής θελήσεως της UNESCO που έχουμε και εμείς και μαθαίνουμε καθημερινά τα νέα της. Για να σου δώσω να καταλάβεις.
Και πώς ακριβώς την στόλισε την FIFA;  Την αποκάλεσε mafia και hijos de puta. On camera όλο αυτό. Και δεν πήρε τίποτα πίσω.
Τέτοιο ατομάκι ήταν ο πρόεδρος Pepe και σε όλους θα λείψει. Τυχεροί οι orientales που θα τον πετυχαίνουν σε ουρές, καβάλα στο τρακτέρ ή παρέα με τα ζώα του και το mate ανά χείρας.
Αλί σε εμάς που μείναμε με τους επαγγελματίες «αριστερούς» και τις αντισυστημικές πλούσιες να απειλούν να μας σώσουν από τους άλλους σωτήρες. Όταν δεν μπορούν να σώσουν ούτε το τομάρι τους.

«Ντζιούλμα»

Kαμάρωσέ την δίπλα την φίλη μου την «Ντζιούλμα». Την ημέρα της εθνικής εορτής της Βραζιλίας, καβαλάει μια κούρσα από την εποχή της ποτοαπαγόρευσης και βγαίνει να χαιρετήσει τα πλήθη. Φοράει και την προεδρική κορδέλα, το απόλυτο φετίχ στις χώρες της Νοτίου Αμερικής, μην τυχόν και την μπερδέψει κανείς με υποψηφία καλλιστείων.
Και ξέρεις, εκεί έτσι και σου περάσουν την κορδέλα, δεν έχει νάζια και μούτες, τύπου δεν μου αρέσει και την πετάω να κάνω καριέρα πορνοστάρ. Σε ψήφισα, φόρα τώρα την κορδέλα και προχώρα. Σε άλλες χώρες δίνουν και αξεσουάρ μαζί. Στην πατρίδα μου, για παράδειγμα, κονομάς και μια ράβδο. Στη Χιλή, σου πετάνε και μια αγκράφα στη μέση για τα κλειδιά και το κινητό.
Τώρα που το σκέφτομαι, στην παράγκα τη βαλκάνια που ζούμε, θα έπρεπε όποιος ορκίζεται πρωθυπουργός να παίρνει δώρο εκείνο το μαραφέτι από το Men in Black, που άστραφτε και όλοι όσοι είδαν εξωγήινους το ξέχναγαν οριστικά. Ορκίστηκες εσύ ανόητε ΓΑΠ; Βάρα μία στον κόσμο να ξεχάσει το «λεφτά υπάρχουν 1». Ανέλαβες Αντώνη μου Σαμαρά μου; Δώσε μία να ξεχάσει ο κόσμος τα Ζάππεια. Ετοιμάζεται ο άλλος ο «αριστερός» ο τέως πρόεδρος 15μελούς; Βουρ με το μηχανάκι να ξεχάσει ο κόσμος το «λεφτά υπάρχουν 2». Απλά πράγματα.
Για την «Ντζιούλμα» όμως λέγαμε που ετοιμάζεται να πάει σε εκλογές για να ξαναγίνει πρόεδρος. Κανονικά όλο αυτό θα ήταν μια τυπική διαδικασία. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι είναι καλύτερη από όποιον άλλον διεκδικεί την ηγεσία της μεγαλύτερης οικονομίας της Νοτίου Αμερικής.
Όμως το πράγμα στράβωσε ξαφνικά, διότι παρουσιάστηκε στο δρόμο της μια παλιά γνώριμη. Πρόκειται για μια λεπτοκαμωμένη συμπαθέστατη οικολόγο πολιτικό εν ονόματι Μαρίνα Σίλβα. Αυτή και η «Ντζιούλμα» κάθονταν κάποτε στο ίδιο Υπουργικό Συμβούλιο με πρόεδρο τον αξεπέραστο Ινάσιο ντα Σίλβα, πιο γνωστό ως «Λούλα». Το Μαρινάκι ήταν υπουργός Περιβάλλοντος και η «Ντζιούλμα» υπουργός Ενέργειας. Εκ πρώτης όψεως καταλαβαίνεις ότι αυτά τα δύο υπουργεία έχουν ένα ζήτημα μεταξύ τους. Ο ένας τρέχει να σώσει το περιβάλλον και ο άλλος σκέφτεται τις επενδύσεις στην ενέργεια. Και μην φανταστείς ότι το Μαρινάκι ήταν σαν να λέμε υπουργός Περιβάλλοντος, τύπου Μπιρμπίλη και λοιποί κηπουροί ΓΑΠ. Φτώχεια καταραμένη το φουκαριάρικο. Αγώνας τρελός να μεγαλώσει τα χιλιάδες αδέλφια της και -μην απορείς- να μάθει να διαβάζει. Πρόκοψε όμως, βρήκε στο δρόμο της τον «Λούλα» που την πίστεψε και την βοήθησε.
