Na maanden niks meer van me te laten horen, heb ik vandaag beslist om af en toe terug een blogje te schrijven.
De reden waarom ik zolang weg was, wisten jullie al, Jos vroeg heel veel van mijn tijd.
Tot mijn grote spijt moet ik jullie meedelen dat hij een maand geleden overleden is, namelijk op 8 juni 's avonds om 19u, hier thuis, zoals hij wou, omringd door zijn familie, wat zijn grote wens was.
Het doet ontzettend veel pijn om de man van je dromen, de allerbeste pluspapa, de beste vriend in je leven en de liefste persoon die je kent en ontzettend liefhebt, te moeten afgeven, veel te vroeg, we hadden nog zoveel plannen..... het heeft helaas niet mogen zijn.
Wel hebben we zijn dromen voor een groot stuk waar kunnen maken en hebben we intens genoten de laatste jaren, zeker het laatste halfjaar sinds hij te horen kreeg dat er geen behandeling meer was hebben we uit de goede dagen en uren alles gehaald en dat heeft voor beiden veel voldoening gegeven.
Ook de dienst heeft hij mee helpen samenstellen, kist gekozen, urne gekozen en zoals ik al lang beloofd had, is hij mee terug thuis gekomen bij mij waar hij hoort.
Hij zit voor ALTIJD in mijn hart.
Na 4 jaar zorg dag en nacht probeer ik stilaan weer recht te staan, met vallen en opstaan, iets wat zeker niet op een paar weken tijd opgelost zal zijn volgens de huisarts.
Tot nu toe had ik nog veel papierwerk te doen en allerhande dingen te regelen, maar dat begint stilaan allemaal in orde te komen, wat ertoe leidt dat de vermoeidheid en de leegte nu pas goed op me valt.
Het gemis valt tot nu toe mee omdat ik veel bezoek krijg, telefoons of mails en ook mijn zus is in het weekend vaak hier zodat ik niet alleen ben.
Handwerken begint zo af en toe te gaan, lezen gaat goed, maar vooral rusten moet ik nu doen.
Deze foto koester ik voor altijd, hoopvol naar de toekomst kijkend, die er nu voor ons helaas niet meer is.
Een week voor zijn dood kocht ik deze wol,
ik liet hem zien aan Jos en zei dat ik er een rouwsjaal mee wou breien om te dragen bij de dienst,
dit beginnend stukje heeft hij nog mogen zien,
maar dit al niet meer helaas.
Daarom ben ik nu als therapie deze sjaal aan het afmaken, die ik dan met een speciaal gevoel vaak zal dragen als herinnering aan hem.