Όμως, το Μαρινάκι δεν μακροημέρευσε στο υπουργείο Περιβάλλοντος. Την έφαγαν τα κυκλώματα που λένε και στην Ελλάδα οι ανθυπο-celebrities. Κατέβηκε όμως μόνη της στις εκλογές του 2010 και κατάφερε να πάρει ένα 20%. Δεν το λες και λίγο. Εδώ στην παράγκα μας άλλοι με 20% συμπεριφέρονται σαν να πήραν 80%.
Τελικά σε εκείνες τις εκλογές, η «Ντζιούλμα» εξελέγη πρόεδρος και η ζωή συνεχίστηκε.
Έλα όμως που από σπόντα την βρίσκει και πάλι μπροστά της. Και διεκδικεί την προεδρία κανονικά και με τον νόμο. Μάλιστα, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι στον β' γύρο μπορεί και να κερδίσει. Πώς λέμε ΔΗΜΑΡ; Το ακριβώς αντίθετο.
Φυσικά, μην φανταστείς ότι η «Ντζιούλμα» κάθεται με σταυρωμένα χέρια να χάσει μέσα από τα χέρια της την κορδέλα. Έχει βάλει και αυτή τα διλήμματά της στο εκλογικό σώμα: θέτε εμένα που είναι σαν να έχετε τον «Λούλα» που τόσο λατρεύετε ή το Μαρινάκι που καλό είναι, δεν λέω, αλλά κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει να κάνει, πώς να το κάνει, γιατί να το κάνει.
Το Μαρινάκι από την πλευρά του ποντάρει στην ανερχόμενη μεσαία τάξη της χώρας, τον κόσμο που ζει στα μεγάλα αστικά κέντρα, που είδε τη ζωή του να βελτιώνεται, αλλά ζητά περισσότερα και καλύτερα. Το είδαμε στις διαδηλώσεις που έγιναν πέρυσι. Τι να τα κάνουμε τα γήπεδα για το Mundial όταν οι υπηρεσίες υγείας και παιδείας είναι μέτριες προς κακές; Άδικο είχαν; Για μέτρα πόσα γκολ έφαγαν από τους Γερμανούς στον ημιτελικό. Και δώστου να κλαίνε τα φουκαριάρικα, και έκλαιγαν και άσχημα.
Τι τα θες; Έτσι έχει η κατάσταση σε αρκετές χώρες της Νοτίου Αμερικής. Ο κόσμος που είδε τη ζωή του να βελτιώνεται, έγινε πιο απαιτητικός. Το ίδιο πάει να γίνει και στην Ουρουγουάη τον άλλο μήνα που τελειώνει η θητεία του λατρεμένου Jose Mujica. Το ίδιο ίσως γίνει σε λίγους μήνες και στην Argentina που τελειώνει η 8ετία του Cristinakίου.
Ενώ εδώ στην παράγκα, ο κόσμος που έχει τρελαθεί να πληρώνει φόρους (για να σωθούν τα φτωχοποιημένα πελατάκια των κομμάτων) είναι έτοιμος να πιστέψει ακόμα και έναν άεργο, ημιμαθή τέως πρόεδρο 15μελούς που τους υπόσχεται χρυσά κουτάλια και πορσελάνες limoge. Λογικό δεν είναι;
Εγώ πάντως, έχω εμπιστοσύνη στους λατρεμένους brazucas. Όπως ξεπέρασαν το 7-1 από την Μέρκελ, έτσι θα κάνουν την καρδιά τους πέτρα και θα βγάλουν πάλι πρόεδρο «Ντζιούλμα».
Και να σου πω και ένα μυστικό; Το μεσαίο της όνομα είναι Βάνα. Για αυτό σου λέω, πρέπει να γίνουν πράγματα.

Abuelas

Υπάρχουν γιαγιάδες και γιαγιάδες σε αυτόν τον πλανήτη. Σε κάποιες έλαχε να φτιάχνουν σεμέν για τηλεοράσεις plasma, σε άλλες έλαχε να παίζουν το ρόλο του Κράτους-Πρόνοια για παιδιά και εγγόνια και σε κάποιες άλλες έτυχε να ψάχνουν τα εγγόνια τους.
Σε αυτή την τελευταία κατηγορία ανήκουν και οι Abuelas de la Plaza de Mayo («Γιαγιάδες της πλατείας Μαΐου»), μια οργάνωση που δραστηριοποιείται στην Argentina εδώ και αρκετές δεκαετίες, αναζητώντας τα εγγόνια μιας χαμένης γενιάς. Αυτής των νέων παιδιών που λόγω των ιδεών τους έπεσαν θύματα της πιο σκληρής δικτατορίας που γνώρισε ποτέ η χώρα. Νέα παιδιά που πάλευαν για τις ιδέες τους (προφανώς μπορεί κάποιος να διαφωνεί απόλυτα με αυτές) και συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και τελικά δολοφονήθηκαν από τη Χούντα του 1976. Τα γνωστά.
Υπήρχε όμως και μια άλλη πτυχή εκείνης της Χούντας: όσες γυναίκες είχαν την «ατυχία» να κυοφορούν και να σέρνονται στις φυλακές, έφερναν στον κόσμο παιδιά, που όμως δεν θα μεγάλωναν ποτέ οι ίδιες, αφού αμέσως μετά θα δολοφονούνταν. Στην καλύτερη περίπτωση περνούσαν λίγες ώρες στην αγκαλιά με τα νεογέννητα. Μετά, εκείνα τα μωρά δίνονταν σε οικογένειες στρατιωτικών ή άλλων πιστών στο καθεστώς για να μεγαλώσουν. Υπολογίζεται ότι περίπου 500 τέτοια παιδιά δόθηκαν αναγκαστικά για υιοθεσία. Θα μου πεις, και γιατί δεν τα έδιναν στις γιαγιάδες ή στην υπόλοιπη οικογένεια; Και τι θα τους έλεγαν; Ότι η κόρη σας γέννησε και μετά πήγε Παρίσι να κάνει τη ζωή της;
Σήμερα αυτά τα παιδιά είναι 35 ετών κατά μέσο όρο. Σε γενικές γραμμές μεγάλωσαν καλά, σε εύπορες οικογένειες χωρίς να τους λείψει τίποτα.
Κάποια από αυτά δεν θα μάθουν ποτέ την αλήθεια. Κάποια -για χιλιάδες λόγους- είχαν την υποψία ή την βεβαιότητα ότι οι γονείς τους δεν είναι αυτοί που τους μεγάλωσαν.
Αρκετά από αυτά τα παιδιά σπεύδουν στην οργάνωση των «γιαγιάδων» για να πουν την ιστορία τους. Μήπως και έχουν δίκιο.
Τα μέλη της οργάνωσης εξηγούν ότι σε πολλές περιπτώσεις τα παιδιά αυτά περιμένουν μέχρι να πεθάνουν οι γονείς τους και μετά ψάχνουν το θέμα. Και είναι λογικό. Δεν θέλουν να πληγώσουν αυτούς που τους μεγάλωσαν με μια περιπέτεια που μπορεί και να μην οδηγήσει πουθενά. Για προσπάθησε να μπεις στη θέση τους. «Είναι σκληρό να συνειδητοποιήσεις ότι αυτός που αποκαλούσες 'μπαμπά' είναι στην ουσία ο υπεύθυνος που οι πραγματικοί σου γονείς δεν υπάρχουν» είχε πει πρόσφατα μια κοπέλα -μεγαλωμένη σε οικογένεια στρατιωτικού- που ανακάλυψε την αλήθεια.
Και πώς ανακαλύπτει κανείς την αλήθεια; Με αγώνα και έρευνα σε υπηρεσίες, δημαρχεία, ληξιαρχεία, νοσοκομεία, γειτονιές, μαρτυρίες. Η έρευνα μπορεί να κρατήσει μήνες ή και χρόνια. Προφανώς τα πράγματα έχουν γίνει πιο απλά με τα τεστ DNA, αλλά και πάλι χρειάζεται υπομονή μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα που κάποιος θα μάθει την αλήθεια και θα κληθεί να την χειριστεί.  
Κάπως έτσι έμαθε και η πρόεδρος της οργάνωσης η Estela de Carloto ότι βρέθηκε ο εγγονός της. Ο γιος της κόρης που «εξαφανίστηκε» το 1976, αφού πρώτα είχε γεννήσει ένα αγοράκι. Εκείνο το αγοράκι κοτζάμ άντρας σήμερα, πήγε στην οργάνωση να μάθει την αλήθεια. Την οποία αλήθεια μάλλον γνώριζε όλη η γειτονιά, αλλά ξέρεις πώς πάνε αυτά τα πράγματα.
Και μετά από τις απαραίτητες έρευνες, έφτασε στην πιο μεγάλη από όλες τις αλήθειες. Δεν του βρήκαν απλά την κανονική του γιαγιά, αλλά την πιο διάσημη γιαγιά της χώρας. «Είσαι εγγονός της Estela» του είπαν και έπεσε από τα σύννεφα. Μεταξύ μας, και μόνο στη φωτογραφία να τους δεις, δεν θέλεις και τεστ DNA.
Συνολικά έχουν βρει τις οικογένειές τους 115 από εκείνα τα παιδιά. Ο αγώνας συνεχίζεται. Δύσκολος και οδυνηρός χωρίς αμφιβολία. Επιπλέον, οι περισσότερες γιαγιάδες πατάνε τα 80 (ή τα έχουν περάσει ήδη) και ο χρόνος ο άτιμος δεν είναι με το μέρος τους. Αλλά δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς τη μεγαλύτερη αλήθεια σε αυτόν τον άδικο κόσμο: violencia es mentir (βία είναι να λες ψέμματα).

ΥΓ1 Για την ιστορία, υπάρχει μια ταινία της δεκαετίας του 1980 La historia Oficial η οποία αναφέρεται στο θέμα. Βραβεύτηκε και με Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Οι πρωταγωνιστές της, δύο εξαιρετικοί αργεντινοί ηθοποιοί η Norma Aleandro και ο Hector Alterio, έσμιξαν αρκετές δεκαετίες αργότερα για μια άλλη ταινία: Ο γιος της νύφης. Εξαιρετικά συγκινητική και αυτή. 
ΥΓ2 Χάρη στον τέως πρόεδρο της Αrgentina, Nestor Kirchner (σύζυγος Cristinakίου), τα χουντικά ατομάκια που έκαναν αυτές τις βρωμοδουλειές, σαπίζουν στη φυλακή. Δόξα και τιμή. Όπως είχαν μάθει σε όλη τους τη ζωή.

Χρέος

Το μπιλιετάκι δίπλα μην το λαμβάνεις και πολύ υπόψη. Γνώρισε εφήμερες δόξες το 2002, όταν η Argentina χρεοκόπησε και το μοίραζαν στον κόσμο για να αγοράσει κανά γάλα ή να πληρώσει την πρώτη από τις 25 δόσεις του ΕΝΦΙΑ.
Εκείνη την εποχή είχαν γνωρίσει δόξες στην Argentina διάφοροι γραφικοί τύποι που φώναζαν μέσα στο Κογκρέσο ότι «δεν πληρώνουμε τους τοκογλύφους δανειστές». Δεν ξέρω αν σου θυμίζει κάτι αυτό, αλλά εμένα μου θυμίζει. Επειδή όμως αυτές οι παπάτζες δεν κρατάνε πολύ, μετά ήρθε η ώρα να δουν τι θα κάνουν με το χρέος. Διότι αυτός που σε έχει δανείσει δεν σε ξεχνά. Και πολύ διασκεδάζει με κάτι παλιάτσους που φωνάζουν «δεν πληρώνω» ή «θα σκίσω τα μνημόνια και τις συμβάσεις», κουνώντας το δάκτυλο της κρατικοδίαιτης αριστεροσύνης.
Tι έκαναν στην Argentina; Όχι, δεν πήραν νέα δάνεια για να πληρώσουν τα παλιά με φόντο το Καστελόριζο. Έκαναν κατευθείαν «κούρεμα», διότι η μόνη βεβαιότητα της ζωής είναι ο θάνατος. Και ο νεκρός σπανίως πληρώνει τα χρέη του. Έδωσαν λοιπόν μια και «κούρεψαν» όσο μπορούσαν. Τέτοια χασούρα ο πιστωτής συγκρίνεται μόνο με το 0,001% που πήρε η Φωτάρα ο Κουβέλης στις εκλογές. Αλλά τι να κάνεις; Κάλλιο πέντε και στο χέρι, παρά να δεις Πρόεδρο Δημοκρατίας κανέναν «υπεύθυνο Αριστερό» και να φτιάξεις νέο συκώτι από τα γέλια.
Μην στα πολυλογώ, μαζεύτηκε μπόλικος κόσμος για το «κούρεμα», το 93% για την ακρίβεια. Τόσο κόσμο είχα να δω από τότε που οι γριες έκαναν ουρές στα ΚΕΠ για να ψηφίσουν τον Σαμαρά πρόεδρο της ΝΔ «μην τυχόν και βγει η κόρη του Μητσοτάκη». Και τώρα τους φταίει ο Μπαλτάκος.
Και τι έγινε με εκείνο το 7% που δεν πήγε να «κουρευτεί»; Εδώ σε θέλω κάβουρα. Εδώ συναντάς διάφορα παρατράγουδα, όπως ορισμένες επενδυτικές εταιρείες-αρπακτικά, οι οποίες γυρνάνε τον πλανήτη από την οθόνη ενός tablet στο Μανχάταν και ψάχνουν χώρες ημι-χρεοκοπημένες για να αγοράσουν κοψοχρονιά και να βγάλουν δισεκατομμύρια.
Σου λέει, εγώ μπορώ να περιμένω. Όταν όλοι θα πάνε για το «κούρεμα», εγώ θα πάω στα δικαστήρια να διεκδικήσω όλο το ποσό. Γιατί να βγάλω κουρεμένο κέρδος 300%, όταν μπορώ να βγάλω 1.500%; Σωστός ο παίκτης. Στην Ελλάδα κάτι τέτοιοι κάνουν καριέρα ως «αριστερά αφεντικά» ή φιλάνθρωπες μούμιες καλής θελήσεως.
Κάπως έτσι έγινε η μανούρα και στην Argentina. Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να δικαιωθούν δικαστικώς (στη Νέα Υόρκη παρακαλώ) κάτι τέτοιοι τύποι και να ζητάνε τώρα όλο το ποσό.
Στο σημείο αυτό είναι που πετάγονται διάφοροι και λένε: «είδατε λοιπόν που και εμείς δεν είχαμε άλλη επιλογή από το μνημόνιο;» Είδαμε είδαμε. Που εμείς -λέει- δεν ταλαιπωρούμαστε όπως οι argentos τα αδέλφια μου, γιατί έχουμε την ΕΕ. Άσχετο βέβαια αν επί δύο χρόνια κάθε Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο μάς πετάγανε έξω από την Ευρωζώνη. Εμάς που σωθήκαμε.
Προφανώς το μνημόνιο είναι μονόδρομος, όταν επί 35 χρόνια σε κυβερνάνε λαμόγια. Γιατί να σου χαρίσει ο άλλος τα φέσια; Πήγαινε στον Άκη που ψήφιζες και στον κάθε Άκη που τώρα κάνει καριέρα στον ΣΥΡΙΖΑ να τα πάρεις πίσω. Σωστό.
Και μην κοροϊδευόμαστε: μπορεί ο ΓΑΠ να είναι ο μεγαλύτερος φελός που πέρασε ποτέ από την παράγκα μας, αλλά ποιος θα τόλμαγε να φωνάξει το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν»; Ο Τσίπρας; Ο Σαμαράς; Ο Καμμένος; Ο στρατηγός Πολύδωρας; Η Φωτάρα ο Κουβέλης ή μήπως η Αλέκα με την λαϊκή εξουσία στη Φαντασία του Disney; 
Βέβαια και στην Argentina μην φανταστείς ότι σκοτίστηκαν και πολύ με την απόφαση του δικαστηρίου που τους αναγκάζει να πληρώσουν όσους δεν «κουρεύτηκαν». Δεκάρα τσακιστή δεν πρόκειται να πάρουν, τουλάχιστον μέσα στο επόμενο 12μηνο. Μετά που θα λήξει η θητεία του Cristinaκίου, βλέπουμε.
Το ποσό είναι ασήμαντο. Αλλά το ζήτημα είναι πολιτικό, διότι η οικονομία είναι πάντα πολιτικό ζήτημα: γιατί να σου δώσω εσένα κύριε 7% παραπάνω από αυτό που πήρε το 93%; Μανούλα δεν τους γέννησε και εκείνους; Επειδή εσύ βρήκες έναν 84χρονο αμερικανό δικαστή να σου κάνει το χατήρι;
Τι χώρα όμως και αυτή η Αμερική. Άμα θέλεις να δουλεύεις μέχρι τα 400, no problem. It's a free country. Ρώτα και μένα να σου πω που μπαίνεις σε πτήση για Νέα Υόρκη και η πιο νέα αεροσυνοδός είχε βγάλει εισιτήριο senior citizen για τους Δαίμονες με τη Βίσση το 1991.
Όχι σαν την παράγκα μας, που κάθε Τρίτη οι εφημερίδες προπαγανδίζουν «πώς θα βγείτε στη σύνταξη στα 50».
Τι τα θες; Οι ωραίοι έχουν χρέη, τέλος. Οι argentos έχουν για ωραίο τον Lavezzi και εμείς την παιχτούρα τον Καραγκούνη.
Δώσε πόνο.

Εκλογές

Μπορεί να έχουμε βαρέσει διάλυση εδώ μέσα, να κοντεύει να σηκωθεί να φύγει το ίδιο το blog, αλλά δεν θα σε άφηνα σε καμία περίπτωση χωρίς ενημέρωση για τις εκλογές που έρχονται. Ξέρεις, αυτές που 21 τυχεροί άνθρωποι θα πάνε στο Ευρωκοινοβούλιο να παίρνουν ένα σκασμό λεφτά για πέντε χρόνια και να πίνουν τον καφέ τους στην Petite France του Στρασβούργου. Αν δεν έχεις πάει, να το προγραμματίσεις.

Νέα Δημοκρατία (aka Πολιτική Άνοιξη): Ψηφίστε μας γιατί σας βγάλαμε στις λαϊκές αγορές. Όχι άλλα μέτρα, όχι άλλοι φόροι, όχι άλλα χαράτσια. Μόνο αγάπη. Στους ένστολους, στις ένστολες και στα ενστολόπουλα. Και στους τράγους της ενορίας σας. Ψηφίστε μας να φέρουμε ανάπτυξη, να έρθει πάλι εδώ να κατσικωθεί η Μέρκελ να λυσάξει ο Τράγκας από το κακό του. Και μην ξεχνάτε και το fucking free wi-fi παντού. Ψηφίστε μας, λέμε. Σταυρό στη Μαρία Σπυράκη και τον Γιώργο Αμυρά. Μόνο. Και αγάπη. Και βιντεοκασέτες με τον Μπαλτάκο να καπνίζει λουλά με το παρεάκι του γιου του. Kαι πρωτογενές πλεόνασμα, ε; Και μεταρρύθμιση του Συντάγματος θα σας κάνει τώρα ο Αβραμόπουλος με την Ελίζα Βόζεμπεργκ, το πουλάκι μου. Πού θα βρείτε άλλους σαν εμάς;
Σύνθημα: Με εντολή Σαμαρά. Πάντα. 

ΣΥΡΙΖΑ (aka το φαύλο ΠΑΣΟΚ): Έρχεται η ώρα της ανατροπής στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον Γανυμήδη και τον Πλούτωνα. Η Μέρκελ έχει ήδη χάσει πέντε κιλά που ο Αλέξης ως νέος Βλαντ Τσέπες θα παλουκώσει στις όχθες του Δουνάβεως και του Ρήνου τους απολογητές της λιτότητας. Γιατί εμείς δεν είμαστε αντίπαλοι του Ευρώ που δεν θέλουμε να έχουμε και να είμαστε. Και θα διαπραγματευθούμε τη δανειακή σύμβαση με δημοψήφισμα που δεν θα βγάζει τη χώρα από το Ευρώ που δεν θέλουμε να μην έχουμε και να λέμε ότι θέλουμε να έχουμε. Άλλωστε και η κρίση είναι δική μας που δεν είναι ελληνική στην ΕΕ που είναι κρίση, αλλά δεν είναι στην Ελλάδα. Και το επαχθές χρέος είναι περίπου 3% για να το διαγράψουμε άμεσα που δεν πρέπει να διαγραφεί όλο, αλλά έμμεσα πάνω από το μισό που θέλουμε να χρωστάμε. Το καταλάβατε ή να φωνάξουμε τον Λαφαζάνη; Ψηφίστε μας. Δώρο ένας διορισμός στο Δημόσιο, δωρεάν φάρμακα, δωρεάν εισιτήρια για τη Lady Gaga, δωρεάν και ένα αυτοδιαχειριζόμενο στέκι. Οι πέντε πρώτοι που θα μας ψηφίσουν, δώρο ένα εφάπαξ σαν του Τσουκαλά. Οι επόμενοι πέντε, δώρο μια βραδιά με τον Γαβριήλ. Οι επόμενοι kinky πέντε, δώρο μια βραδιά  με την Ζωή. Οι επόμενοι πέντε, δώρο τα γενόσημα της Ζωής.
Σύνθημα: Για τη διασκέδασή σας και μόνο.

Ελιά (aka o Bενιζέλος και ο Λοβέρδος): Άγιε μου Νεκτάριε πιστεύω σε σένα. Παρακαλώ στείλε υγεία στην οικογένειά μας και ένα ψηφοδέλτιο της Ελιάς με σταυρό στην Αφροδίτη την Αλ την Σάλεχ. Προσοχή! Ένας που δεν ψήφισε Ελιά, του έπεσε η κυβέρνηση. Ένας άλλος δεν του ξανασηκώθηκε. Ένας άλλος είδε τον λεγόμενο ΓΑΠ να γελά σατανικά παρέα με του κηπουρούς του. Ένας άλλος είδε να κάθεται στη Βουλή παρέα με τον Κουκουλόπουλο και τον Κακλαμάνη. Ένας άλλος είδε κομήτη να πέφτει στο αυθαίρετό του. Ένας άλλος είδε τον Κρίτωνα Αρσένη ντυμένο πέστροφα. Ένας άλλος ξύπνησε και του είχαν πέσει τα μαλλιά. Ένας άλλος ξύπνησε και είχε πλατινέ μαλλί και τα κιλά Ρούλας Κορομηλά και Παπαρίζου μαζί. Ένας άλλος είχε την Παπαρίζου σκέτη. Μην τυχόν και δεν ψηφίσετε Ελιά, Άγιε μου Νεκτάριε, θα γίνει της κολάσεως. Άντε μπράβο.
Σύνθημα: ΕΓΩ, ο Βαγγέλης Βενιζέλος. ΕΓΩ.

Το Ποτάμι (aka εκείνο μωρέ το τραγούδι των Calexico): «Έφυγα από το καφενείο με εκείνη την αίσθηση της ικανοποίησης. Τι είναι τελικά αυτό που κάνει τους ανθρώπους να ανοίγονται αληθινά over coffee and cigarettes? Γιατί στην απέραντη σιωπή της ελληνικής επαρχίας οι άνθρωποι ανοίγουν την ψυχή τους; Τι ήταν αυτό που οδήγησε την μικρή Μαρία στην απόφαση να επαναστατήσει μέσα της και να απελευθερώσει τη δημιουργικότητά της; Πόσο μακριά βρίσκονται αυτοί που πιστεύουν ότι νομοθετούν για να αλλάξουν τη χώρα που έχει αλλάξει ήδη; Να είναι αλήθεια αυτό που είχε πει ο Μακρυγιάννης για την ιστορία που κρύβουν ετούτα εδώ τα μάρμαρα; Καλή σας νύχτα.»
Σύνθημα: Σακίδιο να πάρεις. Και ζακέτα.

ΔΗΜΑΡ-Προοδευτική μπλα μπλα μπλα (aka δεν έχει. Για την ΔΗΜΑΡ μιλάμε): Είμαστε ο αληθινός τρίτος προοδευτικός πόλος με καλούς ανθρώπους. Που είναι προοδευτικοί και λίγο ΠΑΣΟΚΟΙ, αλλά καλοί γιατί όπως λέει και η λέξη είναι προοδευτικοί. Και άνθρωποι. Που είναι προοδευτικοί, αλλά πάνω από όλα άνθρωποι. Που ανήκουν στον τρίτο πόλο, που όπως λέει  και η λέξη είναι ο τρίτος πόλος μετά τον δεύτερο και τον πρώτο. Σταυρό στη Μαριλένα Κοππά που είναι και φίλη του λεγόμενου ΓΑΠ και θα μας φέρει και ένα ποτήρι νερό στα γεράματα.
Σύνθημα: ΖΖΖzzzzzz

KKE: Ψήφο στον Κουτρούμπα να γίνει λαϊκή εξουσία. Αυτά. Στους πέντε πρώτους, δώρο μια δερματόδετη σοβιετική εγκυκλοπαίδεια με το παράρτημα. Και όποιος θέλει, ας περάσει να βάλει καμιά σκούπα στα γραφεία, γιατί τους απολύσαμε όλους. Επίσης, αν κάποιος σύντροφος ξέρει βουντού σε κουκλίτσα Τσίπρα, ας κοπιάσει. Είμαστε 5 λεπτά από τον σταθμό του Περισσού. Ας πάρει και τσιγάρα ερχόμενος. Αμερικάνικα.
Σύνθημα: Λαέ ακούμπα στις πλάτες του Κουτρούμπα.

Ανεξάρτητοι Έλληνες (aka Νεοδημοκράτες που κάνουν μούτες): Παλιολαμόγια ρε προδότες ρε πουλημένοι στους Ραϊχμπάχερ με τα μνημόνιά σας ρε. Ψηφίστε εμάς πριν φύγουν και οι τελευταίοι ρε. Κρεμάλες για όλους που μας πήρατε τη Χρυσούλα τη Γιαταγάνα ρε. Θα τα διαγράψουμε τα χρέη τα επονείδιστα που ανάθεμα και αν ξέρουμε ρε τι θα πει η λέξη ρε. Απατεώνες με την τρόικα ρε όλοι στα δικαστήρια ρε. Ή καλύτερα, όλοι στα κάγκελα ρε με φτηνά αθλητικά από πάγκο λαϊκής σαν της Ραχήλ.
Σύνθημα: Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα. Ρε.

Αυτοί με τα μούσκουλα (aka μην σου πω, αυτές): Σε περιμένω στον Κορυδαλλό. Πας με το μετρό (αυτό που πάει κάτω από το έδαφος και μπαίνεις από κάτι σκάλες) μέχρι το Αιγάλεω (στην πλατφόρμα έχει μια ταμπέλα που λέει προς Αγία Μαρίνα, αλλιώς ρώτα τον μπάτσο). Κατεβαίνεις και βγαίνεις έξω (πάλι με τις σκάλες, όχι τις κυλιόμενες σαν τις αδερφές) και μπαίνεις στο λεωφορείο. Τσεκάρεις αν έχει τίποτα παράνομους λαθρομετανάστες (αυτούς που είναι σκούροι) και κατεβαίνεις στη στάση που θα σου πει ο οδηγός (αυτός που κάθεται μπροστά-μπροστά στο λεωφορείο και κρατά το τιμόνι). Φέρε και τσιγάρα. Φέρε και έναν φίλο σου. Ψηφοδέλτια θα φέρω εγώ.
Σύνθημα: Είναι πολλά τα δρώμενα

Μην πεις λοιπόν ότι δεν ήξερες. Με το καλό να βρεις τον δρόμο.

Κροκοδειλάκι

Στις περισσότερες χώρες του κόσμου, όταν ένας πρωθυπουργός φάει «μαύρο» πάει σπίτι του. Αν έχει καλά κονέ, μπορεί να κάνει σταδιοδρομία σε κανέναν διεθνή οργανισμό ή να ξεφωνεί λόγους σε φοιτητές. Στη Γαλλία, συνήθως επιστρέφουν στα δημαρχιακά τους καθήκοντα για να συμπληρώσουν ένσημα.
Εδώ στην παράγκα ξεχωρίζουμε και σε αυτό. Αν εξαιρέσεις τον πρώην καταλληλότερο-ανιψιό-«εθνάρχη» που απλά συνέχισε να βαριέται όπως πριν, οι υπόλοιποι σχεδόν μας κρατάνε μούτρα που τους στείλαμε σπίτι τους, παριστάνουν τους τιμητές των πάντων, τύπου i told you so, αναζητώντας την ευκαιρία να βγουν στο προσκήνιο.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο λεγόμενος ΓΑΠ, είχε και τη γιορτή του το πουλάκι μου. Ειλικρινά δεν ξέρω αν είναι τόσο ο ίδιος που νομίζει όσα νομίζει ή του φουσκώνουν τα μυαλά οι κηπουροί του. Εκείνη η απίθανη παρέα που έχει αναλάβει να ρίχνει λίπασμα στις τριανταφυλλιές της mother Μάργκαρετ.
Δεν τους αδικώ. Ξέρουν άλλωστε ότι έχουν να κάνουν με έναν λαό που έχει μνήμη χρυσόψαρου. Ο χθεσινός προδότης είναι ο αυριανός σωτήρας. Και αντίστροφα.
Μόνο κάτι μυστήριοι σαν εμένα δεν ξεχνούν τα έργα και τις ημέρες του εν λόγω. Από πού να στο πιάσω; Θέλεις από τα μέσα του 2009, όταν κέρδισε τις ευρωεκλογές εκείνης της χρονιάς; Τότε είδε και αυτός τη μεγάλη ευκαιρία. Άρχισε λοιπόν να περιοδεύει σε όλη την παράγκα και να υπόσχεται στους πάντες καλύτερες μέρες. Φράγκα με το φτυάρι και ας γινόταν του κουτρούλη ο γάμος με το crisis. Στον ΟΤΕ, για παράδειγμα, υποσχέθηκε κρατικοποίηση. Στον ΟΛΠ τα ίδια. Όπως καλή ώρα οι Στρατούληδες και οι Σκουρλέτηδες που θα κάνουν κρατικές τις τράπεζες για να μοιράζουν τα λεφτά της Μοnopoly.
Τόση ήταν η πρεμούρα του λεγόμενου ΓΑΠ να πάρει και την τελευταία ψήφο για την πολυπόθητη αυτοδυναμία. Που αν με ρωτήσεις, δεν υπήρχε καν λόγος, δεδομένου ότι είχαν βγει και οι γριές από τα μνήματα για να μαυρίσουν τον Κωστάκη, που τα είχε κάνει σαν τα ξινά μούτρα του. Μόνο εκείνος ο γραφικός Αντώναρος είναι περήφανος για το γαλάζιο έπος.
Έδωσε λοιπόν ο θεός να βγει ο λεγόμενος ΓΑΠ πρωθυπουργός να του περάσει. Να νιώσει περήφανη και η mother Μάργκαρετ. Και μόλις βγήκε, «ανακάλυψε» ότι το πλοίο είχε πέσει στα βράχια και δεν υπήρχε φράγκο ούτε για να φουσκώσει το λάστιχο στο ποδήλατο.
Ιδέα δεν είχε για το χάλι, διότι σου λέει εμείς ζούσαμε εκεί που ζει ο Κουτρούμπας του Περισσού: μεταξύ στρατόσφαιρας και Σείριου. Ως γνωστόν, έλλειμμα δεν υπάρχει στη στρατόσφαιρα. Ούτε  χρέος. Με το που προσγειώθηκε να ορκιστεί πρωθυπουργός τα βρήκε όλα μπροστά του.
Είναι αυτό που λέει το ανέκδοτο, αχ το καημένο το κροκοδειλάκι...
Και μετά τι έκανε; Άρχισε να περιφέρεται και να λέει κάτι κλασικές ελληνικές σαχλαμάρες -ως άλλος Πάνος (εντελώς) Καμμένος- για το πώς όλοι είναι σχεδόν υποχρεωμένοι να μας δώσουν τα φράγκα που δεν μπορούμε να δανειστούμε, διότι αλλιώς θα γίνουμε Κούγκι. Είχε πει βέβαια και για το Ευρω-ομόλογο που όντως θα έσωζε τα πράγματα, αλλά αυτό ήταν απλά wishful thinking. Κάτι σαν το world peace, που λένε οι υποψήφιες στα καλλιστεία.
Και πού καταλήξαμε; Στο Καστελόριζο που απογείωσε (sic) την καριέρα (sic) της Βάνας Μπάρμπα. Aπό εκεί μάθαμε ότι μας ρημαδο-έδωσαν μερικές εκατοντάδες δισ. ευρώ. Όχι βέβαια για τα ωραία μάτια της Λούκας Κατσέλη, αλλά γιατί σου λέει, έχετε ένα σκασμό χρέη να ξεπληρώσετε.
Άκου τώρα να δεις κάτι πράγματα: μας δάνεισαν και ήθελαν οι άθλιοι να τα πάρουν και πίσω! Μα είναι δυνατόν να δανείζεις τον περιούσιο λαό και να τα θες και πίσω;
Άκου τώρα να δεις και κάτι άλλα πράγματα: πείστηκαν οι άνθρωποι από τον λεγόμενο ΓΑΠ ότι θα γίνουν μεταρρυθμίσεις. Σε μια χώρα που για να δουλέψει μισή ώρα παραπάνω δημόσια υπηρεσία χρειάζεται «σύσταση επιτροπής» και «διάλογος» 20 χρόνια, το απίθανο παρεάκι του λεγόμενου ΓΑΠ θα έκανε μεταρρυθμίσεις. Σε μια χώρα με κομματικό κράτος, θα έκαναν μεταρρυθμίσεις. Σε μια χώρα που ο Πολύδωρας γίνεται πρόεδρος Βουλής για δύο ώρες και διορίζει την κόρη του, θα γίνουν μεταρρυθμίσεις. Πού να τα πεις αυτά και να μην σπάσουν τα ράμματα από τα γέλια;
Αλλά μην γελάσεις ακόμα, θα σου πω εγώ πότε. Ο λεγόμενος ΓΑΠ είχε έτοιμη την εξήγηση: τον πολέμαγε η Αντιπολίτευση της Πολιτικής Άνοιξης του Σαμαρά και η «συντηρητική Ευρώπη» της κυρά Μέρκελ. Τώρα μπορείς να γελάσεις με την ησυχία σου. Διότι είπαμε: ο λεγόμενος ΓΑΠ και η παρέα του ζούσαν μεταξύ στρατόσφαιρας και Σείριου και δεν ήξεραν ότι στην Ελλάδα 40 χρόνια η εκάστοτε αντιπολίτευση πολεμά λυσσαλέα την εκάστοτε κυβέρνηση. Ούτε είχαν ακούσει ότι στην ΕΕ κάνουν κουμάντο οι Γερμανοί.
Είναι αυτό που λέει το ανέκδοτο, αχ το καημένο το κροκοδειλάκι...
Μην στα πολυλογώ, έκατσε λοιπόν αυτό το απίθανο παρεάκι και επί μία διετία παρακολουθούσε την παράγκα να γίνεται ακόμα πιο παράγκα. Και ΕΝΑΣ άνθρωπος δεν βρέθηκε να αναρωτηθεί, μήπως βρε μανίτσες μου, όλο αυτό δεν πάει κάπου; Τίποτα. Σου λέει, στο τέλος θα κερδίσουν οι καλοί. Όπως στο Χόλιγουντ.
Αλλά επειδή τράβαγε το έργο, η ύφεση είχε φτάσει 50% και η ανεργία 400%, σου λέει: δεν τραβάω μια ιδέα για δημοψήφισμα; Μην βάλεις ακόμα τα γέλια. Είναι σαν να έχεις πεθάνει στην πείνα, να κόβεις λωρίδες το χαλάκι του μπάνιου για να το βάλεις στο γκριλ και να σου λέει: να ψηφίσεις αν θέλεις να συνεχίσεις να πεινάς ή όχι. Μην γελάσεις ακόμα. Τα ίδια λέει τώρα και ο Τσίπρας: δημοψήφισμα, αλλά με ευρώ. Τώρα μπορείς να γελάσεις με την ησυχία σου.
Είναι αυτό που λέει το ανέκδοτο, αχ το καημένο το κροκοδειλάκι...
Μην στα πολυλογώ, και αφού άρχισαν να τα παίρνουν στο κρανίο με τον λεγόμενο ΓΑΠ από την Ευρώπη μέχρι τα Νησιά Βανουάτου, σου λέει ο ίδιος φεύγω. Και εκεί πάνω πετάει την καλύτερη ιδέα: θα σας βάλω πρωθυπουργό τον Πετσάλνικο. Σηκώθηκαν οι ιθαγενείς στα Νησιά Βανουάτου και άρχισαν να καταπίνουν τις καλαμιές. Πάλι καλά που βρέθηκε ο κουακέρος Παπαδήμος και σώθηκαν τα προσχήματα.
Και βέβαια ξέρεις την συνέχεια: όλα αυτά τα απίθανα ατομάκια πέριξ του λεγόμενου ΓΑΠ άρχισαν το γνωστό: «τον έριξε ο Βενιζέλος», ο «αλήτης ο Σαμαράς» και άλλα τέτοια. Οι ίδιοι δεν είχαν καμία ευθύνη για το ότι απλώς θέρισαν ό,τι έσπειραν. Και έφτασαν το ΠΑΣΟΚ σε ποσοστά παράταξης ταξιτζήδων σε εκλογές του ΣΑΤΑ.

Για να μην με παρεξηγήσεις: είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που θα υπερασπιστώ τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τους «Αγανακτισμένους» και την κατά φαντασίαν αριστερά αυτής της παράγκας.
Αλλά όπως λέει και ο λαός μας, για να είναι κάποιοι λύκοι, πρέπει και κάποιοι άλλοι να είναι πρόβατα. Και ζητάω ταπεινά συγγνώμη από τα πρόβατα, διότι είναι άλλο πράγμα να είσαι άκακος και άλλο να είσαι υπερφίαλος ηλίθιος.
Και τώρα τι του έμεινε του λεγόμενου ΓΑΠ; Να κάνει παρέα -ομού μετά των κηπουρών του- στον μπαρμπά Φώτη Κουβέλη.
Ούτε καν χρήσιμος ηλίθιος.